S. is verpleegkundige in opleiding. Ze balanceert tussen haar eigen opvattingen en die van haar stagebegeleiders. Ze leert veel op verschillende afdelingen en heeft het, na wat startproblemen, inmiddels erg naar haar zin. Mijn eerste ervaring in de psychiatrie was op een crisis opname afdeling als leerling verpleegkundige. Ik begon met veel enthousiasme ondanks mijn geringe ervaring!
Ik kom uit Somalië waar er helemaal geen aandacht is voor de psychiatrische problemen
Je bent gezond of gek of je bent bezeten door een Djinn of iemand heeft voodoo gedaan. Het is compleet gebaseerd op cultuur en geloof en hier stromen de behandelingen ook uit. Door de ervaring vanuit mijn cultuur en informatie over de doelgroep had ik dus een heel ander beeld. Op mijn eerste dag toen ik de patiënten zag dacht ik: deze mensen zijn niet ziek! Wat doen zij hier?! Verder vond ik dat ze te veel medicatie kregen.
Ik ben meer informatie gaan opzoeken over alle ziektebeelden en de medicaties
Ik probeerde in gesprek te gaan, maar vond het heel lastig om contact te maken. Mijn collega’s vonden dat ik te veel met de patiënten aan het praten was en dat werd niet goed gekeurd. Maar ik had altijd begrepen dat psychiatrie gelijk staat aan ‘praten over hoe het met je gaat’. De eerste gesprekken gingen niet zo soepel; één keer leed dit zelfs bijna tot een escalatie, omdat ik dan bijvoorbeeld net een woord verkeerd zei. Ik weet nog heel goed toen die patiënte met een psychose die mij continue aan het testen was, uiteindelijk aangaf dat zij niet verwacht had dat ik het na 2-3 maanden nog vol zou houden.
Wat ik heel moeilijk vond was het gedrag van de patiënten te begrenzen en ik wist ook niet hoe
Ik vreesde dat het de situatie alleen maar zou escaleren en hierdoor de patiënten gesepareerd zouden worden dus ik slikte alles. Wanneer ik hierover met mijn collega’s sprak, werd er gezegd: dan worden zij toch gewoon gesepareerd?! Ik vind dat een inhumane plek! Daarnaast vond ik het raar dat al het gedrag van de patiënt gekoppeld werd aan de aandoening en er nooit werd gekeken naar andere factoren. Het pijnlijkste vond ik om de bejegening naar de patiënten van mijn collega’s te zien. Kon helaas niets zeggen, want ik ben maar een leerling.
De eerste psychose van mijn broer zorgde voor een holistische visie
Nadat mijn broer zijn eerste psychose kreeg besefte ik dat ik nooit stil heb gestaan bij wat de patiënten op mijn afdeling hebben meegemaakt en werd ik me ervan bewust dat iemand niet zomaar mentaal instabiel wordt. Ik vond dat er geen zorg werd geleverd en deed niets dan medicatie aanreiken. Bijna iedere dag ging ik naar huis met de gedachte: Wat voor bijdrage heb ik geleverd aan het herstel voor mijn patiënten?
Inmiddels ging het veel beter dacht ik, onder andere door het leggen van contact met de patiënten
Ik heb mooie herinneringen die ik koester. Totdat ik een gesprek kreeg met mijn begeleiders over een waslijst van feedback van mijn collega’s. Ik zou bijvoorbeeld escalerend reageren richting patiënten en denigrerend zijn naar collega’s!! Het voelde als een klap in mijn gezicht. Ik ging bijna iedere stagedag met een brok in mijn keel naar mijn werk en ik was continue gespannen waardoor ik fouten maakte die míj zelfs verbaasde. Wanneer een patiënt mij een compliment gaf in het bijzijn van mijn collega’s werd dat gelijk neergehaald/bekritiseerd. Hierdoor begon ik te twijfelen of de patiënt dat wel echt meende. Mijn andere begeleidster projecteerde haar perfectionisme op mij, het was nooit goed genoeg en alles moest op haar manier. Mijn docente die perfecte verpleegkundigen wil zei bij mijn eindbeoordeling: “Je hebt geen compassie voor de patiënten!”, omdat ik mijn interventies niet kon onderbouwen op basis van richtlijnen en standaarden.
Maar wat als dat niet paste bij de patiënt?
Ik verloor mijn zelfvertrouwen in mijn competenties, begon te twijfelen of de opleiding/het werk wel echt bij mij past en besloot hierdoor bijna te stoppen. Bijzonder genoeg was er dan altijd een patiënt die mij direct of indirect vertelde dat het wel bij mij past en dat ik ze help zonder het hierover met ze gehad te hebben! Dat moedigde mij enorm aan!
Momenteel loop ik stage sinds september op een crisisopname afdeling verslaving
Toen ik mijn collega’s van mijn vorige stage dit vertelde, keken ze mij aan: dit ga jij niet aan kunnen… Hierdoor begon ik met tegenzin. Ook van de doelgroep met verslaving had ik een heel ander beeld; je kan toch gewoon stoppen met de drugs/alcohol? Mensen met verslaving zijn ongemotiveerd en hebben geen discipline, hoe kan ik ze dan helpen? Toch ben ik dankbaar dat ik op deze afdeling ben terecht gekomen! Ik heb mijn zoektocht gedaan naar verslaving en dit heeft mijn beeld veranderd; ik heb echt te doen met de mensen die lijden aan verslaving en wil ze met compassie begeleiden/helpen!
Iedere dag ga ik met plezier naar stage
Ik heb geweldige collega’s en twee top begeleidsters die mij -onbewust- helpen mijn zelfvertrouwen in mijn competenties te bevorderen. Inmiddels heb ik een voortgangsgesprek gehad over mijn leerproces en mijn nieuwe docent zag zeker de compassie die ik heb voor mijn patiënten!
S. is psychiatrisch verpleegkundige in opleiding
Meer blogs lezen over verpleegkundigen?
Geef een reactie