Je verhaal is bijna niet te bevatten, elke keer weer als we erover praten of ik lees weer iets dan raakt het me. Wat ben je een sterke krachtige man! Hoe jij je leven weer hebt opgepakt en gewerkt aan je herstel. Je bent een prachtig mens, en ik ben dankbaar en trots dat ik je vriendin mag zijn.
Samen durven we te kijken naar de toekomst…
Niet meer overleven maar Leven!
Ach lieverd …
Wat een waardevol en lief bericht ❤️
Ik ben je dankbaar om zoveel wat nooit in woorden uitgedrukt kan worden.
Woorden zijn maar woorden.
De kracht van onze liefde, en liefde in het algemeen, zit hem in gelijkwaardigheid en het kunnen luisteren naar de opslag van de ogen en de stilte tussen de alinea’s.
Ook wij mogen van tijd tot tijd best even samen achteruit kijken.. maar met de klemtoon op samen kijken en samen delen wat het met ons deed en doet.
Herstellen doe je samen, het is voor ons een soort helende therapie waar geen jarenlange wachtlijsten voor nodig zijn.
Hou van je ❤️❤️❤️❤️
Allard
Januari 2017
Het is een half jaar na de crisis.
Het afgelopen half jaar ben ik begonnen om voorzichtig te herstellen van een immens zware opdracht om weer in een normaal leefritme te komen. De noodkreet om hulp heeft effect gehad en het heeft me weer bij mezelf gebracht.
Ik heb mijn reacties met betrekking op de psychiater beschouwd en er veel over nagedacht en gepraat om er met een andere blik en emotie naar te kijken.
Ik heb er spijt van dat ik haar de schuld van een verkeerde nazorg in de schoenen heb geschoven. Ik heb er per slot van rekening zélf voor gekozen om over mijn trauma te gaan schrijven in de wetenschap dat zij nooit zou mogen reageren.
Nu ik het stadium van afwijzing voorbij ben realiseer ik me dat ik er goed aan heb gedaan om over het misbruik te gaan schrijven. Ik ben haar dankbaar dat zij mij die keuze vrijheid heeft geboden. Wellicht was er nooit meer een hoofdbehandelaar op mijn pad gekomen aan wie ik het óók durfde te vertellen.
Nu, meer dan twee jaar later is mijn intake voor de EMDR van start gegaan
En kan ik niet anders dan haar met een knipoog vertellen dat ze er goed aan heeft gedaan om mij te vertrouwen.
Ik hoop dat nog vele clienten de herstel kracht mogen vinden onder haar “super visie” .
Hoi Jessica,
Dat je schrikt van het feit dat ik 20 jaar met het stigma heb rondgelopen is begrijpelijk, maar je schrikt nóg harder hoe het destijds met mijn nazorg is gegaan.
Ik geef je een korte uitleg hoe het feitelijk gegaan is,maar vooral wat het met me gedaan heeft.
Tijdens de drie maanden in 2015 dat ik onder behandeling was bij GGNET en waar de diagnose van tafel werd geveegd ben ik de clozapine van 125 mg stapsgewijs gaan minder naar nul.
Na drie maanden voeldde ik duidelijke verschillen in mijn energie veld.
De beleving van “alles” om mij heen kwam weer tot stand.
Maar juist de verschillen in mijn denk en gevoelswereld waren te groot geworden. Ik kreeg door de psychiater dan wel een platform aangeboden om over deze verschillen te gaan schrijven
Maar er werd geen tijdslimiet aan het schrijven gesteld en ook inhoudelijk voeldde ik me vrij om me te uitten.
Echter, Mijn vertrouwen werd geschonden nadat ik over het jeugdtrauma begon te schrijven.
Het advies klonk om dit trauma bij de GGZ neer te leggen, en zo is het uiteindelijk ook gegaan.
Wat mij erg teleurgesteld heeft, en mijn afwijzings gevoelens heeft versterkt, is dat zij nooit meer de moeite heeft genomen om dit kwetsbare deel met me te bespreken.
De psychiater had in een vroeger stadium door middel van een hartverwamend gesprek zonder toetsenbord, waar de emotie onherkenbaar is, een persoonlijk hart
Onder mijn riem kunnen steken en het daar kunnen afsluiten.
Nu heeft dit proces inmiddels plaatsgevonden.. twee jaar later en jammer genoeg opnieuw via het toetsenbord.
Als de psychiater professionele distantie in acht wil houden dan is dat prima, en volgens de wet, maar als de psychiater er persoonlijk voor kiest om hier afstand van te doen, dan moet er ook naar de gevolgen voor de patiënt worden gekeken of de herstel kracht groot genoeg is.
Het is gebleken dat mijn herstel kracht groot was, maar het kwam kracht tekort. Was er destijds overtuigingskracht vanuit de GGZ gekomen dan had ik wellicht mijn reguliere therapie vervolgd.
Allard.
