Biopt betekent: ‘een te onderzoeken stukje weefsel’. Miem ziet zichzelf als onderdeel van een groter verweven geheel. En dat roept angst bij haar op. Miem geeft in deze blog weer hoe haar overlevingsmechanisme een manier is die vóór haar werkt.
Ja, ik heb angst voor het biopt! Grote angst! Reëel of niet: het is zo.
Maar in welke staat ik ook zal zijn, laat het biopt doorgaan! Ter wille van mijn kinderen en mezelf. Ik zal er niet helemaal bij zijn, waarschijnlijk ver weg maar ik vertrouw de mensen die bij me zijn. Zij weten wat te doen. Zij zullen sturen en weten ook van mijn wensen af.
Wanneer ik flauw val dan is dat een uiting van dissociatie, dan stap ik even uit het grote biopt
Ook dan weet men wat te doen. Geen paniek, zorg dat de ruimte om me heen rustig en leeg is . Teveel prikkels gaan er niet voor zorgen dat ik bijkom. “Laat me liggen! Heus, ik kom wel bij al duurt dat soms wat lang.” Wanneer ik flauwval ben ik waarschijnlijk toch niet echt aanspreekbaar.
Ziet u, ik ben op de veiligste plek binnen in mezelf en daar ben ik voor niemand bereikbaar
Zo gauw het weer veilig voelt kom ik weer tevoorschijn uit mijn eigen biopt. Dat zal waarschijnlijk in mijn eigen huis zijn binnen een prikkelarme zone met veilige vertrouwde mensen.
Tot die tijd zal ik er even niet zijn. Ik ben niet ondankbaar of onbeleefd, maar die boze buitenwereld bestaat dan even niet. En de plek binnen in mij is veiliger, het is nodig daar te zijn. Althans, dat zeggen mijn overlevingsmechanismen.
En of het nu waar is of niet, het is voor mij de enige manier
Of ik hier nu niet moe van wordt? Tuurlijk wel! Hoe verder ik in mijn proces kom, hoe bewuster ik word. Ik ben me ervan bewust dat mijn angsten en mijn reacties daarop niet okay zijn. Ik ben me er tevens van bewust hoeveel energie dit wel niet vergt. Maar ik ben me er ook bewust van dat ik (nog) niet anders kan.
Ik ben druk mee bezig een ander alternatief te ontwikkelen. Maar iets dat onder zo’n immense druk is aangeleerd – het is er letterlijk ingeslagen – is nog niet zomaar afgeleerd of vervangen. Enfin, we gaan zien hoe het morgen gaat.
Voor nu trek ik even terug in mijn eigen weefsel, op eigen voorwaarden, binnen alle veiligheid.
Hierdoor lukt het me om toch in het hier en nu te zijn
Niet te moeilijk, niet teveel praten, niet teveel moeten, alleen maar zijn.
Miems (pseudoniem) is 43 jaar, gelukkig getrouwd met twee heerlijke zonen. Ze heeft gecompliceerde PTSS met dissosiatieve klachten, een persoonlijkheidsstoornis en een spierziekte. Ze schrijft graag om iets positiefs met iets negatiefs te doen.
Andere blogs van Miems:
- Opgenomen zijn in de GGZ, loslaten om iets nieuws aan te gaan
- Opgenomen geweest, losgelaten en iets nieuws begonnen
Informatie over dissociatie:
- Psychose of dissociatie
- Wat is dissociatie?
Geef een reactie