Ik heb een bipolaire stoornis en ben eigenlijk altijd depressief. Ik heb al heel veel medicijnen geprobeerd en therapie gehad maar helemaal niks heeft geholpen.
Twee belangrijke oorzaken voor mijn depressies zijn eenzaamheid en zinloosheid. Eenzaamheid niet in de zin van gebrek aan mensen om mij heen want dat is niet het geval. Ook heb ik een aantal diepgaande vriendschappen. En toch is het nooit genoeg. Ik zie het als existentiële eenzaamheid: in de basis kan je een ander mens nooit helemaal kennen, en een ander jou dus ook niet. Dat geeft mij een ontzettend eenzaam gevoel waar ik niet mee om kan gaan en erg depressief van wordt.
En ik vind dat het leven in de basis volslagen zinloos is en daar kan ik ook niet goed mee omgaan. Ik heb alles geprobeerd om mijn eigen kleine individuele leventje dan wel een beetje minder zinloos te maken, maar dat lukt ook niet. Zelfs mijn werk in de zorg, waarin ik talloze mensenlevens heb gered en mensen heb bijgestaan in grote nood, heeft mijn leven niet minder zinloos gemaakt.
De zinloosheid en eenzaamheid maken mij erg depressief en in heb geen flauw idee meer hoe ik daarmee moet omgaan en hoe ik dat moet verdragen. Ik heb mij uitgebreid verdiept in psychologie, religie en filosofie. Therapie heeft ook niet geholpen of tot nieuwe inzichten geleid.
Heb je aanknopingspunten voor mij?
