Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Twee meisjes op een bankje – over seksueel overschrijdend gedrag

Blog Een meisje op een bankje - over seksueel overschrijdend gedrag

Als jong meisje gaat Geeske samen met een vriendinnetje aan de wandel, ze gaan de wereld verkennen. Ze worden tijdens deze tocht benaderd door een man op een brommer. Een ingrijpende blog over seksueel overschrijdend gedrag.

Triggerwarning: Blog bevat seksuele uitspraken

Nog geen vier jaar zal ik geweest zijn

Een kleine meid met golvend lang blond haar dat is vastgebonden in een paardenstaart, met een versleten tuinbroekje van spijkerstof aan. Beetje bedeesd en zo onschuldig als ieder kind van die leeftijd is. Maar toch ook gezond nieuwsgierig naar de wereld. Ik ben niet de enige die graag meer van de wereld wil zien. Mijn vriendinnetje is iets ouder dan ik en even levenslustig.

Wanneer we samen op onze autoluwe straat zijn mogen we in de speeltuin spelen

De huizen in deze wijk zijn vijf jaar geleden gebouwd. In de wijk zijn meer speeltuintjes en daar zijn onze jonge geesten zich heel goed van bewust.

Al huppelend besluiten we naar de speeltuin in een achtergelegen straat te gaan. In de steeg naar de andere straat maken we koprollen we oefenen een handstand tegen het hoekhuis. Dat laatste lukt niet echt. Maar er staat wel een kleine konijnenren in de tuin. Het witte konijn dat erin zit heeft vast honger. Het dier drukt met zijn neus tegen het gaas met ronde openingen wanneer we in de buurt komen. We zien zijn tandjes wanneer hij gretig onze vingers probeert te pakken. Hij denkt vast dat onze vingers worteltjes zijn! We moeten er hard om lachen. Dom konijn! We plukken alle paardenbloemenblaadjes van het grasveld en voeren ze allemaal aan het gulzige konijn. In grote plukken stoppen we de bladeren in het gaas, waar het konijn ze met enige moeite tussenuit kan trekken.

We hebben het konijn goed verzorgd, we kunnen verder

Voldaan lopen we verder, het is niet ver meer. De speeltuin waar we heengaan is ongeveer even groot als de speeltuin in onze eigen straat, er is een klimtoestel van ronde houten palen en een grote zandbak. Het terrein is bestraat met vierkante grijze stoeptegels en is omzoomd door bosschages. Op sommige plekken zitten kuiltjes in de stoeptegels, die zijn om mee te knikkeren. Er staat ook een bankje, de voeten zijn van grijs beton, de houten planken van de zitting en de rugleuning zijn wat verweerd en al ruw geworden. Er zitten allemaal scheuren in het vergrijsde hout.

Mijn vriendinnetje en ik lopen langs de hoge struiken die om de speeltuin staan. Deze ‘bosjes’ bevatten altijd allerhande verrassingen voor wie goed zoekt. Verloren knikkers, mooie stenen. Ook lieveheersbeestjes!

We spitsen onze oren

We horen in de verte het luide geronk van een snelle brommer. De brommer, een rood met witte Honda MTX, rijdt in onze richting. Hij heeft in onze ogen enorme afmetingen. We staan er geïntrigeerd naar te kijken, de bestuurder geeft heel veel gas. Blijkbaar ziet hij ons staan, ondanks dat we nog heel klein zijn. Hij remt, rijdt vervolgens de stoep op en komt onze speeltuin dan met heel veel lawaai en slippende banden binnenrijden.

Mijn vriendinnetje en ik zijn inmiddels al wel wat bang geworden van zijn bruuske toenadering. We zijn ook diep onder de indruk van de vreselijk grote, oorverdovend luid brommende brommer, en ook van de grote hele jongen die erop zit. Ik pak mijn vriendinnetje bij de hand, we gaan snel op het verweerde bankje zitten. Ik zit links, zij aan mijn rechterkant.

Ik voel instinctief dat ik in gevaar ben

Mijn vriendinnetje voelt het ook. We hoeven niet naar elkaar uit te spreken dat we niet meegenomen willen worden. We gaan beide, met opgetrokken benen, een beetje scheef zitten zodat we de rugleuning van de bank kunnen omklemmen met onze armen. Zo houden ons stevig vast aan de bank. Als twee kleine bange vogeltjes. De bestuurder vindt dat leuk. Hij laat de brommer vlak voor onze neuzen steigeren en slippen op de stoeptegels. Het stinkt erg naar uitlaatgas. Ik vind het vies. Ik wil heel graag weer thuis zijn.

De jonge man, jaar of 20, raakt kennelijk verveeld en opent zijn vizier

Wie zijn jullie?” vraagt hij ons.

