Na drie jaar in een studentenhuis te hebben gewoond met huisgenoten gaat Ilse nu verhuizen naar een eigen studio. Dat roept herinneringen op aan alles wat er in de afgelopen jaren gebeurd is, en de hoop dat het nooit weer zal gebeuren.
Van de studentenkamer met twee huisgenoten naar een eigen studio in een huis vol anonimiteit. Van de plek waar ik voor het eerst psychotisch werd naar een plek waar ik hopelijk nooit meer psychotisch zal worden. Het was ook de plek waar ik manisch was. En de plek waar de crisisdienst op bezoek kwam. En ook de plek waar ik nauwelijks sliep.
De plek waar ik een einde wilde maken aan mijn leven en de plek waar ik het leven wilde vieren
De plek die in vier maanden tijd in een puinhoop veranderde en ook de plek waar ik in die maanden op een matras op de grond sliep. Het was de plek waar ik me ondanks alles op een bepaalde manier steeds opnieuw weer veilig heb gevoeld.
En nu dus iets nieuws. Ik zit tussen de verhuisdozen en denk na.
Wordt dit een plek zonder psychoses, manieën en depressies?
Wordt dit een plek met nieuwe, betere herinneringen? In een flits zie ik de afgelopen drie jaar voorbijkomen. De mensen die me in de gaten hielden, de mensen die me het land uit wilden zetten, de stemmen die helemaal geen aardige dingen zeiden. Ik denk aan de lange, lange dagen daar in het hoekje van mijn bed, verstopt onder een dekentje dat me beschermde voor de grote wijde wereld.
Aan de nachten waarin iedereen sliep en alleen op één kamer nog een lamp brandde. Ik denk aan de eindeloze kopjes thee met vriendinnen. Om even bij te kletsen, bij te komen, adem te halen, niet moeten denken aan de rest.
Ik wil niet dat hier alles opnieuw begint
Dat ik weer terecht kom in een eindeloze spiraal van manie, psychose en depressie. Dat ik me nooit meer echt goed voel.
Een koude rilling loopt over mijn rug als ik eraan denk. Het moet anders. Ik wil structuur. Ik heb structuur nodig. Op tijd naar bed, op tijd weer op. Afspraken maken. Met mezelf en anderen. Nooit meer psychotisch worden, nooit meer dood willen, geen nachten meer doorhalen. Het lijkt eigenlijk heel makkelijk.
Natuurlijk wil ik niet vergeten wat er is gebeurd de afgelopen 37 maanden, maar ik wil plek maken voor iets nieuws. Nieuwe ervaringen, nieuwe herinneringen, plek geven wat nú speelt. Plek maken voor iets moois, voor belangrijke dingen, voor mij.
Ik wil mijn nieuwe huis maniepsychosedepressievrij houden. Of dat lukt?
Photo credit: Cassidy Kelley via Unsplash
Geef een reactie