Acht jaar geleden leidde Karin (pseudoniem) een gepassioneerd leven als coach, tot een traumatische gebeurtenis PTSS veroorzaakte. Na een suïcidepoging volgde een zware periode van Levend Verlies, waarin ze moest omgaan met de fysieke en emotionele littekens die waren achtergebleven. Deze ervaring motiveerde haar om anderen met vergelijkbare verliezen te ondersteunen als gecertificeerd ervaringsdeskundige en Rouw- en Verliescoach.
Tot 8 jaar geleden leidde ik een tamelijk zorgeloos leven. Ik had mijn beroep als coach, mijn passievolle hobby’s, vele sociale contacten en stond vol in het leven. Totdat totaal onverwacht zich een situatie aandiende die dermate traumatiserend was dat ik daar PTSS van opgelopen heb. Ik ging in therapie maar de PTSS mondde uit in een zware depressie en ik kreeg zeer ernstige suicidale gedachten.
Dit heb ik een jaar kunnen volhouden totdat ik niet meer kon en de suicidepoging tot stand kwam. Ik kon het licht aan het einde van de spreekwoordelijke tunnel niet meer zien en er was maar één wens: uit dit lichaam vertrekken naar een plek waar ik niet meer bang hoefde te zijn. Na anderhalve week in coma kreeg ik te horen dat ik door deze mislukte poging een zware hersenbeschadiging had opgelopen. Ik zou niet meer herstellen en mijn leven slijten op een afdeling in een verpleeghuis. Althans, dat dachten de artsen.
Tegen alle verwachtingen, spontaan herstel
Eenmaal op de revalidatieafdeling begon, tegen alle verwachtingen in, spontaan herstel op te treden, maar na ontslag stond ik ineens weer in het leven en moest ik wel verder. Daar begon een jarenlang proces van verwerking, vallen en opstaan, accepteren wat ik niet meer kon (ik blijf immers wel met restschade zitten) en uiteindelijk herstel (hiermee bedoel ik het accepteren van wat ik niet meer kan en me richten op wat nog wel kan).
Maar ook het dealen met zaken als verlies van mijn coachingspraktijk, verlies van mijn identiteit (wie of wat ben ik dan nog?), verlies van vriendschappen waarvan ik dacht dat ze hecht waren… Oftewel; dit is een zwaar praktijkvoorbeeld wat men ‘Levend Verlies’ noemt. Het legde een zware wolk over mijn zelfbeeld en ik had jarenlang het gevoel rond te dobberen in een losgeslagen bootje in een wilde zee.
Een opleiding tot Rouw- en Verliescoach
Inmiddels ben ik sinds drie jaar werkzaam als persoonlijk begeleider op een verpleegafdeling waar cliënten wonen met een lange psychiatrische geschiedenis die er ook nog eens niet-aangeboren hersenletsel overheen hebben gekregen. Dit zou de verpleegafdeling zijn waar ik volgens de neurologen zou eindigen. Maar nu zet ik me met heel mijn hart voor deze doelgroep in, omdat ik ze volledig begrijp.
Ik heb ook uiteindelijk de stap durven zetten om een opleiding te volgen die heel goed aansluit bij wie of wat ik nu (nog) ben… En dat is de opleiding tot Rouw- en Verliescoach. Doordat ik altijd, zo goed en zo kwaad het ging, aan mezelf ben blijven werken (dat biedt ook zingeving). Ik ben in 2022 gecertificeerd Ervaringsdeskundige geworden en vanaf dat moment word ik met enige regelmaat benaderd door getroffenen, naasten en nabestaanden met Levend Verlies. Met zoveel verschillende verhalen en situaties.
Mijn eigen ervaring kunnen inzetten
Maar ik richt me specifiek op de gebieden waar ik zelf persoonlijke ervaring mee heb. Deze gebieden gaan vaak ook nog eens gebukt onder stigma, taboe, schaamte en schuldgevoel. Ik heb de afgelopen 8 jaar zelf aan den lijve ondervonden hoe moeilijk therapeuten het vaak vinden om hierover te willen (kunnen) praten of dat het diens voorstellingsvermogen gewoon te boven gaat. Dit is dan alleen maar een extra bevestiging voor de getroffene; diens schaamte, schuldgevoel of het gevoel niet begrepen te worden, wordt dan alleen maar bevestigd bij…
- mensen die zelf getroffen zijn of naasten van een dierbare met chronisch letsel door trauma, ziekte of mislukte suïcidepoging.
- mensen die lijden aan langdurige psychische problematiek of naasten van een dierbare met langdurige psychiatrische problematiek.
- nabestaanden van een dierbare die overleden is aan zelfdoding.
- Afgekeurd zijn door ziekte en kampen met identiteitsverlies en verlies van eigenwaarde.
Het gaat gebukt onder stigma en taboe
Dit zijn zeer kwetsbare vraagstukken die doorgaans gevoelig liggen en vaak gebukt gaan onder stigma en taboe. Waar soms therapeuten het zelf moeilijk vinden om hierover te praten of om zich hier een beeld van te kunnen vormen. Terwijl eigen ervaring, (h)erkenning, openheid en erover kunnen praten juist helend werkt en zo belangrijk is voor de verwerkingsprocessen.
Mocht je behoefte hebben aan inzicht op persoonlijke vragen, ondersteuning of aan een luisterend oor op deze vraagstukken, stuur me dan gerust een berichtje naar rouwverlieshulp@outlook.com.
Mijn naam is Karin en ik woon met mijn man en kinderen op een rustige prikkelarme plek. Ik ben gecertificeerd ervaringsdeskundige en in opleiding tot Rouw en Verliescoach. Ik stel mijn leven in het teken van het bijstaan van getroffenen, naasten en nabestaanden op alles vlakken van Levend Verlies.
Meer lezen over Levend Verlies?
- Stigma en verlies na psychose – ben ik de enige die dit ervaart?
- Stoppen met strijden – rouw, depressie, verlies
- Onderzoek naar de rol van verlies in herstelprocessen
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Denk je aan zelfmoord?
Denk je aan zelfmoord? Bel of chat met 113 Zelfmoordpreventie.
Dat kan 24 uur per dag. Bel 113 of ga naar www.113.nl.
Geef een reactie