Twee bange kleine meisjes zijn verstrengeld met het bankje. We durven niets te zeggen. De man ziet het. Hij grijnst.

Durven jullie niet ofzo?” vraagt hij ons.

Hij krijgt geen geen antwoord. Hij besluit meer te provoceren.

Jullie mogen wel mee op de brommer. Dan gaan we naar het kanaal. Dan mogen jullie mijn piemel wel zien. Jullie passen wel achterop.

Twee kleine meisjes op een bankje begrijpen het niet zo heel goed. Het bankje blijft de meest veilige haven in de buurt. Onze verwarring is zichtbaar.

Hij vervolgt zijn verhaal: “Meisjes zitten graag aan mijn piemel. Ze likken er ook aan. Net als een ijsje. Dan vinden ze fijn. Bij het kanaal doen ze dat. Jullie zijn ook meisjes. Jullie gaan dat ook bij mijn piemel doen. Dat vinden jullie lekker”.

Hij legt daarna uit wat we wat bij hem moeten gaan doen op die plek en hoe dat gaat.

Hij wordt een beetje ongeduldig. “Kom nu maar achterop op de brommer, dan gaan we.

Mijn verwarring is volledig

Een piemel als ijsje? Ik geloof geen moment dat een meisje dat ooit zou doen. Dat is vies. Hij had me evengoed met een broodje poep kunnen verleiden… Ik ril van afkeer. De enge man maakt hele vieze grapjes. Ik wil echt heel graag wegrennen maar durf dat nog steeds niet. Mijn vriendinnetje en ik komen niet los van het bankje.

Na wat een eeuwigheid lijkt wordt de man onrustiger. Hij laat de grote brommer dan opeens omdraaien en racet de speeltuin op hoge snelheid uit. Mijn vriendinnetje en ik zetten het direct op een rennen. Vijf minuten later komen we puffend en hijgend weer aan in onze eigen straat. Zij holt snel naar haar huis en ik hol naar het mijne.

Ik loop mijn huis op tenen binnen

Mijn vader en moeder zijn er beide. Ik kijk of ik ze aan kan spreken, of het rustig is. Ik waag het erop, ik vertel mijn ouders wat er gebeurde. Ik vertel van de man op de brommer, wat hij van ons wilde, vertelde dat ik mee moest naar het kanaal. Zelfs het hele vieze gedeelte dat ik hem moest likken durf ik hardop uit te spreken, terwijl ik weet dat daarover praten streng verboden is in huis. Mijn ouders zijn erg kortaf. Ze willen er helemaal niets van weten. Ze zijn boos op me dat ik dit aan ze vertelde. Ik mag er niets meer over zeggen. Het is geheim. En ik moet voor straf naar boven omdat ik heb gelogen.

Dit is mijn eerste ervaring met seksueel grensoverschrijdend gedrag. De les die ik leerde is dat het geheim gehouden moest worden. Dat het, ongeacht wat het was, je eigen schuld is en dat je het aan niemand mag vertellen. Het leidde tot verwarring.

Echter… Bij mijn vriendinnetje ging het anders

Mijn vriendinnetje vertelde haar verhaal aan haar ouders. Die negeerden of straften haar niet. Haar ouders stapten die middag op de fiets om de dader te zoeken in de buurt, ze schakelden daarbij hulp in. Ze zochten uren. Ze schakelden ook de politie in. Ze deden zelfs officieel aangifte. Ze gingen ook naar de basisschool in de buurt in om andere mensen te waarschuwen voor deze man.

Ze waren daarnaast ook boos en teleurgesteld dat mijn ouders er niets van wilden weten toen ze hen benaderden. Haar ouders probeerden hun boosheid daarover niet op mij over te brengen, ze deden erg hun best. Het lukte maar half. De worsteling bleef nog jaren voelbaar.

Twee kleine meisjes op een bankje.

Photocredits: Geeske Roorda Fotografie

Reacties

10 reacties op “Twee meisjes op een bankje – over seksueel overschrijdend gedrag”

  1. Martine

    In en intriest dat die ervaring er was. Zelf ook een ervaring met een kinderlokker gehad en gevlucht toen, bij wildvreemde aangebeld en die hebben mijn ouders en de politie gebeld. Dat werd goed opgepakt, zo jammer dat jij deze reactie van je ouders kreeg, dat is zo pijnlijk en kwetsend, het feit dat je straf krijgt voor een ongewilde ervaring. Mijn hart huilt voor het jonge meisje, mijn hart geeft respect aan de vrouw die je nu bent.

    1. Geeske Roorda

      Dank je Marine! Gelukkig heb ik het niet erg moeilijk gehad met het voorval zelf (alhoewel, het zegt het toch wel wat dat ik het zo specifiek heb onthouden.. ). Jij hebt iets vergelijkbaars, goed gehandeld, heftig zeg!

