‘Mensen uitlachen is grappig’ Veroordelen is mijn tweede natuur, een groot talent en iets wat me heel erg makkelijk afgaat.
Ik grijp elke mogelijkheid aan om mensen uit te lachen, te bekritiseren en te veroordelen. Mijn buren, mijn vrienden, mijn collega’s, mijn partner en mezelf ook, iedereen! ‘Moet je die kont zien!’ ‘Jezus, die heeft zeker zijn rijbewijs op de Antillen gehaald!’ ‘Dat tv-programma is echt het toppunt van stupiditeit!’
Er gaat geen minuut voorbij of ik veroordeel iemand of iets. Ik probeerde eens vijf minuten te stoppen maar waarover ik ook dacht of sprak, ik kon het zelfs met de grootst mogelijke moeite niet laten. Veroordelen is niet mijn tweede natuur, maar mijn eerste. Ik veroordeel mensen, maar zij mij ook. Elke veroordeling doet pijn omdat ik vind dat ze eigenlijk gelijk hebben. Ik vind die kritiek niet leuk maar mensen die me niet veroordelen, vertrouw en respecteer ik niet.
We veroordelen allemaal?
Vroeger dacht ik: in deze wereld veroordeelt iedereen elkaar. Nee, dé wereld bestaat niet, er zijn evenveel werelden als mensen. Er is weliswaar één Mozart maar de een vindt zijn muziek mooi en de ander niet. De een is blij als het vriest, de ander niet. Het heeft niets met Mozart en vriezen te maken en alles met hoe jij ernaar kijkt. Zo gaat alles in je leven door je eigen zeef. Alles en iedereen zie je door je eigen bril (zonnebril of roze bril): je kunt vooral de slechte dingen zien of vooral de goede.
Kijkend door mijn zonnebril concentreer ik me op de slechte dingen. De slechte dingen van de wereld, in mensen en dus ook in mezelf. Anderen en jezelf veroordelen is hetzelfde. Als ik nieuwe mensen ontmoet, is mijn hersenpan al druk bezig om redenen te verzinnen om nu al te weten waarom ze niets zijn. En ik herinner me alleen wat ik niet goed aan mensen vind en alleen wat mensen niet goed aan mij vinden.
Zo ben ik opgegroeid. Mijn ouders bekritiseerden al het bezoek, liefst nadat het vertrokken was. Op school bekritiseerden mijn vrienden en ik iedereen die we kenden. Mijn favoriete boeken en bladen veroordeelden alles en iedereen als hun voornaamste bezigheid. Mijn partner bekritiseerde ik bij mijn vrienden. Dat spelletje speelde ik ook mét mijn partner: samen vonden wij niemand goed.
Oorzaak van anderen veroordelen
Inmiddels weet ik dat anderen veroordelen als oorzaak heeft dat jij jezelf een lul vindt. Daarom moet iedereen tot jouw niveau afdalen want dan ben jij niet meer de enige die een lul is. Dus zoek ik naar waarom iemand niet deugt en dan heb ik het bewijs dat hij een lul is. Simpel. Zoekt en gij zult vinden. Journalistiek is een prachtig vak. Sommige cabaretiers, columnisten en tv-programma’s doen niets anders dan veroordelen.
Als je de wereld toch zelf creëert, mag ik dan alsjeblieft in een andere wereld leven? Ik heb schoon genoeg van die wereld waarin iedereen, inclusief ikzelf, een lul is. In die zelfgemaakte wereld waarin iedereen elkaar veroordeelt zul je alles en iedereen op die manier zien, zo benaderen en zo uitleggen. Zelfs goedwillende mensen worden dan boze vijanden.
Ik ga toch nog één keer iets veroordelen: die ogenschijnlijk stoere maar eigenlijk diep-gekwetste blik op de wereld die alles en iedereen veroordeelt. Hou op met veroordelen, begin met accepteren en complimenteren en de wereld verandert radicaal.
Tips:
• Schrijf vijftig dingen op waarvoor je dankbaar bent: je lichaam, het weer, je hersens, je vrienden, enzovoort.
• Schrijf twintig namen op en daarachter bij elke persoon welk compliment je hem of haar zou kunnen geven.
• Schrijf twintig dingen op van jezelf die goed zijn en twintig dingen die jij goed hebt gedaan.
Meer lezen ?
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ken je de mini-College’s van PsychoseNet al?
Bekijk PsychoseNet college’s van Jim van Os over zorg en herstel, van depressie tot psychose.
Geef een reactie