Lotje heeft twijfels. Over het gebruik van antipsychotica. Maar tegelijkertijd wil ze niet afbouwen. Ze zit in een onmogelijke situatie. Medicatie of medicatieafbouw: “Ik heb dus mijn twijfels bij het nut van die medicatie, maar er is weinig ruimte om het even rustig aan te doen”.
Ik heb een jonger zusje. Mijn vader deed vroeger altijd met haar een spelletje. Dan gingen ze discussiëren over doof of blind. Wat je zou willen. En waarom. Dit staat nu bekend als dilemma op dinsdag. Er zijn hele accounts op de social media aan gewijd. Essentie is dat je moet kiezen tussen twee zeer onwenselijke dingen. Je moeder doet je elke week in bad of je moet al je spam-berichten beantwoorden. Dat werk.
Ik heb al 15 jaar geen psychose meer gehad, maar slik nog steeds antipsychotica
Dan werkt ie goed, zou je kunnen denken. Maar ik heb dus mijn twijfels bij het nut van die medicatie. Ik ben dikwijls bang en betrap mezelf op de gedachte dat ik in een parallel leven zonder medicatie stukken beter af zou zijn. Dat ik minder slaap nodig zou hebben, minder angstig zou zijn. Je weet het niet meer na 15 jaar. Zelf heb ik nu het idee dat mijn angst me grotere parten speelt dan mijn psychosegevoeligheid.
Er is geen enkele psychiater geweest die tegen mij heeft gezegd: zou je niet willen proberen af te bouwen? Niet na 5 jaar zonder psychoses, niet na 10 jaar zonder psychoses en niet na 15 jaar zonder psychoses. Ze zijn er allemaal bang voor denk ik. Omdat er natuurlijk altijd wel wat is waardoor ik enigszins instabiel ben. Omdat het leven zo is. Omdat ze mensen zien ontsporen. En dus ben ik er ook bang voor. Ik ben erg gevoelig voor het vertrouwen dat andere mensen mij geven. Liever hoor ik: dat komt wel goed met jou, probeer het maar gewoon! En als je op je bek gaat dan rapen we je op.
Het is zo dat ik maar een lage onderhoudsdosering slik
Dus die hele discussie over overmedicalisering gaat mij wellicht helemaal niet aan. Mijn initiële onbevangenheid wat betreft antipsychotica ben ik met de jaren wel kwijtgeraakt. Ik durf niet zo makkelijk meer te spelen met 1 mg erbij of 1 mg eraf, wat ik vroeger wel deed. Gebruik naar behoefte. Toen ik in 2019 een ½ milligram (!) wilde afbouwen met taperingstrips van 0.05 milligram werd ik zeer angstig en suïcidaal. Dáár slikte ik geen antipsychotica voor! Ik denk dat dat het nocebo effect is, ik heb inmiddels zoveel gelezen over bijwerkingen en problemen bij het afbouwen van antipsychotica dat het een self-fullfilling prophecy is. Terwijl de kans erop maar heel laag is.
En daar heb ik geen zin in, suïcidale gedachten. Mijn leven is al ingewikkeld genoeg, het dagelijkse leven kost mij soms al moeite. Ik heb een man en twee kleine kinderen, draai het huishouden en doe vrijwilligerswerk. Er is weinig ruimte om het even rustig aan te doen. Om eens uit te gaan zoeken wat het beste is betreffende suïcidale gedachten door effecten die optreden bij medicatieafbouw. Ik ben erg angstig voor een nieuwe psychose of ontregeling. Dat is niet handig. En het gaat best goed zo, met medicatie. Zo wanhopig ben ik niet.
Maar ondertussen pieker ik
Over hersenschade door antipsychotica. Hoe het is als ik 60 ben. Over het effect van verslaving aan de antipsychotica. Oppositional Tolerance. En over hoe ik mijn ‘gewone’ leven kan optimaliseren. Zou ik niet met minder angst kunnen leven? Maar is dat niet een illusie? Een leven zonder angst? Dat je leven zonder medicatie beter is? Is een leven met medicatie minder waard? Nee, toch? Waarom moet het dan altijd beter? Is dat niet een valkuil? Tja, piekeren lijkt soms mijn default setting te zijn.
Wat werkt voor jou? De situatie accepteren zoals deze is of continu streven naar verbetering?
Geef een reactie