Mooi blog over ouderschap en kraambedpsychose. Cynthia kraamde tegen de wind in. De biomedische bemoeizorg rond die tijd maakte haar activistisch. Ze leerde veel van Marie Brown. Bijvoorbeeld dat ze bevoorrecht was. Lees hieronder het verhaal van Cynthia.
Deze maand plofte een tijdschrift op de mat met de titel ‘Filosofie van het ouderschap’ wat ingaat op het thema ‘Intieme vreemden’. Ik denk dat er voor mij geen intiemere vreemde was dan de baby die pasgeboren op mijn borstkas lag, en ik kan mij geen vreemdere intimiteit bedenken in mijn leven dan die met mijn veranderde lichaam na de bevalling. Ook onderlinge familieverhoudingen veranderden.
Het zorgsysteem
Het was dan ook niet verrassend dat het om mij heen opgetuigde zorgsysteem op scherp stond op het moment dat ik hoogzwanger was, want wie weet wat al deze niet-alledaagse superintieme ervaringen allemaal los zouden kunnen gaan maken bij een psychosegevoelige zoals ik. Denk bijvoorbeeld aan een kraambedpsychose, ook wel ‘postpartumpsychose’ genoemd. Preventie draaide destijds helaas enkel om evidence based interventies. Hoe ik, vanuit mijn eigen levensverhaal, had leren omgaan met momenten waarop de grens tussen binnen- en buitenwereld vervaagt was totaal onbelangrijk. Uit onvrede daarover ben ik samen met twee leden van ISPS aan een zoektocht begonnen naar wetenschappelijke ontwikkelingen op dit gebied.
Grenzen vervagen
Zodoende stuitten we met onze werkgroep op het werk van Marie Brown. Zij doet een oproep om twee weinig onderzochte identiteiten; psychosegevoeligen en moeders, in hun samenhang te onderzoeken. Dat vervagen van die binnen- en buitenwereldgrens is bijvoorbeeld een bekend fenomeen voor veel psychosegevoeligen, maar hoort volgens haar ook bij moederschap! Een kinderwens, of ouderschapswens, kan gezien worden als de wens hiertoe. Dan is de in het westen gewenste strakke scheiding problematisch. Ze merkt op dat het hieruit voortvloeiende veranderde zelfbegrip na bevallen in het westen meestal niet gemarkeerd wordt als aparte levensfase, en bovendien in de psychoanalyse wordt gezien als een gezond iets.
Een onvoorspelbaar vrouwenlijf
Marie Brown is kritisch op het biomedisch model. De kraambedpsychose staat in een traditie van het pathologiseren van het vrouwelijk reproductief lichaam. Vrouwen ervaren het eigen vrouwenlijf niet zelden als instabiel en onvoorspelbaar in de manier waarop het vergeleken wordt met een mannenlijf. ‘Even je hoofd er niet bij hebben’ wordt vaker dan bij mannen uitgelegd als een (tijdelijk) verkeerd werkend hoofd of een dysfunctionele lichaamsstofjesbalans. Het lijkt dus logisch om als vrouw, en als psychosegevoelige vrouw al helemaal, de controle uit handen te willen geven aan professionals rondom de kraamtijd. Maar het blijkt dat een ‘gevoel van controle’ juist belangrijk is in de weg naar herstel en welbevinden het algemeen!
Tegen de wind in kramen
Ik heb destijds samen met mijn hoogopgeleide man en stronteigenwijze vrijgevestigde psychiater een goeddeels zelf gefinancierde eigen koers uitgezet voor de kraamtijd, de opmerking van een Moeder Kind Unit psychiater ‘…dat is onverantwoord!’ in de wind slaand. Grotendeels thuis, en met o.a. een doula (bevallingscoach), borstvoedingscoach en een bevriende maatschappelijk werker is het allemaal goed verlopen. Niet iedereen is zo bevoorrecht. Van Marie Brown leerde ik hoe psychosociale en patriarchale structuren een rol spelen in een aan ouderschap gerelateerde psychose.
Vaders met een kraambedpsychose
Zei ik ouderschap in plaats van moederschap? Inderdaad. Ook vaders kunnen volgens haar een postpartumpsychose beleven, net zoals niet-biologische moeders. Denk dan bijvoorbeeld aan minnen. Enkele eeuwen geleden raakten ook zij regelmatig verstrikt in waanzin. Het biomedisch model biedt hen niks. Hoog tijd dus om andere invalshoeken te verkennen.
Voor iedereen die geïnteresseerd is in feministische, psychosociale en psychoanalytische perspectieven op postpartumpsychose organiseert de werkgroep Te Gekke Moeders i.s.m. de ISPS en Stichting Psychiatrie en Filosofie een webinar met dr. Marie Brown op 13 mei, 15:00 uur CEST. De voertaal is Engels. Schrijf je in via mariebrown.eventbrite.nl.
Cynthia Dorrestijn is moeder en psychosegevoelig. Voor haar ISPS contributies (2017, 2019, 2022) voert zij haar kraamtijd op m.b.t. psychosepreventie. Ze is lid van de werkgroep ‘Te Gekke Moeders’, verbonden aan Stichting Psychiatrie en Filosofie en de ISPS. Ze heeft ook een website met hierop de contactmogelijkheid.
Meer lezen van Cynthia
Meer lezen over het kraambed
Geef een reactie