In 2016 eindigde het werkende leven voor Geeske. Althans, dat dacht ze. Trots was ze op de functie die ze voorheen had. Afgekeurd worden leek een einde, maar het bleek een stap naar een nieuw begin. Geeske beschrijft hoe ze aan de slag ging met haar creativiteit en hoe dat haar motiveerde om een nieuwe loopbaan in de fotografie en bij PsychoseNet te beginnen.
Ik belandde in 2016 in de IVA waarbij ik ik volledig werd afgekeurd. Er werd door diverse deskundigen vastgesteld dat er voor mij geen kans meer was op herstel. Ik zou nooit meer kunnen werken of belast kunnen functioneren. Dat was best een schok, maar die IVA-afkeuring gaf me rust. Dat was het belangrijkste. Alle druk ging van de ketel en ik kwam langzaam weer wat tot mezelf.
Ik hoor niet bij de groep snelle herstellers
Bij mij duurde het jaren om mezelf weer teug te vinden, trauma’s onder ogen te zien, om mijn ontregelde interne systeem weer tot bedaren te brengen en om weer iets van verantwoordelijkheid te kunnen dragen. Denk dan niet in weken, denk ook niet in maanden. Denk in jaren. Ik had als eerste start ruim vier jaar nodig om bij te komen en om te kunnen herstarten. Ik ben nu 8 jaar verder, ik kan mijn balans houden, mijn stemming is oké, al blijft het belangrijk om te monitoren en bij te sturen. Ik heb nog steeds grenzen en ook beperkingen in mijn draagkracht die ik respecteer. Maar… ik ben er wel weer.
Vreemd genoeg vind ik het niet erg
De gevolgen van vroegkinderlijk trauma zijn niet mals. Ik ben er niet nog niet, onveiligheid en dissociatie en delen blijven aandacht nemen. Het is vooral heel fijn om uit die rat race te komen van presteren en de beste zijn. De hele wereld lijkt erom te draaien, en ik was er beter in dan gezond voor me was. Met je benen op de grond komen geeft weer een ander perspectief, en het is helemaal niet minder.
Deze foto draagt de titel ‘Klein’. Fotograaf Geeske Roorda (2018), fotostudio The Club of Extraordinary Photographers.
Een jaar na mijn volledige afkeuring kreeg ik het idee dat ik wilde gaan fotograferen
Dat was in 2017. Van harte was het niet, maar het gaf me wel een doel. Het idee was ook behapbaar, want ik had namelijk nog een stokoude spiegelreflexcamera liggen. Ik ging zelf aan de slag. Ik ben een autodidact, ik leer mezelf van alles aan door zelf te leren, informatie eigen te maken en te proberen. Ik kan iedereen van harte adviseren om zelf aan de studie te gaan zonder docent en andere mensen erbij. Als het je een beetje ligt kun je jezelf op deze manier vaak meer aanleren in veel minder tijd. Op het internet en in de bibliotheek is een zee van kennis te vinden. En je kan ondertussen heerlijk op je eigen tempo werken en experimenteren.
Ik leerde mezelf -met vallen en opstaan- de werking van mijn spiegelreflexcamera in mijn eigen veilige ruimte op mijn zolderkamer
Ik begon te testen met het nemen van stillevens. Dat lukte met vallen en opstaan. Daarna wilde ik portretten leren maken. Ik maakte zelfportretten, want ik ben zelf het meest geduldige model dat er is om mee te oefenen. Zo leerde ik om goede portretten te maken. Dat beviel goed.
Deze foto is een zelfportret uit die tijd. Het heet ‘Naar het licht’. Het was één van mijn eerste zelfportretten die ik op mijn zolderkamer maakte, tevens is het één van de eerste fotobewerkingen die ik maakte in Gimp in 2017
Ik specialiseerde me daarna in pin-up fotografie
Bij pin-up denken veel mensen tegenwoordig aan seksueel getinte foto’s. Dat klopt niet. Pin-up is fotografie in de jaren ’50 stijl. Love it!
