Ik was net een dag thuis na mijn opname toen mijn huisgenootje vroeg: “Je bent dus nu weer gezond?” Op mijn gemompel dat het tijd nodig heeft vroeg zij: “Wanneer ben je dan wel beter?” Ja, goede vraag. Gewoon. Als ik beter ben. Er zit geen deadline aan vast. Ik ben geen pakje kaas dat een houdbaarheidsdatum heeft.
Korte tijd later zag ik een vriendin die via een andere vriendin van mijn opname had gehoord. Ze zei: “Ik wilde je wel appen, maar ik wist niet wat ik moest zeggen dus heb ik dat maar niet gedaan.” Wat denk je van: “Hoi, hoe gaat het met je?” Gewoon. Om een begin te maken. Gewoon. Omdat we vrienden zijn. Na mijn uitleg dat het op zich wel weer oké ging, vroeg ook zij wanneer ik dan wel beter ben.
Soms zou ik in zo’n situatie het liefst van die papieren kaartjes uit mijn broekzak willen trekken met verschillende keuzes waarop ik gewoon kan aanvinken wat van toepassing is: “Nee, het gaat niet plotseling beter.” Of: “Ja, het heeft tijd nodig.” Of: “Nee, het is niet zichtbaar.” Of:“Ja, het is wel echt echt.” En: “Nee, het is niet besmettelijk.”
Oh boy, imagine! Stel je voor dat psychische kwetsbaarheden besmettelijk waren
Oh boy, stel het je beter niet voor…
Er zijn een hoop mensen die mentale kwetsbaarheden niet begrijpen en er zijn veel mensen die goed bedoelde adviezen geven die een stuk minder goed overkomen. Tegen iemand met diabetes zeggen we toch ook niet: “Probeer nou maar gewoon normaal te zijn en geen insuline te spuiten?” Nee. Zo werkt het dus niet. Ook met goed bedoelde adviezen in de trant van “Je bent depressief? Ach joh, ga even in de zon zitten, voel je je meteen beter!” schiet je niks op. Echt. Zo werkt het dus niet.
Wat werkt wel? Er zijn. Een luisterend oor bieden. Je hoeft niet altijd iets terug te zeggen, je hoeft niet altijd een advies te hebben
Als je maar niet bij de eerste beste gelegenheid wegloopt omdat je het toch niet begrijpt. En verder kunnen we wel normaal tegen elkaar doen, ik ben namelijk nog steeds ik. Ik met een kwetsbaarheid weliswaar, maar dat hoeft dus niet altijd onderwerp numero 1 te zijn. En af en toe mag je ook best een kaartje sturen want kaartjes vind ik leuk. Of ik nou wel of niet ziek ben.
En als je echt even niet weet wat je moet zeggen of denken, zeg dat dan ook gewoon. Je bent immers ook maar een mens en je hoeft mij niet altijd te begrijpen of te weten wat ik nodig heb. Dat weet ik vaak zelf niet. Respecteer dat alsjeblieft. Ik probeer er zo open mogelijk over te zijn, om onbegrip de wereld uit te helpen ook al is het maar voor even. Maar helaas, het mag niet altijd baten. Er zijn altijd wel mensen die me niet begrijpen, die dan ook op hun beurt heel open met hun onbegrip omgaan.
Wat ik de volgende keer doe als ik zo iemand tegenkom? De volgende keer trek ik gewoon mijn kaartje en vink aan: “Ja, ik vind het ook rot.”
Spelregels: Markeer alle uitspraken die van toepassing zijn. Er is geen goed of fout
- Recovery is process.
- Nee, het is niet zichtbaar.
- Nee, het gaat niet heel plotseling beter.
- Nee, je kan er niks aan doen.
- Nee, mijn medicatie maakt niet alles beter.
- Nee, het heeft niks met mijn intelligentie te maken.
- Ja, ik heb hulp.
- Ja, het is maar tijdelijk.
- Ja, ik probeer wel goed voor mezelf te zorgen.
- Ja, ik ben nog steeds gewoon een mens.
- Nee, ik ben niet gek.
- Ja, het heeft tijd nodig.
- Nee, het is niet besmettelijk.
- Ja, het is wel echt echt.
- Ja, ik kan nog lachen.
- Nee, ik ben nú niet psychotisch.
- Ja, ik vind het ook rot.
Bedankt voor uw interesse in mijn mentale gesteldheid. Voor meer informatie zie www.psychosenet.nl
Geef een reactie