Lotuslicht vergelijkt psychose met ‘een beetje sterven’. In onderstaande blog geeft ze uitleg aan de hand van haar eigen ervaringen.
Het is moeilijk anderen uit te leggen wat precies een psychose is, wat je meemaakt, hoe het voelt. De buitenwereld heeft er eigen gedachten over, er zit nog veel stigma op en al doe je nog zo je best er iets over te vertellen, er zijn vele vooroordelen over psychose.
Bijvoorbeeld dat je het zelf uitlokt of kiest of dat je je leven lang medicatie moet innemen om een volgende episode te voorkomen. Of dat je tekort schiet in het voorkomen en genezen van psychose.
Ik zou willen dat die mensen eens een paar dagen in mijn schoenen doorbrachten
Zelfs oude vrienden begrijpen niet dat je het niet kiest, maar dat het je overkomt en dat je zelf de eerste bent die zich zou willen bevrijden van deze gevangenschap. Dat doe je uiteindelijk ook, maar er wordt niet gezien hoeveel moed je daarvoor moet opbrengen. Tegen je stemmen in gaan is geen sinecure, maar een heldhaftige daad van verzet die je met de dood kan bekopen, je neemt enorme risico’s.
Begrip is wel iets waar ik naar verlang voor wat ik meegemaakt heb
Dat mijn stemmen me meer en meer naar een beetje sterven brachten; me niet meer lieten eten en drinken en roken was echt niet iets dat me makkelijk af ging, maar heel veel innerlijke strijd kostte.
Dat het altijd vooraf wordt gegaan door verlichtingservaringen, waarin waarheden van de wereld, van het universum zich openbaren. Zou ik deze ervaringen maar moeten opgeven, zodat ik nooit meer naar psychoses neigen kan?
Alsof je dat kiest of voorkomen kan. Alsof je niet kiezen mag voor zelfontwikkeling en bewustwording, ook als je het risico loopt op volgende psychosen.
Ja natuurlijk doe ik mijn best eerder te herkennen, te signaleren, zodat risico’s verkleind worden en ik toch kan mediteren; heel voorzichtig nog, niet te diep gaan. Maar diepe ademhalingsoefeningen brengen mij nu eenmaal daar waar van alles gebeuren kan.
Ik kies dat. Ben ik vrij om dat te kiezen of mag ik de mensen om mij heen niet zo belasten met mijn episodes van gelukzaligheid naar episodes van psychose?
Dat is de vraag nu, heb ik daarin nog autonomie of is het egoistisch als ik kies voor eigen ontwikkeling en bewustzijn en daarmee voor een meditatief leven?
Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik voor mezelf en mijn ware ziel kiezen wil. Die wil niet afzien van de kans op bewustwording, maar evolueren, bevrijd raken van alle maatschappelijke ballast.
Daarom kies ik het scherp van de snede en hoop dat ik erop kan balanceren
Ik vind dat ik dat recht heb. Je misgunt iemand toch niet diens ontwaking, alleen omdat er dan een psychose volgen kan? Weten mensen wel wat het is om een psychose te hebben, daaraan te lijden?
Weten mensen wel dat een psychose ook iets positiefs brengen kan, als het leed geleden is en je bezinnen kunt op wat de psychose werkelijk kwam brengen? Nee, velen weten dat niet.
Het stigma op psychosen is enorm. Vele psychosen worden over een kam geschoren. Ik zou willen dat ik kon bijdragen aan meer begrip rondom dit onderwerp, daarom maar weer een artikel.
Deze afgelopen episode was mijn moeder erg ziek terwijl ik opgenomen was op de gesloten afdeling. Zij was stervende. Het spande erom of ik naar huis mocht op tijd, zodat ik nog bij haar kon zijn.
Ik heb twee maanden gemist, de twee maanden waarin zij wegkwijnde en haar laatste fase in ging met een kort en hevig ziekbed. Ik kon net op tijd naar huis om nog twee weken bij haar te zijn, de knop ging om nadat ze me bezocht in de kliniek, doodziek en in een rolstoel.
Heel fijn was het mijn moeder nog zonder aanwezige psychose te mogen meemaken, bij haar te zijn, in haar ogen te kijken en contact te hebben vanuit de werkelijke persoon die ik ben.
Ze stierf in mijn aanwezigheid
Dat mensen niet begrijpen dat ik nooit zou kiezen voor mijn afwezigheid tijdens haar sterfproces, maar dat het me overkomen is. Dat ik mezelf vergeven heb dat ik er eerder niet zijn kon, dat het toch nog gelukt is, daar ben ik dankbaar voor.
Dat de psychose me iets kwam vertellen over trauma in de verschillende familiegeneraties, dat was ook van belang. Dat ik wist dat mijn moeder sterven zou, nog voor zij het zelf wist en ik in psychose deze boodschap kreeg, dat was óók van belang.
We zijn nu met het huis van mijn moeder bezig, maar echt thuis komen na opname was er niet bij. Ik moest meteen aan de bak als oudste dochter om mijn steentje bij te dragen. Dat je dan nog kwetsbaar bent en nog niet zo geaard of in het dagelijks ritme je zelf terug vindt, dat is dan even niet van belang.
Ik vind het fijn dat ik nu tussen mijn moeders spullen bewust afscheid nemen kan. Meegaan in een beetje sterven. Omdat ik er eerder niet zijn kon.
Mijn moeder was heel blij me nog even terug te vinden voor ze stierf. Voor anderen is dit een dramatisch verhaal, hoe erg dat het zo liep. Voor mij was het zoals het had moeten zijn, het kon niet anders.
We hadden allemaal met verlies te maken op eigen wijze en moesten daar een weg in vinden. Mijn moeder moest het leven loslaten, ik mijn moeder en generatiepijn. Dat het zo ging is niet aan mij, maar aan het Goddelijke. Ik had daar niet veel over te zeggen, behalve over het hoe.
Hoe we afscheid konden nemen: met warmte en liefde
Dat is wat een psychose mij ook brengt, uiteindelijk. Meer warmte en liefde om te delen, ook als ik iets van mezelf kwijt bent. Want dat wat je werkelijk bent, raakt nooit verloren, maar groeit in kracht.
Zo ervaar ik het, met hulp van de ontwakende ervaringen vooraf. Als ik die niet had, zou ik mijn kracht minder voelen. Daarom kies ik wél voor mezelf en geef ik mezelf toestemming weer te mediteren. Met alle risico’s van dien. Het is het waard!
Geef een reactie