Machteld Marcelis is psychiater en hoogleraar Transdiagnostiek in de Psychiatrie, bij de Vakgroep Psychiatrie & Neuropsychologie van de Universiteit Maastricht. Tevens is zij werkzaam bij GGzE.
Mijn zoon is begin dit jaar gestopt met zijn opleiding vanwege negatieve symptomen. Hij krijgt via de ggz medicatie, maar ik zie hem achteruitgaan. Hij is erg geïsoleerd en durft bijna het huis niet meer uit.
Zou iets van coaching hem kunnen helpen? Heeft iemand hier ervaring mee?
Beste M.,
Dank je wel voor je vraag. Dat moet lastig zijn voor hem en jullie, en heel goed dus dat je daarvoor hulp zoekt. Het zou ook fijn zijn als jullie dit met zijn behandelaren kunnen bespreken.
Wordt hij begeleid door een VIP of FACT-team? Deze teams werken multidisciplinair (bijv. verpleegkundig specialist, sociaal-psychiatrisch verpleegkundige, maatschappelijk werker, trajectbegeleider, ervaringsdeskundige, psychiater, psycholoog) en zijn niet enkel gericht op medicatie. Deze zorgverleners werken ook aan huis, kunnen samen met hem oefenen om naar buiten te gaan etc. Durf gerust te vragen naar die begeleiding, want juist bij negatieve symptomen werken andere strategieën vaak beter. Door in contact te gaan en blijven met hem, een band op te bouwen. Als hij voelt dat hij niet alleen staat met deze problemen en het niet alleen hoeft te doen, kan dat vaak al een groot verschil maken.
Om dat succesvol te laten verlopen, is het van belang dat begrepen wordt wat bij jouw zoon de drijvende krachten zijn achter de negatieve symptomen. Zijn dat bijvoorbeeld positieve symptomen (angst vanuit achterdocht of stemmen), is het een gevolg van de medicatie (demping, vermindering in motivatie en plezier beleven), zijn er cognitieve problemen (aandacht, concentratie, geheugen, begrijpen van de ander), is er sprake van stemmingsproblemen zoals depressie en interesseverlies (kan lijken op negatieve symptomen), is er sprake van drugsgebruik, trauma etc?
Dus samen uitpluizen met je zoon waar hij doorheen gaat, wat hij nodig heeft, hoe hij daarbij geholpen kan worden. De zorgverleners uit een betrokken multidisciplinair team zouden hem goed kunnen begeleiden en coachen hierbij, met de onderliggende factoren aan de slag gaan en hem ondersteunen om stappen te zetten en dingen te ondernemen, die nu (nog) moeilijk zijn voor hem om alleen te doen. Samen vanuit de verbinding het pad naar herstel vinden, ontdekken wat voor hem belangrijk is. Psychologische interventies zoals bijvoorbeeld psychotherapie kunnen daar deel van uitmaken. Qua medicatie is het goed om te kijken welk middel het beste bij hem past (sommige medicijnen werken meer activerend, andere meer dempend).
Ook ervaringsdeskundige hulp kan zeer behulpzaam zijn. Hoe zijn mensen met dezelfde ervaringen en situatie omgegaan, hoe zijn zij uit de isolatie gekomen? Zij werken vaak ook in de genoemde teams of zijn kartrekkers in herstelacademies, waar ook diverse trainingen gevolgd kunnen worden of deelgenomen kan worden aan zelfhulpgroepen.
Ik hoop dat dit jullie verder helpt.
Sterkte en hartelijke groet,
Machteld