Tjee Allard! Wat een verhaal. Ik schrik ervan dat ik lees, dat na de ‘verandering’ van diagnose na 20 jaar met alle gevolgen van dien (afbouw medicatie, er ging een ‘wereld’ voor je open qua ontwikkeling op social media etc) er niet/nauwelijks professionele hulp is geweest. Werd je DSM-diagnose doorgekrast, kreeg je een afbouwschema voor medicatie mee en een pen om alles op te schrijven uit je jeugd en een ‘succes ermee’ bij het verlaten van de hulpverlener?
Lieve Allard,
Je bent op de goede weg, na een moeilijke eerste herstelperiode. Ik vind het wel erg jammer dat je (voor mijn gevoel) erg aan je lot bent overgelaten. Naar mijn idee had je meteen na het stoppen van de medicijnen (die je al zo ontzettend lang slikte) een zeer intensieve begeleiding moeten krijgen. Iemand die zo lang buiten het ‘normale leven’ heeft gestaan, moet m.i. zeer goed begeleid en ondersteund weer gaan ’terugkeren’. Helaas heeft deze ondersteuning lang op zich laten wachten. Je hebt het in je eentje een heel eind geschopt, maar (logischerwijs) kon je het verder niet meer helemaal zelf. Gelukkig is er nu een periodelang goede therapie geweest en komt er een vervolg. Je bent weer opgekrabbeld en zelfs alweer een paar uur aan het werk. Wat een bewondering heb ik voor jou! Ik wens je alle sterkte en succes toe, lieve, sterke neef!
Liefs,
Marieken
Lieve Marieken,
Wat lief dat je reageert op mijn blog.
We hebben inmiddels al weer twee jaar een fijne band opgebouwd nadat we elkaar jaren niet hadden gezien.
We hebben vaak gepraat over wat er allemaal in mijn leven is gebeurd en wat de consequenties zijn geweest.
Bij jou voel ik me altijd vertrouwd en op mijn gemak, bij jou kan ik rustig op de bank zitten en genieten van onze hechte vriendschap.
Ik weet dat je óók kritisch kunt zijn.
Je voeldde haarfijn aan waar mijn pijn zat en wat daar aan den grondslag slag. Je was soms in alle Staten en zou het liefst mails gaan sturen naar degene om wie het betrof.
Maar om mijn gevoel van welbevinden niet te kwetsen kon je het laten. Er
Samen over praten lostte uiteindelijk meer op.
Jouw frustratie, en ook de mijne,zat hem in het feit dat er een verkeerd soort nazorg heeft plaatsgevonden.
Ik heb een inschattingsfout gemaakt die ik veels te laat recht heb kunnen zetten waardoor ik de reguliere GGZ buiten spel heb gezet.
Zoals je weet heb ik direct nadat ik van de diagnose werd verlost er voor gekozen om voor een ander soort nazorg te kiezen, en wel persoonlijke
Nazorg.
Ik heb de afgelopen maanden geleerd om eerlijk te zijn maar mezelf, voor mezelf op te komen en uit te spreken wat ik eng vind. Dáár te komen waar emotie heerst.
De persoonlijke nazorg zocht ik bij de psychiater die mij had geholpen.
Ik was dankbaar, voeldde me vertrouwd en de klik maakte dat ik op een miraculeuze wijze over het jeugdtrauma kon gaan schrijven.
Niet praten, maar schrijven.
Dat was voor mij een manier om iets van de loodzware deksel op te tillen en weer licht te zien.
Ik had er respect voor dat er niet werd geantwoord.
Ik ben een mens die graag iets afsluit Voordat ik weer verder kan met een ander hoofdstuk in mijn leven.
Maar er werd nooit iets afgesloten,
Ik bleef mijn herstel aan de buiten wereld, en aan haar opdragen. Ik herstelde niet voor mezelf, ik herstelde voor een ander en dat voelt vreselijk.
Iedere dag en iedere stap die ik zette,s en die waren reusachtig van tijd tot tijd, beleefde ik niet. Deze momenten werden bij kans opgedragen aan degene die mij een boek opdroeg.
Ik heb het je wel eens verteld marieken. Hoe graag ik het zou willen om voor eens en altijd een punt achter dit verhaal te zetten, maar het lukte me niet.
Waarom kon ik het niet, of kon zij het niet !
In de afgelopen twee jaar heb ik veel bereikt. Ik weet nu hoe het voelt om aan beide kanten van het koord te zweven. Nu is het tijd om voor mezelf te herstellen. Ik bouw mijn stenen één voor één en ik bouw ze voor mezelf.
Ik ga ieder mooi moment benutten om het te beleven, diep van binnen te voelen wat het met me doet.
Ik weet zeker dat ik nog vaak bij je op de bank zal zitten en vanaf de eerstvolgende keer praten we vooruit in plaats van achteruit.
Op naar een gelukkige toekomst.
Lieve groet,
ALLARD.
Geef een reactie