Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Auteur

Jim van Os

Jim van Os is een herstelgerichte psychiater, hoogleraar psychiatrische epidemiologie en Voorzitter Divisie Hersenen, UMC Utrecht.

Jim van Os werkt op het raakvlak van ‘harde’ breinwetenschap, gezondheidszorgonderzoek, kunst en subjectieve ervaringen van mensen met ‘lived experience’ in de GGZ. Jim is ook familielid van mensen met psychosegevoeligheid.

Jim van Os schreef deze toegankelijke boeken:

Trauma Begrijpen in 33 vragen

Psychose Begrijpen in 33 vragen

Neurodiversiteit Begrijpen in 33 vragen

We zijn God niet

Wat is eigenlijk “Behandelen” in de GGZ?

Jim van Os over Behandelen in de GGZ: Als we kijken naar wat goed behandelen écht inhoudt, ontdekken we dat het gaat over samen op reis gaan.

Jim van Os over Behandelen in de GGZ: “Het woord “behandelen” roept beelden op van klinische protocollen, strikte methodes en technische interventies. Maar als we dieper kijken naar wat goed behandelen écht inhoudt, ontdekken we dat het meer gaat over het samen op reis gaan”.

In deze blog verkennen we hoe de kracht van behandeling niet zozeer ligt in de techniek zelf (bv EMDR of een antidepressivum), maar in de relatie en de manier waarop behandelaar en cliënt samen betekenis geven aan de situatie en wegen zoeken naar verandering. En ja, dit geldt ook voor medicatie zoals antidepressiva – het “middel” moet immers passen in de wereld en beleving van degene die ermee werkt.

Dus, wat maakt nu een effectieve behandeling?

Laten we eens kijken naar vier essentiële pijlers: presentie, perspectief, je verhouding tot wat je kwelt in de mentale ruimte, en motivatie voor verandering.

1. Presentie: De kunst van het écht aanwezig zijn

Het begint allemaal met de hulpverlener die aanwezig en beschikbaar is. Geen snelle oplossingen of diagnostische sprongen – maar iemand die naast je komt staan, die de tijd neemt en niet meteen met een “oplossing” klaarstaat. Deze presentie is meer dan alleen maar luisteren; het gaat om het echt durven zijn bij jouw pijn en lijden. De hulpverlener neemt een stukje van die last over en helpt je de zwaarte draagbaar te maken, al is het tijdelijk. Het draait om een relatie waarin je samen het lijden kunt benaderen, er woorden aan kunt geven en betekenis kunt vinden. Uiteindelijk creëert deze betrokkenheid een veilige basis van waaruit je samen verder kunt werken.

2. Perspectief: Een verhaal met hoop

Vervolgens komt het samen bouwen van een verhaal, iets waar perspectief en hoop in zitten. Dit verhaal is geen vastomlijnde diagnose, maar een kader dat je helpt begrijpen wat er speelt en wat mogelijke routes vooruit zijn. Door samen een toekomstbeeld te schetsen, ontstaat er iets om naartoe te werken – een richting waarin herstel mogelijk is. Dit kan helpen om gevoelens van zinloosheid te doorbreken en ruimte te geven aan de overtuiging dat verandering haalbaar is, ook als het zwaar is.

3. Je verhouden tot datgene wat je kwelt

Een van de belangrijkste aspecten van herstel is leren omgaan met datgene wat je kwelt in je mentale ruimte – of het nu angst is, somberheid, of een andere belemmerende emotie. In plaats van dat deze gevoelens de baas over jou zijn, gaat het erom dat jij leert de leiding te nemen. Dit kan betekenen dat je angst in de ogen leert kijken door dingen te doen die je spannend vindt, of dat je ondanks de zwaarte van somberheid toch een kleine activiteit oppakt. Het is een proces van leren wie de controle heeft, en daar soms op speelse wijze mee experimenteren.

4. Verandering: Samen bouwen aan een nieuwe context

Tot slot draait een effectieve behandeling om het aanbrengen van betekenisvolle veranderingen in je leven. Psychisch lijden is vaak een signaal dat er werk aan de winkel is in de context om je heen. Misschien betekent dit dat je weerbaarheid moet ontwikkelen tegen de maatschappelijke druk op perfectie, of dat je relaties moet heroverwegen. Soms gaat het om heel basale dingen zoals een gezondere levensstijl of het verwerken van trauma’s die diep in je lijf vastzitten. Wat deze verandering inhoudt, kan variëren, maar het doel is altijd om samen te ontdekken welke context jou het beste ondersteunt in jouw proces.

Medicatie als onderdeel van het ritueel

Ook medicatie, zoals antidepressiva, moet passen binnen dit proces. Het is niet zomaar een technische oplossing die je “fixed” – het werkt pas echt wanneer je ook kunt werken aan de betekenis ervan binnen jouw proces.

Medicatie kan een steun in de rug zijn, maar het moet passen bij hoe jij jouw herstel ziet. Als je twijfelt over je medicatie, of wanneer het lijkt alsof het niet meer dezelfde effecten heeft, kun je dit bespreken. Dit maakt deel uit van de continue afstemming. Soms is het verstandig om te kijken naar afbouw, of om te streven naar de minimaal effectieve dosis, misschien met een taperingstrip. En dan zijn er ook de dingen als oppositional tolerance en onttrekking waar je rekening mee kunt houden, vooral als je al langer medicatie gebruikt.

Samen afstemmen en co-creëren

In deze benadering ben je voortdurend met elkaar aan het afstemmen: hoe ervaar jij de behandeling? Voelt het alsof het de goede kant opgaat? Wat vindt je van de behandelaar en vice versa? Behandelen is een creatief en dynamisch proces, waarbij hulpverlener en cliënt zich steeds bewust blijven van elkaars perspectieven. Je zou kunnen zeggen dat je in een soort driehoek werkt (ik noem dat de behandeldriehoek): jij als creator van je eigen leven, de therapeut als co-creator die je ondersteunt, en de gekozen techniek (of “het ritueel”) die jullie samenbrengt. En juist die afstemming is cruciaal, want alleen dan kun je een pad bewandelen dat werkelijk bij jou past.

Behandelen in de GGZ is dus geen vaste formule. Het is een levend proces, waarin samen gezocht wordt naar wat werkt. Het vraagt om flexibiliteit, creativiteit en de bereidheid om samen te ontdekken. Zo wordt behandeling niet een rigide protocol, maar een menselijk proces van groei en betekenisgeving – waar niet de techniek, maar jij als persoon centraal staat.

Meer lezen over behandelen in de GGZ?

Heb je een vraag?

Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.

Verder lezen over goede zorg en GGZ?

Onderstaande boeken zijn geschreven door hoogleraar Jim van Os. In deze eerlijke boeken lees je meer over psychose, trauma, de nieuwe GGZ, herstel en veel meer.

Reacties

8 reacties op “Wat is eigenlijk “Behandelen” in de GGZ?”

  1. Jos Raaphorst

    Beste Jim,

    Ik wil je een opbouwend bericht sturen.
    Ik ben nu 61 jaar en na 26 jaar ambulante en 3,5 jaar klinische zorg en 10 maanden isoleer tot herstel van mijn schizo-affectieve stoornis gekomen.
    Ik heb bij de GGZ allemaal zorgzame mensen mogen tegen komen.
    Wat mij uiteindelijk beter heeft gemaakt is dat ik mijn totale geschiedenis van mijn leven op papier heb gezet en mede hierdoor veel inzichten heb gekregen in de oorzaken van mijn schizo-affectieve stoornis.
    En daarbij geleerd heb om van mezelf te houden wat je draagkracht verhoogd.
    Bij een goede behandeling ben je op zoek naar de oorzaak van je psychiatrisch probleem en is de geschiedenis van de client heel belangrijk.
    Ik heb over mijn herstelverhaal een boek (manuscript) geschreven die momenteel wordt beoordeeld door een Uitgeverij en heb daarnaast een dopamine-hypothese bedacht waar ik sterk in geloof.
    Beste Jim, ik wil met mijn ervaringen in de GGZ en het leven een positieve bijdrage leveren in de psychiatrie en zou je graag willen ontmoeten.

    Bedankt voor de blog.

  2. Diana Elias

    Na het lezen van dit blog voel ik behoorlijk wat frustratie.
    Ik ben al ruim 28 jaar met mezelf aan het “worstelen” binnen de GGZ. Fijne en minder fijne hulpverleners meegemaakt. Maar zoals jij het beschrijft, heb ik het in al die tijd niet meegemaakt.
    Je verhaal begint en eindigt nog nèt niet met: “er was eens” en “ze leefden nog lang en gelukkig”. Maar een sprookje is het wél!

  3. Maria

    Dank voor uw blog meneer Van Os,

    Eerst inhoudelijk op uw methode: een hulpverlener die mijn pijn mede draagt? Alsjeblieft niet. Inleven om te kunnen helpen prima. Houd het daarbij. Het zijn MIJN wonden. Als ik mijn been breek verwacht ik ook niet dat de chirurg bij zichzelf een botje breekt.

    Verder een mooi blog. Maar wel een sprookje zoals Bert ook schrijft. Alle punten doe ik zelf, in mijn uppie.
    Mijn spv-ers praten alleen over het nu. Niet over verleden noch over toekomst en al helemaal niet over perspectief. Mijn psychiaters praten doorgaans alleen vluchtig over wat de spv-ers rapporteren & over medicatie.
    Ik ben in twintig jaar maar 1 psychiater tegengekomen die in de buurt komt van wat u hier beschrijft. Samen opgaan is echt niet aan de orde. Alleen kwa aangeven in hoeverre medicatie aanslaat meer niet. Het is echt laveren met hoe met mijn zorgverleners om te gaan. Mijn ervaring is dat als ik een behandeltechniek niet zie zitten ik als negatief, afwijzend enz word weggezet. Geen leuke gesprekken. De zorgverlener weet het toch echt beter houding.

    Hoeveel van uw collega’s werken volgens de methode die u beschrijft?

    Zijn die er wel…..?

  4. Alonie

    Mooi en vooral essentieel dat je dit zo uitdiept Jim.

    Denk dat het ook goed is om te beseffen dat het best een uitdaging is om een goede driehoek in die behandeling te vormen. Ook de zelfzorg van de behandelaar is daarin een belangrijke.

    Ik was een behandelaar die daar door eigen psychische ziekte niet meer goed toe in staat was. Zover dat ik dat ook niet meer zelf goed kon bewaken. Het ontbrak mij dus aan zelfzorg en zelfreflectie en de mensen om mij heen ontbrak het ook aan inzicht in hoe het met mij ging. Zelfreflectie en zelfzorg van de behandelaar (hoe je het ook wilt noemen) zouden wat mij betreft ook onder een goede presentie en dus behandelrelatie genoemd kunnen worden. En daarbij, de manier waarop behandelaars/collega’s etc elkaar daarbij ondersteunen. Ieder heeft zijn oogkleppen, kokervisie, blinde vlek etc

  5. Dankjewel dat je dit zo helder en redelijk kort hebt opgeschreven, Jim. Want dit raakt wel een hele boel, schijnbaar ’toevallige’ aanrakingen (in de mentale ruimte dan wel!) en bewegingen die ik de afgelopen 22 jaar heb ervaren in de dynamiek tussen mij, behandelaren en verpleegkundig personeel langer geleden ook… Is een dergelijk verhaal trouwens zorgdomeinoverstijgend?
    Ik ben heel dankbaar voor alle hulp die ik heb mogen ontvangen en hoe goed het tegenwoordig gaat kan ik bijna niet geloven. Ik heb geluk gehad. Anderen waren minder gefortuneerd. Ik zie het als mijn missie inmiddels het best uit mezelf te halen en aan het bestaan te geven qua invulling en bijdragen…

  6. Hoi Jim, mat alle respect maar zou willen dat jij dit verhaal persoonlijk aan de heren/ dames van o.a antes portugaal / hellevoetsluis zou over brengen want echt ik wou dat het waarheid was voor mij en vele anderen want zoals het er nu aan toe gaat is bovenstaand een sprookje !
    Nogmaals Jim met alle respect maar vindt toch dat vaak deze dingen van zijlijn roept wanneer zien we je bijvoorbeeld een keer buiten Utrecht zoiets over brengen aub.

    1. Jim van Os

      Hey Bert dank voor comment, we hopen dat ze daar ook psychosenet.nl lezen in ieder geval!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *