Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Auteur

Geeske Roorda

Geeske Roorda is hoofdredacteur van PsychoseNet.nl en PsychosisNet.com. Ze schrijft regelmatig over goede hulpverlening, zelfzorg en herstel.

Meer blogs lezen van Geeske?

Hier vind je een overzicht van haar blogs

Een gelukkig gezin: na rouw en verlies op weg naar winst

gelukkig gezin

Deze blog is een vervolg op Geeske’s vorige blog: ‘Twintig weken‘, waarin ze beschrijft dat haar zwangerschap uiteindelijk niet goed afloopt. In dit vervolg beschrijft ze het vervolg.

De crematie is twee weken achter de rug. We hebben vernomen dat de herhalingskans op de aandoening vijfentwintig procent is. Mijn partner wil rust. Ik voel me rusteloos. Liever gisteren dan vandaag zet ik weer de eerste hormoonspuit op weg naar een nieuwe zwangerschap. Hij is er nog lang niet aan toe. Zittend op de oever van een klein slootje maken we samen het moeilijke compromis om nog even te wachten met een nieuw traject.

We komen weer op één lijn

Vier weken later starten we weer. Mijn lichaam is onwillig en is moeilijk in te stellen op de hormonen, het maakt een dolletje met haar reactie op de dagelijkse spuithoeveelheden. Het ene bezoek aan de gynaecoloog geeft kans op zeer grote meerlingzwangerschappen, bij het volgende bezoek geven de gekrompen eicellen weer een compleet ander beeld. Er gaat nog meer mis en moet steeds meer hormonen inbrengen. Ik word er moedeloos van, ik ben boos! Hevig teleurgesteld in mijn onwillige lichaam dat nooit doet wat het moet doen. Het valt me ontzettend zwaar.

Vanwege het moeilijke hormoonbeeld krijgen we uiteindelijk toestemming om met drie rijpe eicellen ons huiswerk te verrichten. Twee weken later zijn we zwanger. En niet zomaar zwanger, ik blijk zwanger van een tweeling te zijn. Een beetje gelaten kijken we naar het echobeeld met twee kleine kloppende hartjes. “Dan hebben we er één als reserve” antwoord mijn partner nuchter.

De mooie droom is een klinische hordeloop geworden

We komen onder verhoogde controle te staan. Helaas is het syndroom van Meckel-Gruber zeker niet voor zestiende zwangerschapsweek te zien en de aandoening valt pas na de twintig weken echo uit te sluiten. Met zeventien weken krijgen we een eerste specialistische echo in het universitaire ziekenhuis om de situatie in kaart te brengen in mijn buik. De ervaren echoscopiste brengt het eerste kindje trefzeker in beeld. “Een jongen” vertelt ze zakelijk. Ze brengt het schedeltje in beeld. De schedel is duidelijk niet gesloten. We dalen af naar de kleine niertjes. Ik zie stipjes op het beeld. Cysten.

Dit kleine mannetje heeft Meckel-Gruber. Ik besef me direct dat het kleine mannetje geen overlevingskansen heeft. Het voelt als een zakelijke constatering. Bezorgd stappen we over naar het andere kindje. “Een meisje“, zegt de echoscopiste hoopvol. Ze gaat naar het hoofdje en zoomt in. Haar schedeltje blijkt ook niet goed gesloten te zijn. Ik zie enkele tellen later de cystes in haar nieren. “Ook zij heeft het” zucht ik. Het besef waar we voor staan is er direct. We schakelen soepel maar onwillig weer terug naar de overlevingsstand.

Dezelfde dag kunnen we terecht bij de gespecialiseerde gynaecoloog die de diagnoses zal bevestigen. Ze kan het bijna niet geloven, zelden krijgt iemand twee of driemaal achter elkaar met de gevreesde vijfentwintig procent herhalingskans op rij te maken. We staan weer voor de bekende onmogelijke keuze en we kennen ook het antwoord al. Een paar dagen later word ik weer ingeleid. Ons dochtertje komt als eerste levenloos ter wereld. En dan komt, hoe klein hij ook is, ons kleine mannetje levend ter wereld. Het is prachtig om te zien hoe hij zijn duimpje geruststellend in zijn mond steekt. Zijn hartactie stopt na 45 minuten, hij glijdt zachtjes en warm bij ons vandaan. Hij en zijn zusje krijgen samen een prachtig vlinderkistje.

Voor de tweede keer een verlies ondergaan is anders

De wereld stond deze keer niet stil. Ik wist precies wat ik van de wereld kon verwachten. Op de automatische piloot herstel ik lichamelijk weer, ik stop het weg, ik ga weer aan het werk en doe weer precies wat de omgeving van me verwacht. “Ik ben een vrouw met een doel. Ik voel me weliswaar niet gelukkig. Maar dat doel ga ik halen.” Dankzij een bekende donor hebben we ons doel uiteindelijk wél gehaald. Samen met mijn angst en oplopende spanningen hebben we alsnog tweemaal de eindstreep gehaald. Twee gezonde zoons. Een lange zware weg is afgelegd.

