Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Auteur

Jim van Os

Jim van Os is een herstelgerichte psychiater, hoogleraar psychiatrische epidemiologie en Voorzitter Divisie Hersenen, UMC Utrecht.

Jim van Os werkt op het raakvlak van ‘harde’ breinwetenschap, gezondheidszorgonderzoek, kunst en subjectieve ervaringen van mensen met ‘lived experience’ in de GGZ. Jim is ook familielid van mensen met psychosegevoeligheid.

Jim van Os schreef deze toegankelijke boeken:

Trauma Begrijpen in 33 vragen

Psychose Begrijpen in 33 vragen

Neurodiversiteit Begrijpen in 33 vragen

We zijn God niet

IPS helpt – iedereen wil erbij horen, ook op school en op het werk

"Herstel in de ggz" zegt Jim van Os. "gaat over meedoen, via werk of studie. IPS (Individuele Plaatsing en Steun) kan dit bereikbaar maken

“Er wordt vaak gesproken over herstel in de ggz, maar wat bedoelen we daar eigenlijk mee?” zegt Jim van Os. “Gaat het alleen over minder last hebben van symptomen? Of gaat het ook – en misschien wel vooral – over meedoen. Over ergens bij horen. Over een plek hebben in de samenleving. Een plek waar je ertoe doet, waar je iets kunt bijdragen. En voor veel mensen betekent dat: werk of studie. IPS helpt.”

IPS – Individual Placement and Support

Toch weten we dat mensen met ernstige psychische aandoeningen, zoals psychosegevoeligheid of stemmingsgevoeligheid, daar vaak niet vanzelf komen. Terwijl het verlangen er wél is. In Europa, bijvoorbeeld, zegt 85% van de mensen met een psychosegevoeligheid dat ze graag zouden willen werken. Maar uiteindelijk heeft slechts 20% betaald werk. De rest blijft thuis – vaak niet uit keuze, maar omdat het systeem niet klopt.

En dat is waar IPS om de hoek komt kijken: Individuele Plaatsing en Steun. Een simpele maar briljante methode om mensen met psychische kwetsbaarheid te ondersteunen bij het vinden én behouden van regulier werk. Niet in een beschutte werkplaats, maar gewoon tussen andere collega’s, in echte banen. En als werk nog te vroeg is, kan supported education (SEd) een mooie tussenstap zijn – onderwijs volgen met begeleiding op maat. Want meedoen begint soms met weer iets leren.

Aan het werk of studie via IPS

IPS werkt – dat weten we inmiddels uit meer dan 27 internationale studies. Maar in Nederland is het nog steeds een beetje een stiefkindje. Het wordt te weinig aangeboden, het is te versnipperd geregeld, en vaak weten professionals niet goed hoe ze mensen ernaar kunnen verwijzen. En het meest schrijnende: mensen die IPS het hardst nodig hebben – denk aan jongeren met migratieachtergrond, mensen met lage opleiding of weinig netwerk – weten vaak niet eens dat het bestaat. En als ze het al weten, is het systeem niet altijd op ze ingericht.

In Europa doet men daar nu onderzoek naar. Ze kijken: wie krijgt IPS, en wie niet? Wat speelt er mee in de keuzes van zorgverleners? En hoe ervaren mensen het eigenlijk zelf – vooral als je net wat ‘anders’ bent, bijvoorbeeld doordat je ouders in een ander land zijn geboren? Het zijn precies die vragen die wij in Nederland ook zouden moeten stellen. Want herstel, dat is geen kwestie van een pilletje of een protocol. Herstel is samen zoeken naar wat werkt. Wat hoop geeft. Wat betekenisvol is.

IPS is geen wondermiddel

En ja, IPS is geen wondermiddel. Het moet goed worden ingebed in het zorgsysteem. Er moet echt samengewerkt worden tussen gemeenten en ggz – en dat gebeurt nog veel te weinig. Werkcoaches moeten kunnen overleggen met behandelaren. Mensen moeten niet eerst hun hele leven op orde hebben voordat ze mogen meedoen – het meedoen zelf moet een stap in het herstelproces zijn. En misschien wel het belangrijkste: we moeten mensen gewoon gaan vragen wat ze zélf willen. En daarnaar luisteren.

Dus… wat hebben we nodig in Nederland?

