Hoe reageer je als je te horen krijgt dat een geliefde zelfmoord heeft gepleegd? Wat gaat er in je om? Mieke schrijft in dit blog wat er bij haar gebeurde toen zij dat ene telefoontje kreeg.
‘Er is iets met pap gebeurd.’
Daans stem klinkt mat door de telefoon. Het is nog voor zeven uur ’s ochtends. Door de kieren van mijn donkerpaarse gordijnen komt het eerste ochtendlicht naar binnen. Ik ben net wakker. Nadat ik zag dat ik achtendertig gemiste oproepen had, ben ik rechtop in bed gaan zitten en heb ik mijn broer teruggebeld.
‘Hij heeft zichzelf zeker iets aangedaan?’ Het moet meer als een veronderstelling dan als een vraag hebben geklonken.
‘Ja,’ Daan slikt hoorbaar. ‘En hij heeft het niet overleefd.’
‘Maar hoe dan?’
‘Van een gebouw gesprongen.’
Ik vraag welk gebouw, maar hij weet het niet
We hangen op.
Terwijl ik mijn slapen masseer, zit ik me te bedenken welk gebouw mijn vader zal hebben uitgekozen. En meteen vraag ik me af waarom dit zo belangrijk is voor me. Wat moet ik nu doen?
Duizelig stap ik uit bed, open het raam in de woonkamer en adem een diepe teug frisse lucht in. Ik tuur naar buiten. Bij New York pizza staan twee scooters netjes naast elkaar geparkeerd. Binnen is het donker, maar ik kan de pizzadozen recht opgestapeld zien staan. Hardop zeg ik tegen mezelf: ‘focus, focus.’
Ik moet mijn zusje bellen! Met mijn telefoon in mijn trillende hand ga ik op de bank zitten en bel haar op.
‘Hoe kan dit nou? Ik had helemaal niet door dat het zo slecht ging met pap’, zegt ze meteen nadat ze heeft opgenomen. Ze had de late avond ervoor het bericht al gekregen. Ik niet, ik lag al te slapen.
‘Erg he’, mompel ik in plaats van haar vraag te beantwoorden. Ik had het wel door. Sterker nog, ik had de angst dat mijn vader zichzelf iets aan zou doen afgelopen week uitgesproken aan mijn vriendin Eva en aan mijn moeder.
Mijn zusje zucht. ‘Wat moeten we nu?’
‘Geen idee’. En na een korte stilte zeg ik: ‘ik moet me ook klaarmaken om naar mijn werk te gaan’.
‘Je hoeft nu niet naar je werk hoor. Hiervoor krijg je echt wel een paar dagen vrij’. Daarna verbreekt ze de verbinding.
Het is nog te vroeg om mijn werk te bellen
Ik bel mijn vriendin Eva. Ze neemt niet op. Ik probeer het direct nog twee keer, maar zonder succes. In de keuken zet ik een kop thee en giet wat yoghurt in een kommetje. De eerste hap yoghurt krijg ik amper doorgeslikt. Ik heb ook eigenlijk helemaal geen honger. Dit kon weleens de manier zijn om mijn overtollige kilo’s kwijt te raken. Wat bizar dat ik daar nu aan denk.
Mijn telefoon trilt, ik neem meteen op.
‘Wat is er aan de hand Mieke?’ vraagt Eva.
‘Mijn vader heeft zelfmoord gepleegd’, zeg ik. Er volgt een stilte. Daarna gesnik. ‘Sorry, ik wilde je niet overvallen.’ Eva heeft twee maanden geleden haar vader verloren. Had ik dit tactischer moeten zeggen? Al zou ik niet weten hoe ik dit anders had kunnen vertellen.
Eva stelt voor dat ik haar auto leen om naar mijn vaders huis in bos van Bergen te rijden. ‘En pak een tas met wat spulletjes, je blijft vast een paar nachten slapen’, zegt ze. Goed punt! We hangen op.
Ik pak mijn weekendtas uit de kast, stop er wat kleding, een tandenborstel en mijn portemonnee in, sla de tas om mijn schouder, verlaat mijn huis en wandel de straat uit. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes tegen het felle zonlicht. Had ik mijn zonnebril maar meegenomen. Ik overweeg even om terug te lopen, maar doe het niet.
Ik laat mezelf binnen in Eva’s huis, wurm me het halletje door langs een racefiets en een buggy. Het ruikt naar geroosterd brood. Eva zit aan de eettafel. Haar lange, steile, donkere haar is losjes bijeengebonden in een lage staart. Ze veegt een traan weg van haar sproetige wang. Twee peuters met verwarde blikken en sporen van pindakaas op hun wangen hangen om haar heen. Eva staat op – de peuters volgen haar – en geeft me een knuffel.
‘Jeetje Mieke’, ze fronst haar wenkbrauwen.
‘Ja joh’, ik trek mijn schouders op.
Eva gaat koffie zetten
Haar oudste zoontje kruipt op mijn schoot. De jongste volgt zijn grote broer en worstelt zich erbij.
Ik neem de koffie van Eva aan en staar ernaar. Mijn grootste verslaving, maar na de eerste slok zet ik de beker snel weer weg.
‘Heb je je werk al gebeld?’ vraagt Eva. Wat erg, ik heb er helemaal niet meer aan gedacht. Ik loop de gang in en bel mijn manager, hij neemt niet op. Ik begin een app te typen: Goedemorgen, mijn vader heeft gisteravond zelfmoord gepleegd, dus ik kom niet naar kantoor. Ik kijk naar de tekst. Moet ik zeggen dat het om zelfmoord gaat? Dat moet hij toch weten? Of kan ik dat beter later vertellen? Ik wis de tekst en begin opnieuw te typen: Goedemorgen, mijn vader is gisteravond overleden, dus ik kom niet naar kantoor.
Ik aarzel een moment en verstuur dan de app.
Heb jij vragen over zelfmoord? Stichting 113 Zelfmoordpreventie: 0900-0113 en 113.nl. Openingstijden: 24 uur, 7 dagen per week
Geef een reactie