Natuurlijk verwacht iedereen nu dat we een gelukkig gezin zijn

En dan ben je eindelijk moeder, heb je eindelijk een gezonde kleine in je handen. Hoe vreemd is het om dan aanvankelijk geen liefde te voelen, je pasgeborene binnen een uur na geboorte terug te willen geven aan de verpleegkundige omdat je werkelijk geen flauw benul heb wat je ermee aan moet. Er met enige wanhoop achter komen dat de verpleegkundige hem echt niet van je terug wil nemen. Moeder zijn op wilskracht, omdat het moet, opdat je je eigen vastomlijnde ideeën hebt over hoe het zou moeten. Zonder het beroemde moedergevoel dat iedere moeder vanzelfsprekend zou moeten hebben is dat heel zwaar.

Ondanks mijn stemmingen enorm hebben geschommeld en ik het heel zwaar had, zijn ze niet in de extremen gegaan. Ik was niet gediagnosticeerd in deze periode, ik had er geen idee van dat ik ziek was. De GGZ was nog helemaal niet in beeld. Een ernstige depressie, een manie of hele opvallende psychotische symptomen ben ik wel in zware, niet in de echte invaliderende mate tegengekomen in deze moeilijke periode van mijn leven. En dat is best opmerkelijk omdat het verhaal zich daar eigenlijk uitstekend leent.

Het is niet gebeurd. We hebben nu een gezin. Een opgroeiend gezin. En we hebben wel heel wat heftige ontregeling van mij voor de boeg, maar dat weten we nog niet. Samen op pad om met z’n allen een gelukkig gezin te gaan worden.

Fotocredits: Foto, model en bewerking: Geeske Roorda

Reacties

4 reacties op “Een gelukkig gezin: na rouw en verlies op weg naar winst”

  1. Marvin

    Beste Geeske, wat een thriller. Mijn naam is Marvin Hendriks ik ben vader van 3 gezonde dochters uit een eerder huwelijk. Ik ben alweer zeven jaar met mijn vriendin en hebben helaas ook ons kindje verloren. Jouw verhaal is identiek aan dat van ons. Ook meckel gruber werd geconstateerd ( een ware rollercoaster) inmiddels zijn we 8 weken verder en gaan we het wederom proberen. Toch ben ik erg angstig. Ik wil zo graag samen een kindje met mijn vriendin. Helaas lees ik nooit iets positiefs over het krijgen van een 2e kans. Ik hoop dat alles verder goed met.je gaat.

    Vriendelijke groet,

    Marvin

    1. Geeske Roorda

      Hoi Marvin,

      Gefeliciteerd met de geboorte van je vierde kindje en het eerste kindje van je vriendin. Het is en blijft heel bijzonder.

      Wat spijtig dat jullie kleine ook Meckel-Gruber had. Een rollercoaster is het zeker. Ik hoop dat jullie een mooi afscheid hebben gehad met jullie gezin en familie van jullie kleintje.

      Het is een spannende beslissing om er weer voor te gaan. Na acht weken zitten jullie nog volop in de verwerking. Een dapper en mooi besluit om het weer te proberen samen.

      Mijn verhaal is inderdaad niet een verhaal waarbij het direct weer goed ging, gelukkig mag ik je vertellen dat mijn verhaal echt uitzonderlijk is:

      Ik heb een aantal mensen mogen leren kennen die ook hun kindjes verloren aan Meckel-Gruber. Sommigen kwamen er paar laat achter en hadden al een gezin voordar ze ontdekten dat ze beiden drager waren. Bij anderen trof het gelijk hun eerste kindje. Wat overeen kwam is dat hun volgende kindjes gelukkig wel gezond ter wereld kwamen.

      De eerste 20 weken zullen zenuwslopend zijn…

      Ken je de mailgroepen van ‘stichting Lieve Engeltjes’? Daar hebben ze diverse contactgroepen waar je lotgenoten treft die ook hun kindje zijn verloren en die in dezelfde fase zitten. Ze hebben een vadergroep en ook een groep die ‘(G)een keuze’ heet. En ook een groep die specifiek over het opnieuw zwanger worden gaat. Omdat dat ook om moed en hoop vraagt…
      Als je hoop, moed en lieve lotgenoten zoekt, dan zijn ze hier wellicht te vinden.

      Ik wens je heel veel geluk en succes toe!

      Groet,
      Geeske

  2. Rik Verweijen

    Heel mooi beschreven Geeske. Wat een rollercoaster moet dat geweest zijn. Diep respect voor jou als moeder en als mens.

    1. Geeske Roorda

      Dank je wel Rik. 🙂

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *