29 jaar geleden verbleef Roelof in een psychiatrisch ziekenhuis met het vooruitzicht daar levenslang te moeten blijven. Het liep anders. Een blog over ontwikkeling en werk. “Dat bezoek van de keuringsarts is een mijlpaal in mijn leven geweest.”
Vlak na mijn opname in het psychiatrische ziekenhuis kwam er een keuringsarts van het UWV langs. Die heeft mij aan de keukentafel herkeurd en kwam tot de conclusie dat ik wel levenslang afgekeurd zou blijven. Maar bij de volgende herkeuring moesten we eens proberen of ik bij een sociale werkplaats geplaatst kon worden.
Een uitkomst: ontwikkeling en werk
Dat was een uitkomst voor mij. Punt één betekende dat dat ik ruggesteun van het UWV kreeg wat mijn inkomen betrof. Punt twee kreeg ik meteen weer perspectief op een beter leven. Want alles was beter dan de rest van mijn leven in de GGZ.
Dat bezoek is een mijlpaal in mijn leven geweest. Ik ben weer wat zelfstandig gaan hobbyen en studeren, ben weer gaan koken voor mijzelf en mijn huisgenoten en ben weer wat meer aan sport gaan doen. Ik had er duidelijk weer zin in.
Aan het eind van mijn verblijf in de GGZ heb ik mijn latere vrouw leren kennen. Al vanaf het begin hadden we, en iedereen om ons heen het gevoel dat het goed zat. Na ons ontslag uit de GGZ ben ik een half jaar in een ribw (regionale instelling begeleiding bij wonen, red.) gaan wonen, en na vijf maanden ben ik vrijwilligerswerk gaan doen bij een machinefabriek, op de afdeling automatisering om ervaring op te doen.
Ook privé ging het erg goed: ik ben al snel lid geworden van een koor, ben gaan zwemmen, joggen en fietsen. En ik ben definitief gestopt met roken en alcohol drinken.
Na vijf jaar van de ene plek naar de andere ben ik uiteindelijk toch bij de sociale werkplaats gaan werken en daar is het mij 22 jaar uitstekend bevallen. Op basis van opleiding en werkervaring kreeg ik meteen een leuke werkplek.
Het UWV
Al die tijd ben ik wel bang geweest dat ik goedgekeurd zou worden door het UWV. Maar dat is nooit gebeurd. Ze hebben hun woord gehouden.
Door mij weer te gaan ontwikkelen en door werk te zoeken is mijn leven volledig ten goede gekeerd. Ik heb alleen in de GGZ en daarbuiten heel veel lotgenoten leren kennen die dat niet aandurfden. Ze waren bang dat ze wel werk zouden vinden maar als ze dan weer zonder werk kwamen te zitten en weer ziek werden ze een slechtere uitkering zouden krijgen. Dat begrijp ik ergens wel, GGZ personeel droeg die boodschap ook uit, patienten onder elkaar ook en familie van patiënten ook.
Maar als je dat als leidraad neemt kun je uiteindelijk niets meer. Die andere ex GGZ patienten zijn weer teruggevallen op de GGZ, ze hebben zelfmoord gepleegd of ze verkeren ergens aan de rand van de samenleving. Een echt leuk leven is het in ieder geval niet.
Ik heb het niet over degenen die nooit meer herstellen. Maar als je wel redelijk hersteld bent moet je op een gegeven moment verder met je leven. Ontwikkelings “weigeraar” worden keert zich tegen je. Dus ontwikkeling en werk: Probeer het. Wat vind jij hiervan? Reageer onder deze blog als je wilt.
Roelof
Roelof is psychosegevoelig. Hij is gestopt met roken en alchohol drinken en heeft iets moois van zijn leven gemaakt. Hij deelt zijn ervaringen met ons in de hoop anderen te inspireren om ook pogingen te ondernemen. Ook al is werken soms helaas een dure hobby, het levert ook vele voordelen op.
foto creative commons (piqsels)
Meer lezen over ontwikkeling en werk?
- Een afgeschreven paradepaardje – over afgekeurd worden door het UWV
- Vrijwilligerswerk: als een betaalde baan net teveel is
- Verzwijgen of vertellen – informeer je je werkgever?
Heb je een vraag over je werk of werkhervatting?
Stel je vraag aan een expert in het eSpreekuur van PsychoseNet!
Geef een reactie