Zijn mijn heftige gevoelens eigenlijk gevoelens van mijn jonge ik?

Antwoord

Beste Y.,

Dank voor je vraag!

Wat beschrijf je dat indringend en zorgvuldig zeg. Je voelt je ineens overspoeld door gevoelens die niet lijken te kloppen met wie je nu bent – een volwassen vrouw met bewustzijn en woorden en overzicht – maar die ergens van binnen toch heel echt voelen. Een beetje alsof er een klein meisje in je woont dat af en toe naar voren stapt, haar hand opsteekt en zegt: “En ik dan?” En tja, die versie van jezelf is lang genegeerd, misschien zelfs compleet vergeten geweest. Maar ze was er wel. En nu lijkt ze zich dus ineens aan te dienen. En dat voelt soms als doordraaien, zoals je zegt. Maar het is eigenlijk heel zinnig wat daar gebeurt.

Wat jij omschrijft past zo precies bij wat ze noemen uitgestelde expressie van trauma dat het bijna boekachtig is, maar dan natuurlijk met het leven ertussen. Kijk, bij vroegkinderlijk trauma – zeker als het trauma niet is herkend of erkend op het moment zelf – wordt de herinnering vaak niet als een soort film of verhaal opgeslagen (zoals bij volwassenen), maar meer als losse brokstukken van ervaring: een geur, een geluid, een gevoel van angst in je borstkas, dissociatie, het idee dat je verdwijnt of ‘weg’ bent. Het brein doet dat niet om jou te pesten, maar juist om je te beschermen. Alleen… tja, die strategie houdt het meestal niet je hele leven vol. Op een gegeven moment, vaak pas als er ruimte komt, bijvoorbeeld ná een behandeling, zegt je systeem: oké, NU durf ik het te voelen. En dan… BAM.

En ja, dan voelt het alsof het verdriet van toen ineens loskomt en niet meer bij je volwassen zelf hoort. Want je volwassen zelf snapt heus wel dat je veilig bent, of dat je “niet meer dat kind bent”. Maar je systeem denkt daar heel anders over. Die reageert alsof het trauma NU gebeurt. En dat is precies de verwarring – je bewustzijn denkt: huh, wat is dit? En je lijf denkt: HELP.

Wat kan helpen is om te gaan werken met methodes die dit soort ‘affectieve herinneringen’ (die nog geen taal of tijdsbesef hebben) serieus nemen. Denk aan lichaamsgerichte therapieën, of methodes als internal family systems, waarbij je leert in gesprek te gaan met die delen in jezelf die zijn blijven hangen in een andere tijd. Soms zit dat verdriet letterlijk vast in je spierspanning, in je adem, in je houding. Er is niks mis met je. Je loopt gewoon rond met een hele tijdlijn in je lijf, waarvan sommige stukjes nog niet zijn verwerkt.

Wat je nu voelt is niet “gek worden”, maar meer een soort interne reorganisatie. Je systeem probeert alsnog datgene toe te laten wat toen niet kon. Dat voelt heftig, en ook kwetsbaar – maar het is eigenlijk heel logisch. Alsof er een oude harde schijf aan het uitlezen is geslagen, alleen zijn de bestanden soms corrupt of in een vreemde taal. En je moet nog een manier vinden om het te lezen zonder overspoeld te raken.

Een mooi idee daarbij komt uit de schematherapie: je hebt een soort innerlijke “kinddelen” die emoties voelen zoals jij ze als kind voelde, en die kunnen op onverwachte momenten ineens naar voren komen. Dan is het de kunst om als volwassen deel niet te zeggen: dit mag er niet zijn, maar eerder: ik zie je, ik ben erbij, en je hoeft het niet alleen te dragen. Een soort zelf-ouderschap ontwikkelen. Niet makkelijk, wel fundamenteel helend.

En weet je? Dat je dit zo helder aan het beschrijven bent, is al een teken dat je ergens een volwassen, observerende, zorgzame laag hebt ontwikkeld die dit kan zien. Dus ook al voelt het soms alsof je ‘erin’ gezogen wordt, er is óók iets in jou dat kan blijven staan, dat dit proces begeleidt. Je bent er niet in verdwaald – je bent het aan het ontdekken.

Hope this helps en kijk vooral bij de informatie hieronder, want er is nog veel meer over te zeggen, kijken en lezen. En als je behoefte hebt aan meer intensief contact, dan kun je ook terecht op onze chat.

Greetz Jim

Meer informatie