Een masker wordt veel in de wereld van toneel en acteren gebruikt. Bij het theater spelen deze atributen een vitale rol om de belevenis van de toeschouwer te veranderen in iets magisch en fascinerend of iets duisters en schokkends.
Het gebruik van deze atributen kan verschillende kanten op en de inzet is breed, dit is allemaal afhankelijk van het gewenste resultaat. De acteur gebruikt dit om een gevoel over te brengen of op te wekken, een gevoel dat niet persee vanuit zijn authentieke zelf komt, een soort van interventie. Interessant hoe dat gaat.
Ook worden deze atributen ingezet in het echte leven, door ons allemaal. Als we iets gedaan willen krijgen, erbij willen horen of gewoon onze kwetsbaarheid willen verbergen. Soms bewust, soms onbewust maken wij gebruik van het masker. Voor mij was er een recent fragment, wat ik las op LinkedIn, over maskers, een herinnering.
Leven met een masker op
Vroeger voelde ik mij alsof ik 95% van de tijd met een masker op leefde. Dit maakte dat er nog maar weinig ruimte was voor mijn authentieke zelf in deze situaties. Ik voelde de ruimte niet, had dit nooit geleerd, en durfde ook niet deze in te nemen. Bang voor afwijzing of exclusie. Het was een gevangenschap.
Nu, met 34 jaar merk ik dat de 95 % verschoven zijn naar 25% geschatte procenten. Ik ben mijn maskers kwijt aan het raken, en het waren er velen. De onraakbare, de vriendelijke energieke ober, de barman die altijd een leuke babbel heeft. Maar nooit de kwetsbare, rustige of droevige man/jongen. Nooit diegene die het even niet zag zitten. De overige 25% procent waarin ik mijn masker nog steeds opzet of draag beginnen nu ook okay te voelen. Het begint meer een keuze te worden, een manier om mijzelf te bescheremen op momenten en het is steeds meer vrijwillig.
In het verleden was het niet vrijwillig. Het afzetten van het masker was toen niet meer mogelijk omdat het mijn identiteit geworden was en het zoog mij leeg. Ik wist ook niet meer wie er nog was, naast het masker. Wie was ik? Wat wil ik en heb ik nodig? Ik frustreerde mij in die tijden enorm hierover. Tot op een bepaald punt dat ik het als een avontuur durfde te zien. Een tocht, naar huis, de weg van de held. En ik begon het verkennen en het ervaren van mijn zelf steeds meer te waarderen en ervan te genieten. Elk stapje was een win, en stap voor stap kwam ik terug.
In het nu ben ik dankbaar
Dankbaar voor deze weg, met de draken, ravijnen, rivieren, alle uitdagingen op mijn pad. Ik zit nu op een plaats waar 75% er mag zijn. Ik mag er zijn. En die laatste 25% wie weet als ik wat ouder wordt? Of wie weet blijft dit zo. Het is okay.
Leeuwtje: Gewoon lekker menselijk, met krachten, gevoeligheid, uitdagingen, midden in het leven.
foto creative commons (piqsels)
Meer lezen over maskers?
Geef een reactie