S. heeft als kind de oorlog in Somalie meegemaakt. Ze vertelt over de impact die oorlog en trauma op haar leven heeft gehad. “Wanneer ik onverwachts een harde knal hoor, geeft mijn lichaam automatisch een schokkende reactie”.
Wanneer ik aan mijn klasgenoten op de basisschool vertelde dat ik een oorlog had meegemaakt reageerden ze heftig. Ik kon niet begrijpen waarom zij zo reageerden, voor mij was het gewoon normaal.
Op de middelbare school gaf ik een presentatie over oorlog
Hierbij vertelde ik mijn verhaal. Ik kwam niet uit mijn woorden en ik begreep niet waarom ik moest huilen. Als ik had geweten dat het zo’n impact op mij heeft gehad, had ik er waarschijnlijk niets over verteld aan ongeveer 30 leerlingen. Ik ben in de oorlog geboren en ik heb in de oorlog geleefd tot mijn 9de jaar, dus ik wist op dat moment niet beter. Het horen van geweerschoten of bombardement was voor mij een van de normaalst dagelijkse zaken. Hoe normaal was het?
Ik kan mij goed herinneren dat ik samen met mijn zusje naar buiten ging om mijn favoriete kauwgum te kopen
en ineens werd er veel geschoten. We hoorden iedereen schreeuwen en rennen, wij renden dus ook naar huis. Toen we thuiskwamen realiseerden we ons dat we niet betaald hadden, daar waren mijn zus en ik op dat moment bezorgd over! Om het feit dat wij niet betaald hadden… Na een aantal uren was het gestopt, wij zijn teruggegaan naar die man en hebben we alsnog betaald. Zo normaal was het.
Het gebeurde vaak tijdens het avondeten
Wij woonden op de tweede verdieping van een twee verdiepingshuis. We woonden in de hoofdstad vlakbij het doelwit… Zo nu en dan werd er veel geschoten en wij gingen met onze borden naar beneden, we aten verder op de trap met de geweerschotgeluiden op de achtergrond… Zo normaal was het.
Op basis van het volume van het geweerschot was het te raden of het ver of dichtbij was
Als het ver was ging je verder met waar je mee bezig was en als het dichtbij was ging je even ergens schuilen tot het over was. Daarna ging je alsnog verder. Zo normaal was het.
Regelmatig werden er in de avond tot de nacht door geschoten, soms werd ik weleens wakker midden in de nacht door die geluiden. De volgende dag wanneer we wakker werden zagen we gaten in de muur van de kogels en we waren gefascineerd door die gaten. We gingen ze lachend tellen. Zo normaal was het. Wat was dan niet normaal?
Er gebeurde af en toe wat we momenteel in Nederland de lockdown noemen
In Somalië waren er periodes dat er lockdown was tussen bepaalde tijden of soms dagen achter elkaar. Als je dan buiten werd gezien kostte het je geen boete of gevangenisstraf, maar je leven… Je werd nooit gewaarschuwd dat er een lockdown zou komen en soms had je niet zoveel eten in huis… Dat was niet normaal voor ons.
Een keertje kwamen er mannen ons huis binnen in militair pak zonder toestemming
Ze gingen ons huis onderzoeken en konden alles pakken wat zij wilden. Bij mijn tantes en ooms hadden ze veel gepakt. Gelukkig hadden zij ons waardevolle spullen niet gevonden na een lange zoektocht door het huis. Dat was niet normaal voor ons.
Regelmatig hebben ze mijn vader gevraagd of hij mee wilde gaan
Totdat mijn vader gevlucht was en ons achter moest laten toen ik 6 was… Daarna vroegen ze mijn broer, maar die kon de excuus gebruiken dat hij op ons moest letten. Dat was dan ook geluk, als je tegenwerkte kostte het je leven. Ik herinner mij nog dat mijn broer soms weken al dan niet maanden niet uit het huis durfde te gaan, ik begreep op dat moment niet waarom hij niet naar buiten ging. Maar hij was bang dat hij gezien werd en meegenomen werd. Dat was ook niet normaal voor ons.
Ik dacht dat ik er nooit last van had gehad
Maar eenmaal in Nederland gekomen bleek toch het tegenovergestelde. Mijn eerste Nieuwjaar in Nederland was in 2011, ik zat te kijken naar hoe mooi het vuurwerk was. Maar mijn brein gaf iets anders door: fight, flight or freeze!
Hoe is het nu meer dan 10 jaar later?
Wanneer ik onverwachts een harde knal hoor, geeft mijn lichaam automatisch een schokkende reactie. Voor even denk ik in Somalië te zijn, in de oorlog… Maar ik kan mezelf geruststellen: ”Het is goed, je bent nu veilig”. Ik heb verder gelukkig niet heel veel last van, op dat moment heb ik het niet heftig ervaren. Ik was immers in de oorlog geboren. Het horen van geweerschoten of bombardement was voor mij een van de normaalst dagelijkse zaken.
S. is psychiatrisch verpleegkundige in opleiding
Meer blogs lezen van S. ?
Geef een reactie