Apart hoe het werkt ‘in je hoofd’; dat ik na mijn zware depressie zo blij was dat ik weer kon genieten. Zo blij met ‘kleine’ dingen en hoe ik acht jaar later weer eisen heb.
Ik stel eisen aan mezelf, aan anderen en ‘aan het leven’. Spreekt daar mijn ego of zo? De genadeklap kwam afgelopen maandag. Mijn broer zei: “Waarom ben je nog steeds bezig jezelf te bewijzen?”
Waar het in het leven om draait
Helaas heb ik in 2009 en 2011 een zware depressie gehad, met beide keren een opname. Na mijn eerste depressie verbrak ik mijn relatie en ging ik tijdelijk wonen in een studiootje.
Ik deelde de keuken, de wasmachine en het toilet met twee huisgenoten. Ik voelde me vrij, gelukkig, bouwde weer uren op bij mijn werkgever en genoot van de zon in de tuin. Ik was de koningin te rijk.
Het maakte me allemaal niet zoveel uit, als ik maar niet meer zou terugvallen in die hel die depressie heet. Ik zei tegen mezelf: “Ook al woon ik mijn hele leven op deze twintig vierkante meter en ga ik vakkenvullen* bij de Appie, ik vind het helemaal prima.” Geen bewijsdrang.
Ik heb geen gebruiksaanwijzing
Toen ik, tijdens mijn eerste opname, mijn baan kwijtraakte door een reorganisatie voelde ik me afgewezen. Toen ik weer hersteld was, solliciteerde ik intern op een vacature. Aangenomen ‘maar’ wel met extra voorwaarden, gezien mijn ziekteverleden.
Komt daar mijn bewijsdrang vandaan? Of door de vooroordelen die ik regelmatig hoor: mensen met een psychische ziekte kunnen niet werken; vallen regelmatig uit; hebben een gebruiksaanwijzing, of zijn lastig.
Ik kreeg een terugval in 2011 en zo ben je weer maanden verder met re-integreren, een tijdelijke klus en vervolgens nog een sociaal plan. September 2013; geen communicatiebaan te vinden… de markt lag op zijn gat. Een visie op mijn vakgebied heb ik wel en aan doorzettingsvermogen ontbreekt het me ook niet. Ok, ik doe het zelf, op naar de Kamer van Koophandel. Bewijsdrang?
Terug naar de basis
Er sluimerde al iets. Eind 2017 nam ik wat gas terug en dacht: ‘Ik word helemaal niet zo gelukkig van het ondernemen’. Wel van mijn bedrijf overigens en ‘mijn missie’; mensgerichte taal in de psychische gezondheidszorg. Waar ik op afsterf is ‘zijn wie ik niet ben’.
Alle adviezen over sales, marketing, verdienmodellen. Gouden bergen worden beloofd, ik vind het veel bla bla. Heel hard roepen hoe goed je bent en ‘het spel spelen’. Laat ik nou net niet van het hard roepen en de gebakken lucht zijn.
Maar bewijzen dat ik mijn eigen toko kan hebben zou ik. Dus kwam ik weer in een spiraal van ‘moeten’.
Waar zijn mijn gedachten van 2010 gebleven? Van het tevreden zijn met een klein studiootje en ‘vieren’ dat ik het depressiemonster had verslagen? Leren accepteren dat ik ben wie ik ben.
Mijn broer zei: “Misschien ‘moet’ je terug naar de basis. Je hebt het altijd over de Jessica 3.0. De Jessica die je was voor je depressies, had toch ook haar kwaliteiten?”
Waar was ik als kind al goed in
Gehuild heb ik, heel hard gehuild. Mijn broer sloeg de spijker op zijn kop. Hij heeft gelijk. Ik ben de Jessica 1.0 bijna gaan haten.
Omdat ze zo onzeker is, de kaas van haar brood laat eten en zichzelf wegcijfert. Ik durf dat deel van mezelf bijna niet meer aan te kijken. Kan zelfs niet meer zien wie zij is met al haar kwaliteiten, haar mooie kanten.
Waar is ze goed in, waar werd ze blij van als kind, waarom liepen collega’s aardig weg met haar. Ik ben niet zo’n shiner, ben een sterke rechterhand achter de schermen.
Een communicatieadviseur, geen marketingvrouw. Ik hou van eerlijke communicatie, oprecht contact, dingen niet mooier maken zijn dan ze zijn. Cut the crap zou ik zeggen.
Ik stel graag positief kritische vragen om zaken te verbeteren. Ik ben benieuwd naar verhalen van mensen, waarom ze doen wat ze doen en deel graag kennis. Daarom zie je mij op LinkedIn, niet om te vertellen dat je bij mij moet kopen.
En toch word ook ik ontzettend gelukkig als mijn post of blog meer dan 1000 keer wordt bekeken. Bewijsdrang?
Goed zoals ik ben
Het enige bewijs dat ik hoef te leveren is aan mezelf. Dat ik goed voor mezelf zorg, gezond blijf en bij mijn eigen waarden blijf.
Mijn bedrijf daar gaat de stekker niet uit, zeker niet. Ik ga wel solliciteren, voor een parttime baan. Want ik ben een sociaal dier, werk graag in een team aan een doel en ‘ben van nature’ die sterke rechterhand achter de schermen. Die spiegel heeft mijn broer me goed voorgehouden. Hij houdt evenveel van de Jessica 1.0 als van de 3.0, hij wil alleen dat ik mezelf niet nog een keer kwijt raak.
Hij zei mooi: “Je hebt al bewezen dat je het kan, je hebt twee keer een zware depressie overwonnen.”
* Voor de goede orde: vakkenvullen bij de Albert Heijn is een prima baan.
Jessica werd in 2009 en 2011 opgenomen met een zware depressie. Ze is ambassadeur bij Samen Sterk Zonder Stigma en heeft haar eigen bedrijf, MerkVaardig. Daarin combineert ze haar vak als communicatieadviseur met haar ervaringen als cliënt in de geestelijke gezondheidszorg.
Meer informatie:
- Omgaan met depressie – Tips hoe ga je met iemand om?
- Tips voor wonen, werken en leven
- Wat is manie, depressie en psychose? – video
Geef een reactie