Wat als je als 52 jarige geen zin hebt on het leven maar je durft geen zelfmoord plegen voor je ma je kinderen, heb al bidprentje gemaakt, heb al afscheid genomen van alles . Heb één wens op mijn lijst die nooit gaat uitkomen, een lang gesprek met onbereikbaar persoon, een namiddag samen met hem , geen liefde maar het samen zijn , niet jaar en dag op zoek zijn naar wie is hij nu echt?
In het begin heimelijk verliefd geweest, hem gezegd, de gekste kuren uitgehaald en nu leeg. Al is die leegheid soms maar 1 procent van mijn zijn , mijn leven is als een waterpas, moet zo opletten in het rondje te blijven anders kwets ik telkens mezelf met teveel pillen i.p.v. drank , en kwets ik omgeving die voor de zoveelste keer mij naar spied moeten brengen , of hoe ik er soms geraak.
Weet ik niet, als ik op spoed ogen open kan ik net terug wat blij zijn en me gelukkig tonen om mijn omgeving te tonen en te beliegen het waren slechts twee pilletjes , ik ben gevoelig , terwijl het er meer dan twintig waren.
Ik ben einde raad, graag had ik een aan-en-uitknop gehad, en alles uit gezet, voor altijd . Een erg depressief iemand die probeert nog even hier te blijven op de wereld maar slechts één droom heeft die niet kan (en weet dat er na die droom die zou uitkomen?, terug een put zou zijn, dus droom hoeft niet perse meer) en haar grote uitkomst uit de wereld zijn is!