      Het is, zoals je al heel scherp opmerkt, ook een voorbeeld van hoe je kan merken bij een kind dat er achter de voordeur iets mis is. Wat een vreemd verschil met mijn vriendinnetje… En dat klopte, daar was veel meer mis achter de voordeur. Dat soort signalen zou wat mij betreft best wat vaker opgepakt zou mogen worden. Ieder kind dat veilig opgroeit is meegenomen! 😉

  2. Vlinder

    Wow Geeske,

    Heftig!!! Ik weet niet wat heftiger is: de benadering van de jongen op de brommer of de reactie van jouw ouders…. ik vrees het laatste. Dat je thuis, wat een veilige plek hoort te zijn, niet serieus genomen wordt en gestraft wordt. Verdrietig!!!!

    Ik geef dat kleine meisje een dikke knuffel en laat haar haar verhaal vertellen, ongecensureerd 😥

    1. Geeske Roorda

      Dank je vlinder, dat de kinderen er ook mogen zijn! 😉

      1. Vlinder

        Jazeker, dat de kinderen er ook mogen zijn. Leed achter de voordeur is soms onzichtbaar…. jammer dat de ouders van jouw vriendinnetje er destijds niks mee hebben gedaan, en misschien hebben ze dat ook wel…. dan nog is het lastig zulke situaties te doorprikken op (emotionele) verwaarlozing.

        Wat ik mij verder afvroeg (nadat ik meerdere blogs heb gelezen van je) en natuurlijk hoef je niet te antwoorden, maar heb jij nog contact met jouw ouders en hebben jullie het ooit gehad over het feit dat jij je zo ongewenst heb gevoeld? Wat voor hen de reden was zich zo op te stellen??

        Ik heb ook een opvoeding gehad waar het 1 en ander mis ging, wat mij beschadigd heeft, maar het komt vaak voort uit de pijn van de ouders zelf.

        1. Geeske Roorda

          Hoi Vlinder,

          Het is inderdaad de pijn van de ouders zelf en dan vooral het niet onder ogen kunnen zien daarvan. Als mensen verantwoordelijkheid voor hun eigen gedrag kunnen nemen, -het überhaupt kunnen inzien dat het niet oké was-, dan hadden ze er aan kunnen werken. Soms is dat (om 1001 goede en slechte redenen) geen haalbare kaart. Jammer dat je ook beschadigt bent door oude pijn van je ouders. Trauma wordt jammer genoeg best vaak doorgegeven.

          Mijn verhaal en het hebben van psychische kwetsbaarheden zijn helaas niet bespreekbaar, mogen er niet zijn. Dat komt voor in de wereld trouwens best vaak ook, is het een eenzame positie als kwetsbare persoon, een positie waar jammer genoeg weinig aandacht voor is vanuit de zorg. Er wordt vaak gedacht dat iedereen familieleden als naasten heeft en dat die er kunnen en willen zijn. Dat is voor een zekere groep mensen, waar ik zelf ook bij hoor, best lastig.

        2. Vlinder

          Hoi Geeske, verdrietig dat het er allemaal niet mag zijn… zo te lezen denk ik dat je het wel bij je ouders kunt laten, maar het blijft moeilijk….. ik snap dat gevoel erg goed

          En ja, ouderlijk leed, wat menselijk is, maar wat niet erkend wordt, wordt inderdaad doorgegeven aan de volgende generatie. Toen ik, door allerlei omstandigheden (zakelijk faillissement en de nasleep daarvan) emotioneel teveel uit balans raakte, ben ik voor onze dochter gigantisch met mezelf aan het werk gegaan. Ik was en ben me enorm bewust wat de ballast is voor jonge kinderen en dat wilde ik haar niet aan doen. Én sorry zeggen: oh, dat was niet zo handig van mij, óf: dat had ik beter anders aan kunnen pakken, is al heel waardevol. Het is oke om fouten te maken, we zijn allemaal mensen. Maar helaas wordt het veel niet gezien bij anderen neergelegd…

        3. Geeske Roorda

          Ik volg je helemaal. Mooie wijze woorden die je me geeft Vlinder, dank je wel! 😉

  3. May-May

    Ha Geeske,
    Ach, arme twee kleine meisjes! Vreselijk om mee te maken en dat je je verhaal niet kwijt kon bij je ouders…Ik kan me goed voorstellen dat je het daar jarenlang moeilijk mee hebt gehad. Dapper dat je er over durft te schrijven en mooi hoe je dat gedaan hebt.
    May-May

    1. Geeske Roorda

      Dank je wel voor deze lieve woorden May-May!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *