Een blog van Geeske over het gevoel afgeschreven te zijn, nadat ze door het UWV volledig werd afgekeurd voor werk. En hoe ze leert zichzelf weer waarde toe te schrijven.
Ik heb mijn caravan en voortent voor een paar dagen opgezet aan een meer in Friesland. Ik heb vanuit mijn luie stoel een wijds uitzicht over het vertrouwde meer waar ik als kind al in zwom op de mooie zomerdagen. Het doet me wat.
Ik ben me bewust van een vluchtig nostalgisch gevoel dat zich op de achtergrond houdt
Enkele half vergeten herinneringen weten me te vinden. Het is alweer zo lang geleden. Ik sta op en maak nog een laatste wandeling over een smalle landtong om mijn korte verblijf hier met een prachtig uitzicht af te sluiten.
Weer thuis. Ik open de voordeur. Er ligt een brief op de mat. Ik herken het logo van het UWV direct. Ik lees met een schuin oog de inhoud. Ik ben een beetje op mijn hoede, je weet ten slotte maar nooit wat je aantreft in de brieven van officiële instanties. Mijn ogen glijden rustig over de woorden: “U kunt op dit moment niet werken en u heeft geen of slechts een kleine kans op herstel. U bent minder arbeidsgeschikt dan voorheen.”.
Ik heb inderdaad onlangs een prettig gesprek gehad met een arts van het UWV. Ik geef de brief aan mijn partner. “Moet je dit nou eens lezen.., het lijkt me wel een beetje heftig verwoord.” Ik leg de half gelezen brief weer weg. Er moet tenslotte nog een caravan uitgeruimd en schoongemaakt worden. Ik houd er ook niet zo van om gespreksverslagen van een ander over mezelf te lezen.
De volgende dag pak ik de brief weer op en lees wat er staat geschreven. Hoezo staat er dat ik minder arbeidsgeschikt ben dan voorheen? Ongerust bekijk ik het rapport van de arts aandachtig. Daar staan inderdaad mijn woorden, ik lees situaties terug die ik haar heb verteld.
Door andere ogen bekeken lijken de klachten die ik heb inderdaad aanwezig en serieus beperkend
Ben ik afgeschreven? Vreemd dat ik dat zelf als heel gewoon ben gaan ervaren. Ondertussen ben ik gelukkig goed gemotiveerd en vertoon ik ook goed herstelgedrag lees ik vervolgens in de brief. Dat heeft de arts gelukkig goed meegekregen. Zo ervaar ik dat ook.
Toch word ik verder afgekeurd. ‘U krijgt IVA (Inkomensvoorziening Volledig Arbeidsongeschikten) omdat u niet of nauwelijks kunt werken en er een kleine kans is dat u herstelt. Dit is confronterend. ‘Ben ik zo weinig meer waard?’, schiet er door me heen.
Ik voel me als een afgeschreven paradepaardje
Ik besef me dat ik dit eigenlijk al veel langer voel, het gevoel afgeschreven te zijn. Hoe lang loop ik al met een grote boog om dit toch wel deprimerende gevoel heen? Ik was in mijn beleving voor onze maatschappij wat waard toen ik nog een high potential was, toen ik goede banen had met een mooie toekomst, een hoge sociale status en de bijbehorende werkdruk. Mensen reageren op dat plaatje, en ik voelde dat ik meetelde in de maatschappij.
Mijn woord mocht er zijn. Maar klopte die ervaring eigenlijk wel?
Met het krijgen van mijn ziekte ben ik mijn voormalige sociale status kwijtgeraakt. Ook de dromen uit die tijd zijn vervlogen. Ik heb nu een uitkering. Het heeft tijd gekost om dit te accepteren. Om te accepteren dat mijn oude leven verleden tijd is.
Ik heb inmiddels een nieuw leven opgebouwd. Het is een goed leven met nieuwe dromen. Dromen die nog volop in ontwikkeling zijn en die totaal niet lijken op mijn oude dromen. Dromen die me inhoudelijk waardevoller lijken te zijn dan die oude – meer materiele of prestatiegerichte – versies die ik eerder had. En als er een droom tegenvalt, dan laat ik ‘m tegenwoordig wat gemakkelijker gaan.
Er komen altijd weer nieuwe dromen op mijn pad. Zelfs na perioden van een ogenschijnlijk oneindig duister
Mede dankzij mijn dromen en plannen ben ik de afgelopen jaren, tijdens mijn ziekte, langzaam tot de conclusie gekomen dat ik nog steeds wat waard ben. Als ouder en als partner. Dankzij mijn verhalen en mijn foto’s. De activiteiten die ik verkies te doen maken dat ik er vandaag de dag ook mag zijn. Ook al kosten sommige dingen me vaak wat meer moeite dan bij een gezond persoon: Ik doe er nog steeds toe, ook met een uitkering.
Ik heb inmiddels met mijn partner besloten om onze mooie caravan het volgende zomerseizoen op een camping in Nederland zetten. Een lang gekoesterde Zuid-Franse droom om met het hele gezin ontspannen naar Zuid-Frankrijk te reizen hebben we voorlopig nog wat langer geparkeerd. Niet voor mij, maar deze keer voor de kinderen die de reis nog niet aankunnen. Ik ga volgend jaar gewoon een Nederlandse groene oase van rust en kinderplezier zoeken. Ik voel me blij en tevreden. Dit is ook een mooie droom…
Geef een reactie