Sinds september vorig jaar is Christiaan Verweij werkzaam als familievertrouwenspersoon Midden-Nederland. In deze blog schrijft hij over het belang van het ondersteunen van familieleden.
Hoe ik bij deze functie van familievertrouwenspersoon (fvp) terecht ben gekomen, is misschien wel een interessant verhaal. Want eigenlijk, misschien wel net als u, had ik nog nooit van het bestaan van een fvp binnen de GGZ gehoord.
Als we even teruggaan in de tijd. Op de kop af twintig jaar geleden begon ik als leerling-verpleegkundige mijn loopbaan binnen de GGZ. Na mijn diplomering in 2002 ben ik bij heel veel verschillende instellingen werkzaam geweest. Wat al deze instellingen met elkaar gemeen hadden?
Voor het ondersteunen van familieleden en naasten werd te weinig tijd ingepland of er werd simpelweg geen prioriteit aan gegeven
En ik liep dan ook al een lange tijd rond met het idee om zelf iets op te gaan zetten: onafhankelijke familieondersteuning en coaching binnen de GGZ. En toen ik op LinkedIn de vacature langs zag komen was ik heel verbaasd. Zo’n organisatie is er dus al. Bingo!
De Landelijke Stichting Familievertrouwenspersonen (LSFVP) bestaat al sinds 2010. Opgericht op initiatief van de koepel van cliënten- en familieorganisaties in de geestelijke gezondheidszorg en de Stichting Patiëntenvertrouwenspersonen (PVP).
Ik ben heel blij onderdeel van de organisatie uit te mogen maken. Naastenbeleid is iets wat op websites van heel veel zorgaanbieders prachtig omschreven staat, de praktijk pakt helaas zeer regelmatig anders uit. En ik begrijp ook wel dat het betrekken van naasten niet altijd even makkelijk is; maar nodig is het wel.
Te vaak komt het voor dat familieleden zich ernstige zorgen maken over een geliefde
Laten we even uitgaan van een moeder die meer en meer het contact met haar zoon verliest en hem steeds vreemder gedrag ziet vertonen. Logisch dat je dan zorgen maakt toch? En is het niet vreemd dat je dan bij allerlei instanties aan gaat kloppen voor hulp. Maar als je je dan niet gehoord voelt en het idee hebt dat je van het kastje naar de muur gestuurd wordt, dan komt wanhoop al snel om de hoek kijken.
Na meerdere keren de crisisdienst ingeschakeld te hebben – waar gezegd wordt dat er net niet genoeg reden zijn voor een opname – wordt zoonlief in een winkel door de politie meegenomen omdat hij nu onder het kopje ‘verwarde personen’ valt. Uiteindelijk volgt er een opname.
Voor moeder volgt er een explosie van gevoelens en emoties. “Waarom hebben zorginstanties niet naar mij geluisterd? Heb ik gefaald als moeder?”
Maar ook is er een gevoel van opluchting
“Eindelijk krijgt mijn zoon de hulp die hij nodig heeft.” Maar vooral overheerst de schaamte.“Wat zal mijn omgeving wel niet denken dat mijn zoon als ‘verward persoon’ gezien wordt?”
Vanwege moeders wanhopige pogingen om zoon tot een opname te dwingen heeft hij al een tijdlang geen contact meer met haar gezocht. En dat heeft hij ook kenbaar gemaakt bij de hulpverleners.
“Ik wil geen contact met mijn moeder, zij is de schuldige van al mijn problemen.”
Ondanks dat haar zoon nu eindelijk opgenomen is, heeft ze nog altijd een probleem
De gesloten afdeling houdt ook voor haar de deur in het slot. Het enige wat haar wordt verteld, is dat haar zoon niet wil dat zij informatie krijgt of bij de behandeling wordt betrokken. En dat dit vanwege de patiënten vertrouwensrelatie en de wet op de privacy gerespecteerd wordt. Wat doe je dan? Kosteloos ondersteuning vragen van een fvp’er is een mogelijkheid.
Als ik met zo’n vraagstuk te maken krijg probeer ik altijd eerst goed te luisteren om het hele verhaal goed duidelijk te krijgen. Vervolgens ga ik met de moeder op zoek naar een legitieme reden voor de instelling om de familie toch te betrekken of op z’n minst te woord te staan.
Tijdens zo’n proces is het belangrijk om haar draagkracht goed in de gaten te houden. Want dat zoiets je zoon overkomt – en jou als moeder - heeft een invloed op het hele gezin.
Het leven staat dan ook op z’n kop
Soms zijn er lichtpuntjes. Laatst belde ik een psychiater van een instelling in het midden van het land. Toen ik mijn verhaal verteld had antwoordde hij direct: “Ja natuurlijk Christiaan, jij en de moeder zijn van harte welkom om langs te komen voor een gesprek. Wij hebben de familie nodig voor een geslaagde behandeling.”
Dat de communicatie ondanks de goede intenties toch niet helemaal vlekkeloos verliep, houd me alleen maar scherp. Om op een goede manier het ondersteunen van familieleden binnen de GGZ, te bewerkstelligen, daar valt nog heel veel strijd te leveren. En daar zet ik me graag voor in.
Een goed familie- of naastenbeleid werkt preventief en voorkomt overbelasting van het netwerk rondom de patiënt en het is ook nog eens gericht op herstel. En daar kan geen instelling iets op tegen hebben toch?
Christiaan Verweij is werkzaam als Familievertrouwenspersoon Midden-Nederland. Hij is te bereiken via c.verweij@lsfvp.nl of 06-15572907.
Meer informatie:
Geef een reactie