Tier is bezig met het schrijven van een boek. Graag deelt hij een passage met de lezers van PsychoseNet. Hij schrijft erbij: “Het is een momentopname uit mijn psychose.”
Mijn sigaret doof ik uit op de wereld, gooi het vanaf deze dijk het IJ in. De wereld heeft de afgelopen minuten bewezen met mij krachtiger te zijn dan de zon, de vuurbal die alles wilde verslinden, me tot zich wilde nemen.
Ik pak mijn iPhone, de datum en tijd programmeer ik mijn hersenen, ik loop weer chronologisch met de wereld. “Bedankt“, hoor ik mezelf zacht zeggen, met een glimlach kijk ik door de wolken heen de ruimte in.
Daar, ver in de ruimte een planeetje wat mij hierbij geholpen heeft. In een ruit van een woonboot tegenover mij zie ik mezelf weerkaatsen in spiegelbeeld.
Ik zie hoe ik één ben met de ruimte, het heelal, de kosmos, een blauwe felle streep als een soort flits, die me er vanaf mijn hoofd mee verbind. Is dat mijn psychose?
Een moment van overwinning, roem. Ik voel me sterk. Ik kijk op het nieuws, wat zich sneller ververst dan ik bij kan houden. Geheel schadeloos is de wereld er niet doorheen gekomen, aardbevingen, overstromingen overal.
Een schuldgevoel, angst. Is dit mijn psychose?
Weggaan, vertrekken van hier kan ik niet
Alles in mij voelt alsof ik vernietigd ga worden. Ik besef dat er elk moment slechte mensen op kunnen duiken die mij mijn krachten willen ontnemen of afpakken, mij uit de weg willen ruimen. De wereld redden word me niet door iedereen in dank afgenomen, de dood vanuit de kosmos komt me halen. Is dat mijn psychose?
Ik moet bellen, niet alleen zijn nu
Op mijn telefoon zie ik dat ik een oproep van mijn psycholoog heb beantwoord om 13:16, twee minuten geleden, één oproep van haar gemist.
Ik bel Maria die me adviseert de huisarts te bellen. Ze weet zich geen raad met mij de laatste tijd, voor het eerst dat ze zegt dat ik de huisarts moet bellen. Geen idee waarom, ik doe wat ze zegt.
Ik zoek het nummer van de huisarts op in mijn telefoon. De assistente. Of ik nog geduld heb? “Nee, ik wil graag nu langskomen…”
Jeetje ik heb verdomme net de hele wereld gered in mijn psychose
Ik besef me hoe niemand dit ooit te weten mag komen, maar een warmer ontvangst had op zijn plaats geweest. Ik hoor me gevraagd worden of ik een afspraak wil maken. “Ja, nu. Ik heb het idee dat ik doodga.”
Shit, wat zeg ik nu? Niet dat ik mezelf van kant ga maken, wat moeten ze wel niet denken. Mijn geboortedatum? Wat doet dat getal ertoe. Ik verbeter mezelf: “Ik heb het idee dat de dood me komt halen – 24 juni 1980”.
Ze komen me halen, dat voelt beter, maar shit, heb ik niet teveel verraden?
“Als u nu komt zullen we tijd voor u maken”, hoor ik via mijn Iphone tegen mij gezegd worden.
“Misschien duurt het wel even, ik ben bij mijn auto en als alles meezit ben er binnen 5 minuten, maar ik denk dat het tegen gaat zitten”, zeg ik.
Ik hoor hoe stom ik moet klinken, die assistente weet niet hoe belangrijk ik ben. Niemand niet. “We zien u zo verschijnen, let goed op uzelf”.
Ik zeg haar gedag en tot zo. Snel ophangen.
Tier
Geef een reactie