Met deze blog van Jeroen Kloet over verlichting wordt weer eens goed duidelijk hoe ingewikkeld het leven leven in elkaar steekt. Op zoek naar verlichting? Of liever streven naar balans?
Ik vraag het me gewoon af. Eerst was er de ziekmakende psychiatrie waar je geen stap binnen moest zetten. Eenmaal binnen getreden kwam je er nooit meer uit. Als ware het een moeras dat je steeds dieper naar binnen trekt hoe meer je beweegt. Drijfzandpsychiatrie dus. Je werd er alleen maar zieker van. Een nogal eenzijdig belicht verhaal natuurlijk, maar toch.
Toen kwam er de herstelbeweging met nieuwe visies en met de boodschap van hoop en het belang van ieder individu en diens verhaal. Een positief geluid, een enorm belangrijk geluid denk ik.
Maar….
Verlichting, het beloofde licht boven het wateroppervlak, de hoop, het blijft allemaal voor mij op afstand
Ik zie het licht wel, maar bereiken kan ik ‘m niet. Als de pot met goud aan het einde van de regenboog. Het blijft een imaginair streven naar iets, die hoop. Lang hoopte ik op verlossing, een naïef streven zo bleek. Later hoopte ik op verlichting, iets dat mij tijdelijk ten deel valt, maar vaak ook niet.
Nu hoop ik op het vinden van een pad van balans
Een balans die maakt dat ik in staat zal blijven om mijn werk als psychiater te mogen blijven uitoefenen op een verantwoorde manier maar waarbij ik wel rekening houd met….
Een balans waarbij het mij mag lukken om vriendschap, liefde en zorg te blijven bieden en te mogen ontvangen.
Een balans waarbij die jarenlange stemmingswisselingen, angsten en mist in mijn hoofd me niet te veel het zicht mogen ontnemen op mezelf en de ander.
Inmiddels begrijp ik dat ik niet bij het licht kan komen. Ik kan er naar kijken en me erover verwonderen. En hopelijk kan ik me ooit neerleggen bij het feit dat ik over het weer helemaal niets te zeggen heb.
En als ik ooit tot die acceptatie mag komen, ja dan is de cirkel rond.
Geef een reactie