Klagen, altijd maar boos, eindeloos piekeren, eeuwig ontevreden, ja zeggen maar nee bedoelen, op het werk de kantjes ervan aflopen. François de Waal was een irritante en alles en iedereen veroordelende klootzak.
Dit is de eerste zin op de achterflap van François zijn boek: Vijftig manieren waarop ik mijn leven verpestte en hoe jij dat kunt voorkomen.
Dit boekje werd een tijd mijn persoonlijke bijbel
Het gaf me inzicht in de patronen die ook mijn leven beheersten. Ik nam jaren geleden contact op met François. Hij was het die me deed inzien dat iedereen “pijn heeft”. Ook ik dus. Dit was een eye-opener.
Op de terugweg na een bezoek bij François kwam ik op het idee van om iets rond pijn te doen en ontstond het idee van Boys Don’t Cry?
Op het moment van de opname maakt François een depressie door, heeft hij pijn dus, en naar aanleiding hiervan ging ik digitaal een gesprek aan met de schrijver.
