Oordelen over anderen is iets dat in ons bloed lijkt te zitten schrijft Hopensjouwer in zijn blog, maar ons oor wat vaker te luisteren leggen levert soms onverwachte perspectieven op . “Een mens heeft maar één mond, maar wel twee oren. Laten we die eens wat vaker proberen open te zetten voor elkaar. Veroordeel niet.
Loopgraven lijken iets uit een grijs verleden – tot je de sociale media bekijkt. Daar bestoken voor- en tegenstanders van willekeurig welk onderwerp elkaar vanuit hun schuttersputjes met hun in beton gegoten meninkjes – zonder ook maar één millimeter dichter tot elkaar te komen. Of het nu gaat over Zwarte Piet en racisme, Thierry Baudet, de coronamaatregelen, of wat voor thema dan ook. En voetbal niet te vergeten, want in tijden van EK of WK voetbal lijken we ineens wel 17 miljoen bondscoaches te hebben, die ieder hun eigen grote gelijk etaleren op de sociale media.
Het was dan ook een verademing toen ik zondagavond 2 augustus bij Zomergasten theatermaakster en schrijfster Nazmiye Oral aan het woord hoorde.
Deze dame verschanst zich niet met een vooringenomen standpunt in een hokje, maar probeert zich juist in te leven in standpunten van anderen
Zelfs als die hemelsbreed lijken af te wijken van die van haarzelf. In dat kader logeerde ze eens twee weken bij PVV-stemster Nicky en werkte ze met de Utrechter Ries, die kort tevoren nog had gedreigd een nieuw asielzoekerscentrum in de fik te steken, samen in een ‘wijksafari’ door Utrecht.
Dit indachtig haar uitgangspunt: veroordeel niet, maar leer elkaar kennen
Naar eigen zeggen is ze zowel op Nicky als Ries zeer gesteld geraakt – iets wat ze van tevoren nooit had durven denken. Want, zoals ze zelf zei: “Als je eenmaal iemand zíet, kun je hem nooit meer níet zien.” En dan blijkt bij zo’n persoonlijk contact dat we allemaal maar gewoon mensen zijn.
Ries, zo bleek toen, was bang geworden door de negatieve berichtgeving in de media, en ook doordat de gemeente Utrecht maar heel weinig informatie gaf over het nieuwe AZC. Maar hij veranderde van mening toen hij enkele asielzoekers persoonlijk leerde kennen. Sterker nog: hij bood hen aan bij hem onder te duiken als ze onverhoopt geen verblijfsvergunning zouden krijgen…
Maar oordelen over anderen is iets wat ons in het bloed lijkt te zitten
Ook ikzelf heb ervaren dat ik soms te snel met mijn oordeel klaarsta. Zo kwam een paar jaar terug een nieuwe man bij mij in de wijk wonen. Toen ik hem voor het eerst ineengedoken met een bierlucht op een bankje zag zitten, was mijn eerste gedachte: ‘o, vast weer zo’n zatlap’. Maar toen ik hem een tijdje later wat beter leerde kennen, bleek het gewoon een goeie vent te zijn.
Als beroepsmilitair had hij in oorlogsgebied echter behoorlijk traumatiserende ervaringen meegemaakt, die hij (als ze ineens in alle hevigheid weer omhoogkwamen) probeerde te verdoven met alcohol. Op een keer vertrouwde hij me zelfs toe: “Eigenlijk hou ik helemaal niet van bier – maar het helpt die nare herinneringen tenminste voor even verdoven.”
Dat was voor mij een leerrijke ervaring
Maar ook voor anderen kan het onverwachte perspectieven opleveren als we, in plaats van meteen met onze mening klaar te staan (en die vervolgens rond te bazuinen), ons oor ook eens te luisteren leggen. Veroordeel niet. Bovendien: een mens heeft maar één mond, maar wel twee oren. Laten we die eens wat vaker proberen open te zetten voor elkaar. Ook op mondiaal niveau zou dat heel heilzaam zijn. Zonder oor-deel hebben we straks dan wellicht ook geen oor-log meer…
Meer lezen over elkaar leren kennen?
- Hoe ik via een psychose (eindelijk) mijn grenzen heb leren kennen
- Veroordelen – over je oordeel (te) snel klaar hebben
- Het oordeel van de dokter
Photo by Clem Onojeghuo on Unsplash
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Wil je PsychoseNet steunen?
Wordt donateur en help ons om mooie projecten te realiseren.
Geef een reactie