Hoofdstuk 8
Miriam schrijft blogs over het rouwverhaal van haarzelf, als moeder. Voor haar betekent dat vooral een voortdurende zoektocht naar waarheid en naar een plekje, een plek voor al haar verdriet. In hoofdstuk 8 deelt ze enkele herinneringen en haar zoektocht naar het dossier van haar zoon.
Lees eerdere hoofdstukken van Miriam hier!
Plekje.
Soms was er een sprankje hoop als ze een paar uur goed geslapen had en de lage rugpijn en druk in haar hoofd uitbleef. Ze focuste op het inrichten van haar huis om alles op de beste plek te krijgen. “Alles een plekje geven”, herhaalde ze. Zo zou je beter in je vel komen te zitten. Aan raad van lieve mensen ontbrak het haar niet. Het werkte als een mantra en niet alleen voor haar. Goedbedoelde zinnen om de conversatie soepeltjes mee af te sluiten.
“Moet nog een plekje vinden”, daar vulde ze de dag mee. Ze geloofde heilig in verlichting van het lijden. Zonder hoop geen leven. En een licht hoofd leek haar heerlijk.
Het tegenovergestelde was de werkelijkheid waarmee ze opstond en mee naar bed ging. “Over welk plekje ging het eigenlijk”, ze wou juist blijven geloven dat er ergens een plek was waar ze haar verdriet kon achterlaten. De zoektocht matte haar af. Ze was bang te worden ingehaald.
De waarheid was ver weg
“There is a crack in everything, that’s where the light gets in”, zong Leonard Cohen en ze geloofde hevig in Leonard.
Een verlichtende ervaring was de laatste ontmoeting in Amsterdam allerminst geweest. Wel verhelderend. Ze zag zichzelf weer in de hotel lobby; hoe de situatie haar had overrompeld; hoe ze daar vol pijn had gezeten en de leugens had aangehoord. Het onthullen en vinden van de waarheid was verder weg dan ooit. Ze wist alleen nu nog niet waar ze het zoeken moest maar als Leonard er in geloofde, geloofde zij het ook. Ergens was een “crack”. De tijd was gewoon nog niet rijp, zachtjes zong ze mee, met Leonard.
Muziek, Canada en herinneringen
Bij het uitpakken van de laatste doos vond ze een cassettebandje van James Taylor. Klungelig stond ze met het bandje in haar hand. Samen met haar zoon had ze eindeloos zijn teksten meegezongen op een camperreis een jaar voor zijn dood. De reis was een helende tijd geweest. Hij was ontslagen na een opname van een jaar in een forensisch psychiatrische kliniek en zij was herstellende van de beenmergtransplantatie. Ze hadden alle tijd. Ze was trots dat hij de camper kon rijden en hij ook. In Canada hadden ze familie bezocht en waren warm ontvangen. De natuur was overweldigend. Ze reden door de Rocky Mountains en waren dankbaar voor het leven. Het ging ze goed af, zoals ze eens gewoon hadden gevonden. Voordat zij ziek werd en hij de weg kwijt raakte.
De stem van Taylor brak haar. Zoals een steentje onvoorzien de voorruit raakt, uiteen barst en er honderden stukjes glas op je schoot belanden.
Het dossier van mijn zoon
Ze moest hem absoluut spreken maar het lukte haar niet om weer contact met hem op te nemen. Het voelde alsof ze om een gunst vroeg. Ze moest het in een opwelling gewoon doen en er niet te veel over nadenken. Ze had een wens en die probeerde ze te formuleren.
“Ik zou zo graag willen proberen om het dossier van mijn zoon te krijgen”, zei ze en probeerde niet te stotteren en net te doen alsof het om een klein dingetje ging. Hij was haar zeker ter wille, dat was het probleem niet. Het probleem zat hem in heel andere dingen. Hij begon het uit te leggen.
De machteloze woede
“Dat is heel moeilijk en ingewikkeld. Er zijn vele regels en kleine lettertjes. Het mag ook niet zomaar want er moet toestemming zijn gegeven.” Het kleine beetje moed dat ze verzameld had over de afgelopen weken was zoek. Een nieuwe poging.
“Jaja, uh….. maar dat betekent dus dat ik nooit om dat dossier zou kunnen vragen omdat hij dood is?
“Bijvoorbeeld, juist in dit geval is dat zo.”
“Maar hij wist toch niet dat hij dood zou gaan dus hoe had hij dan toestemming kunnen geven als niemand hem daarop gewezen heeft dat…”
Ze sloot haar ogen. De machteloze woede die haar overviel deed haar naar adem happen. Deze staat van zijn kende ze, er was geen ontkomen aan. Ze moest door en ze gaf zichzelf de opdracht om vooral door te gaan met adem halen. En bovendien haar mond te houden en af te wachten. Er was geen weg terug.
Hij hield haar leven in zijn hand
“Ik kan wel eens met mijn oude studievriendin hierover gaan praten.” Ze geloofde niet direct de woorden die hij uitsprak. Hierbij spande ze zich in om zo luchtig mogelijk te reageren en hem te vragen hoe hij dat dan zou doen.
“Ze is als geneesheer directeur misschien bereid hierover na te denken en een oplossing te vinden.”
Het was een zegen dat hij haar wou helpen, hij was haar god en haar held. Hij kon dingen die zij nooit zou kunnen. Hij hield haar leven in zijn hand. Zo was het. Hij moest haast maken want ze was bang dat haar niet genoeg tijd was gegund. Haar reserves raakten meer en meer op. Ze moest de dood van haar zoon een plekje geven maar dat kon nu nog even niet.
Zelfportret van Miriam
Een moeder (Miriam) ontmoet een aantal jaren na de dood van haar zoon de psychiater die een korte periode de behandelaar van haar zoon was. Hun gedeelde verdriet over het verlies verbindt hun bij hun zoektocht naar de waarheid. De vriendschap werkt helend voor beiden. Met ups en downs.
Meer lezen van Miriam haar rouwverhaal als moeder?
Meer lezen over Verlies en/of Rouw?
- Alles over rouw – Alles over rouw, PsychoseNet
- Verlies – uitgestelde rouw
- Hoe verwerk ik rouw? | eSpreekuur
- Steunpunt Verlies – Hulp en advies bij rouw en verlies
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ontvang jij de PsychoseNet nieuwsbrief al?
Meld je aan en ontvang iedere week de nieuwe blogs en interessante items in je inbox.
Geef een reactie