  • meer bekendheid van IPS en SEd onder behandelaren, cliënten en verwijzers
  • structurele samenwerking tussen gemeente en ggz (geen “jij moet naar hen”, maar “wij doen dit samen”)
  • aandacht voor inclusie: zorg dat ook mensen met taalachterstand, laag vertrouwen in instanties, of trauma-ervaringen mee kunnen doen
  • en natuurlijk: echte co-creatie met mensen die het zelf meemaken – zodat het aanbod niet alleen werkt op papier, maar ook in het echte leven

Vraag eens wat betekenisvol is voor iemand

Als we echt werk willen maken van herstel, dan moeten we stoppen met mensen “opleggen” wat goed voor ze zou zijn. En beginnen met vragen wat voor hén betekenisvol is. Werk en studie zijn daarbij geen luxe – ze zijn vaak de kern van herstel. En IPS is één van de weinige bewezen manieren om die kern bereikbaar te maken. Laten we dus zorgen dat deze aanpak in Nederland niet alleen beschikbaar is voor de happy few, maar voor iedereen die – ondanks alles – weer mee wil doen.

Meer lezen van Jim van Os?

Meer lezen over werken en studeren?

Heb je een vraag?

Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.

Verder lezen over goede zorg en GGZ?

Onderstaande boeken zijn geschreven door hoogleraar Jim van Os. In deze eerlijke boeken lees je meer over psychose, trauma, de nieuwe GGZ, herstel en veel meer.

Reacties

3 reacties op “IPS helpt – iedereen wil erbij horen, ook op school en op het werk”

  1. bea

    Hoi Jim,

    Ook goed om eens nader over hetvolgende na te gaan denken:

    Wij hebben in Nederland een totaal AFWIJKEND opleidingssysteem in vergelijking met de REST VAN DE WERELD,betreffende bedrijfs en verzekeringsgeneeskunde.
    In het buitenland zijn huisartsen veelal ook bedrijfsartsen,dus dicht bij de patient! Dat heeft nadelen,maar ik denk mogelijk meer grote voordelen. Vroeger was er een gemeente arts ,die weer zou kunnen worden ingevoerd en een rol zou kunnen gaan spelen in deze ?

    Groet,

    Trudie

  2. Hoi Jim, van
    Ja, werk was bij mij enorm belangrijk voor herstel. Gelukkig mocht ik van de verpleegkundigen werken toen ik in de kliniek was opgenomen. Daardoor kon ik mijn gedachten wat verzetten en was ik niet de hele tijd met mijn ziekte bezig. Bij een tweede opname adviseerde een andere psychiater om te stoppen met werken bij die Iraanse nieuwsorganisatie omdat het te stressvol voor me zou zijn. Gelukkig heb ik dat niet gedaan, maar de stichting hield op te bestaan.
    Ongeveer tien jaar geleden kwam ik in contact met een leuke dame van IPS. Ze had het over dat ik me aan kon sluiten bij een soort Business Club in Amsterdam, maar dat was dan voor ontbijt, voor werktijd. Dat was voor mij niet echt een optie met die antipsychotica. Ook bracht ze me in contact met een leuke club dames die een stichting hadden voor familieleden en vrienden van mensen met een psychotische stoornis in Matagalpa, centraal Nicaragua. Daar heb ik ook een klein beetje in meegedraaid. Maar goed, ik heb er geen structureel werk door gehad. Ook heb ik twee keer met de bedrijfscoach van mijn kliniek gepraat, maar die kon me ook niet aan werk helpen. Hij vroeg mij op welke websites ik keek voor werk. Wat ik best wilde delen natuurlijk, maar hij kon me ook niet aan werk helpen.
    En toen heb ik een eigen vredesorganisatie opgericht, die dit jaar alweer 10 jaar bestaat.
    Dus ja, werk (en studie) is zeer belangrijk voor mensen met een psychische kwetsbaarheid. Net zoals voor iedereen eigenlijk.

    1. PS en erg dankbaar voor mijn vrijwilligerswerk bij de afdeling Psychiatrie van het UMC Utrecht. Het vak van verpleegkundige (en ik denk ook van ervaringsdeskundige) heeft van oudsher sterke connecties met spiritualiteit. In oude geschriften werd het ”zielen vriend” genoemd. En zo zie ik het ook. Als ik iemand steun in ernstige psychische nood dan is Christus daar vaak bij.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *