“Vanaf nu wordt alles weer normaal. Vannacht heb ik van 03.45 uur tot 04.30 uur de afgelopen dagen verslagen in mijn agenda. Dit is voor mij heel duidelijk een eerste stap om mijn leven weer op orde te krijgen, zowel in mijn hoofd als in mijn huis. Mijn zoon is acht dagen oud.”
“Ik voel me goed. Ondanks – of misschien juist dankzij – het slaaptekort ben ik geestelijk enorm sterk. Ik kan sneller denken en oplossingen bedenken. Het lijkt allemaal vanzelf te gaan. ’s Nachts maak ik in een razend tempo het huis schoon. Ook ben ik opvallend positiever. Ik vind vrijwel iedereen lief. Het lijkt ook alsof mijn zintuiglijke waarneming beter is geworden als gevolg van het slaaptekort. Ik ruik, proef en voel beter dan voorheen.”
Tien jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met de psychiatrie als patiënt. Daarvoor kende ik de psychiatrie vanuit mijn professie als orthopedagoog. In 2006 ben ik bevallen van mijn eerste kind. Volgens de gynaecoloog was het een erg zware bevalling. Zelf heb ik het niet per se als heel zwaar ervaren. Maar het was de eerste keer dus ik had geen vergelijk. Na drieënhalve week nauwelijks slaap ben ik in manische toestand opgenomen op een psychiatrische afdeling van een academisch ziekenhuis.
Ik had een postpartum psychose
“Ik wandel door de gele gang in mijn eigen droom. Ik weet precies waar ik heen moet. Zonder nadenken en geheel afgaand op mijn intuïtie bewandel ik mijn weg. Ik moet continu switchen van ratio naar gevoel en vice versa.”
“Ik sta in de deuropening van de eetzaal in mijn pyjama. Mijn ogen zien patiënten aan verschillende tafels zitten. Ik weet dat mijn waarneming nu niet klopt. Ik zie patiënten maar het zijn geen patiënten. Tevens ben ik de enige die deze situatie nu ervaart. Het is als in een droom. Ik zet me over mijn schaamte heen en zeg: ‘Deze situatie is voor mij heel ongemakkelijk en gênant maar ik weet dat het geen realiteit is. Deze werkelijkheid is op dit moment echt maar is straks voorbij.’ Alle ogen zijn op mij gericht. Er is er niet één die reageert. Dit is voor mij weer bewijs dat mijn hypothese over de werkelijkheid klopt. De hypothese bewijst zich vanzelf. Toetsen is niet meer nodig.”
Na drie weken op de gesloten afdeling en vier weken op de open afdeling verbleven te hebben, mocht ik voorgoed naar huis
De aanloopperiode naar de psychose, die tamelijk hypomaan van aard was, was het begin van een waanzinnig mooie reis naar mijn pure zelf. Ik heb gevoelens van intens geluk en intense vrijheid ervaren. Mijn herinneringen aan eerdere ervaringen bestonden niet. Onzinnige automatische (dwang)gedachten en angsten die voorheen veelal mijn gedragingen bepaalden, waren er gewoonweg niet. Ik leefde in het hier en nu. Ik was vrij, achter een gesloten deur.
Mijn interesses en persoonlijkheidstrekken waren uitvergroot
Het was heerlijk om me volledig aan ‘de wetenschap’ te wijden, en tussendoor mijn eigen zaken op orde te houden door middel van het opschrijven van wat ik hoorde, voelde, zag en dacht. Het gaf me houvast, een gevoel van volledige controle.
Naarmate mijn reis langzaam ten einde kwam ondervond ik hinder van eerder opgedane ervaringen. Van de psychose was ik zo goed als hersteld.
Dit leek mij een goed moment om samen met de psychiater te kijken naar persoonlijke risicofactoren die mijns inziens hebben bijgedragen aan de ontwikkeling van de psychose
Daaraan werd nauwelijks gehoor gegeven. In het academisch ziekenhuis waar ik behandeld ben, wordt de postpartum psychose benaderd als een apart ziektebeeld waar de oorzaak geheel gezocht wordt in de bevalling. Ze hanteren een standaard protocol bij een volgende bevalling, in de vorm van een postpartum psychose preventie behandelplan. Hierin ligt de nadruk op medicatie.
Ik ben hiervan deels afgeweken bij de bevalling van mijn tweede zoon. Dit was tegen het advies van de psychiater in. Ik heb een klinisch kraambed gehad en slaapmedicatie genomen maar niet de voorgeschreven lithium. In de tijd tussen de twee bevallingen (zes jaar) heb ik ongeveer twee jaar psychotherapie gehad. Voor mij bleken deze voorzorgsmaatregelen afdoende om een tweede psychose te voorkomen.
Het is jammer dat er tijdens mijn opname nauwelijks geluisterd werd naar mijn persoonlijke verhaal
Mijn psychose is naar mijn idee een reactieve psychose geweest, waar de bevalling en het slaaptekort de triggers zijn geweest. Met name bij reactieve psychoses kan de patiënt aangeven waarom een bepaalde gebeurtenis voor hem of haar stressvol is geweest en kan hij/zij meedenken over maatregelen om een recidief-psychose te voorkomen.
Ik heb mezelf door de psychose nog beter leren kennen, en ben door deze ervaring zonder twijfel een rijker mens geworden.
Helena is vrijgevestigd orthopedagoog.
photo credit: pexels
Lees ook:
Geef een reactie