Ik ben als oudste kind lang het aanspreekpunt geweest voor mij ma die o.a. een psychotische kwetsbaarheid heeft. Nu ik rond de 40 ben wil ik, na een depressie en een ernstige ziekte, geleidelijk mijn leven weer op de rails.
Ik heb het heel moeilijk om duidelijk te maken dat ik wil dat mijn ouders mij met rust laten. Voortdurend zoek ik manieren om niet gebeld te worden (ze mogen maar twee keer per week bellen), om niet alsmaar uitgevraagd te worden: Hoe is het? Wie heb je vandaag gezien? Hoe is het met die en die? Wat heb je gegeten? Heb je gewandeld? Voortdurend voel ik mij schuldig omdat ik niet elke week op bezoek wil. Momenteel is een keer per maand al meer dan voldoende. Hoe meer men over mijn grens gaat met voorstellen als: we zijn dichtbij en zouden graag bij je langskomen, hoe meer kwaadheid en frustratie ik ontwikkel.
Hoe kan ik grenzen stellen zonder schuldgevoel of plichtsverzuim om ouders te eren?
Antwoord
Beste A,
Dank voor je vraag…
Heel veel op je bordje gehad hebben en nog zo mooi en bescheiden om aandacht voor jezelf vragen….
1. Ik heb een vriend die alleen opneemt als ie wil spreken. Was wel even wennen want de wederkerigheid van de relatie komt daar wel enigszins mee onder druk te staan, maar inmiddels accepteer ik het wel en begrijp ik het.
Met andere woorden: je kunt je omgeving trainen in het accepteren van je grenzen en niet altijd betrouwbaar zijn. Je ouders eren, ja. Maar eerst jezelf weerbaar maken – anders kun je er ook niet voor ze zijn.
2. De andere manier is om ACT-achtig (acceptance and commitment therapy) met de situatie om te leren gaan; dus een manier vinden om de negatieve gevoelens die je krijgt in de interactie minder groot te maken cq meer op afstand te zetten. In je existentiële belangstelling (Frankl) lees ik dat dit wellicht een wijze is voor jou om weerbaarder te worden.
Maar zou het combineren met optie 1 van de onbetrouwbare aanwezigheid.
Groet Jim
Deze vraag is gesteld door een vrouw in de leeftijdscategorie 35-50
Beantwoord door: Jim van Os op 4 juni 2020