Ik kocht zelf ook een paar mooie retro jurken die gebaseerd zijn op die periode. Ik leerde mezelf ook make-up bij mezelf aanbrengen in de jaren ’50 stijl. Ik gebruikte dit vervolgens als basis voor mijn eigen zelfportretten.
Ik werd fotomodel
‘Hoe kan je nu meer leren over portretfotografie dan door zelf model te worden en door voor de lens te gaan staan bij andere fotografen?’. Dat idee kreeg vaste vormen en het lukte me om pin-up/ jaren ’50 model aan de slag te gaan. Ik kwam als TFP-model op deze manier op allerhande plekken en werkte met diverse fotografen samen.
Onder tussen ging ik thuis ook met veel plezier aan de slag met het fotobewerkingsprogramma Gimp. Ik maakte van mijn eigen zelfportretten mooie surrealistische beelden. Dat voelde goed.
Ik werd semiprofessioneel fotograaf
Op een dag liet ik mijn foto’s en mijn fotobewerkingen in Gimp zien aan de fotograaf bij wie ik die dag voor de lens stond als model. Hij was gelijk enthousiast over de foto’s. Ik kreeg via hem een uitnodiging om kennis te maken met de Club of Extraordinary Photographers, een groep van op dat moment drie fotografen en een visagiste die met elkaar samenwerkten in een grote professionele fotostudio in Almere. Ik ging daar een paar weken later aan de slag als de vierde huisfotograaf. Soms moet je geluk hebben.
Ik ben enkele jaren fotograaf geweest bij deze fijne club. Ik leerde werken in een grote fotostudio met allerhande apparatuur en opstellingen, ik leerde over portret fotografie, ik ging werken met fotomodellen, visagie en met themashoots. Ik verdiepte me vanaf die tijd in het werken met Photoshop. Ik specialiseerde me het hulp van met mijn collega’s verder in de Digital Art.
Ik was daarnaast ook actief lid bij de plaatselijke fotoclub waar mijn digitale werken de nodige stof deden opwaaien in een de meer traditionele fotowereld. Ze leidden regelmatig tot verhitte discussies in de zaal tijdens de bespreking. Dat mijn werken zoveel verschillende emotie bij mensen kunnen oproepen was zo nu en dan wel schrikken. Gelukkig werden mijn foto’s uiteindelijk vooral gewaardeerd en werden ze uiteindelijk meestal ook op het podium gekozen bij de beste werken van de avond. Dat was een hele eer. Het was een fijne tijd.
Uiteindelijk ging ik naast de fotografie exposeren
Mijn werken werden in 2018 opgemerkt door de kunststichting die actief is in mijn regio. Wie had dat nou ooit gedacht? Ik kreeg een uitnodiging lid te worden en om mijn werken vervolgens via hen te exposeren. Deze kans greep ik aan. Ik werd met warmte opgenomen in een collectief van kunstenaars.
Foto genaamd ‘Hand of God’. Fotograaf Geeske Roorda (2018), fotostudio The Club of Extraordinary Photographers
Uiteindelijk stopte ik met het maken van digital art om de stap naar betaald werk mogelijk te maken
Alles vraagt om een balans. De actieve rol die ik had binnen de fotografie en als kunstenaar kon ik op dat moment niet combineren met mijn werk bij Psychosenet, waar ik op dat moment in dienst kwam als redacteur en veel tijd in het opbouwen, professionaliseren en begeleiden van de redactie stak. Mijn creativiteit en mijn activiteiten binnen de fotografie waren belangrijk om deze stap mogelijk te maken. De mensen die mijn pad daar kruisten gaven me een nieuwe basis om de stap naar een betaalde baan -tegen alle verwachtingen in- te kunnen maken.
Al met al…
De geleerden zaten er mooi naast met hun oordeel. Geen kans meer op herstel of geen kans op terugkeer richting zinvol werk? Onzin. Er is altijd ruimte voor herstel. Soms past het oude pad dat je bewandelde niet meer bij je. Dan is het zoeken naar een andere, goed voelende richting.
Ik mis de fotografie en het maken van digital art werken trouwens wel. Er komt binnenkort met een beetje geluk weer een nieuw, klein begin…
Geef een reactie