S. schrijft deze blog over haar rol als hulpverlener en mantelzorger. S. is psychiatrisch verpleegkundige in opleiding maar ook mantelzorger voor haar psychosegevoelige broer en haar zus met depressie. ”Als ik andere mensen help, waarom zou ik mijn broer en zusje niet kunnen helpen? Ik kan ze toch niet alleen laten? Zij hebben het veel erger dan ik!”
Mijn broer kreeg zijn eerste psychose en ik heb onbewust een grote verantwoordelijkheid op me genomen
Grotendeels kwam dat ook doordat ik de enige ben in de familie die kennis heeft over de psychiatrie, maar ook omdat mijn broer bij mij verbleef en ik was de enige die hij vertrouwde. Mijn oudste zus ook wel, maar die woont ver en had het druk. Ik was zelf in ‘a state of shock’, was van alles aan het regelen en werd/ben ook zijn eerst contactpersoon.
Ik werd continue gebeld door de afdeling waar hij opgenomen zat
en ook door mijn ouders natuurlijk. Het ergste was dat ik alleen gebeld werd als het slecht ging, het ging dan over dat mijn broer -weer!- gesepareerd werd, hij zou onder dwang medicatie hebben gekregen of de medicatie sloeg niet aan en er wordt geswitcht naar een andere medicatie enz.
Hij belde mij ook vaak, soms huilend dat ik hem moest komen ophalen en dat hij ons mist. Hij voelde zich eenzaam, dat brak mijn hart! Andere momenten was hij boos dat hij opgenomen zat en commandeerde hij mij hem op te halen.
Al die telefoontjes hebben een traumatisch effect op mij gehad, zelfs één jaar later nu als ik gebeld word van een nummer dat ik niet ken, schiet ik in paniek/angst
Alsof het allemaal niet genoeg was kwam ik er nog eens achter dat mijn jongste zusje jaren worstelt met depressie.
Mijn ouders mochten het niet weten van mijn zusje
daarnaast zou het alleen maar meer kwaad brengen dan goeds. Mijn oudste zus wist het wel, maar ze bekeek het vanuit een andere perspectief wat averechts werkte voor mijn zusje.
School en stage vertelden mij dat ik moest stoppen met de opleiding, even time-out moest nemen. Wanneer ik op bezoek ging bij mijn broer keken de hulpverleners mij verbaasd aan, sommige zeiden dat ik jong ben en dat ze dat niet verwacht hadden. Ik ben ook de eerste contactpersoon van mijn zusje en haar psycholoog gaf aan dat ik te jong ben om deze verantwoordelijkheid te nemen. Er waren andere mensen die mij vertelden dat ik te jong ben om dit aan te kunnen. Is er dan een geschikte leeftijd hiervoor?
Ik wilde geen keuze maken
tussen even stoppen met school en stage of de zorg voor mijn broer en zusje verminderen. Ik vind het alle twee zo belangrijk dus maakte ik de keuze om met allebei door te gaan. Daarnaast dacht ik: ”Als ik andere mensen help, waarom zou ik mijn broer en zusje niet kunnen helpen? Ik kan ze toch niet alleen laten? Zij hebben het veel erger dan ik!”
Terwijl ik bezig was met studeren kwam de volgende vraag in mij op: ”Ben ik een mantelzorgster?”
Zo voelde het namelijk niet, ik kom uit een cultuur waar het vanzelfsprekend is dat kinderen geparentificeerd raken ongeacht of de ouders ziek of niet ziek zijn. Vandaar mijn groot verantwoordelijkheidsgevoel…
Ik nam de EDIZ-vragenlijst bij mezelf af. Uit het resultaat kwam naar voren dat ik matig (kleur oranje) overbelast was, maar het voelde voor mij als donkerrood. Zo leeg was mijn tank…
Ik rende heen en weer voor mijn zusje en broer
was bij gesprekken aanwezig en nam alle telefoontjes. Na een zware werkdag ging ik nog eens in de avond op bezoek bij mijn broer en vervolgens wanneer ik thuiskwam ging ik aan mijn studie… Iedere keer wanneer mijn zusje mij een berichtje stuurde beantwoordde ik het gelijk ongeacht hoe uitgeput ik was en welke tijd het ook was.
Ik was er om de mentale gezondheid van iedereen te bevorderen terwijl die van mezelf steeds daalde…
Op een gegeven moment moest ik stoppen met mijn stage
Ik had het gevoel dat ik 24/7 aan het werk was. Wat betreft studie kon ik niet meer focussen en ik kon ook niet meer functioneren zoals ik het gewend was. Het werd mij te zwaar, maar ik kon moeilijk accepteren dat ik een stapje achteruit moest zetten en dat deze situatie impact had op mijn functioneren.
Er zijn ook positieve kanten
Doordat ik de psychose van mijn broer van zo dichtbij heb meegemaakt kan ik de patiënten beter begrijpen en kan ook makkelijker met ze meeleven. Daarnaast heb ik oog en meer begrip gekregen voor familieleden van de patiënten. Ze worden helaas vergeten, vooral in de psychiatrie, terwijl zij juist zo belangrijk zijn voor zowel de hulpverleners als de patiënten. Ik herken mij in het verhaal van familieleden en tot de dag van vandaag kan ik een telefoontje met een familielid/vriend(in) niet ophangen zonder te vragen hoe het met ze gaat.
Ik vroeg mij altijd af waarom dit gebeurd is?
Waarom gebeurt dit pas wanneer ik begonnen ben in de psychiatrie? Het voelde alsof ik de psychiatrie tegelijkertijd vanuit twee perspectieven moest leren kennen: als mantelzorgster en als hulpverleenster. En dat is loeizwaar… Ik begon mijn vak te haten waar ik eerst zoveel passie voor had. Ik wilde niets meer met de zorg te maken hebben! Little did I know dat dit het begin was van mijn eigen herstelproces!
S. is psychiatrisch verpleegkundige in opleiding. Ze is hulpverlener en mantelzorger.
Meer blogs lezen van S. ?
Geef een reactie