Jim van Os is een herstelgerichte psychiater, hoogleraar psychiatrische epidemiologie en Voorzitter Divisie Hersenen, UMC Utrecht. Hij werkt op het raakvlak van ‘harde’ breinwetenschap, gezondheidszorgonderzoek, kunst en subjectieve ervaringen van mensen met ‘lived experience’ in de GGZ. Jim is ook familielid van mensen met psychosegevoeligheid.
Als familielid van iemand met een bipolaire stoornis, heb ik de volgende vraag:
Als de manie / psychose / depressie veroorzaakt wordt door traumatische gebeurtenissen of life-events, is het dan ook zo dat de episodes van manie / psychose / depressie minder worden als de traumatische gebeurtenissen (of moeilijke perioden in het leven) aangepakt worden?
En zo ja, hoe dan? (therapie, herstel in contact?)
Hey A., dank voor je vraag!
Wat je zegt raakt de kern van iets waar we in de psychiatrie soms een beetje omheen draaien: dat wat we ‘stoornissen’ noemen — zoals bipolaire gevoeligheid — vaak óók gewoon reacties zijn. Op het leven. Op verlies. Op pijn. Op trauma. Op dingen die niet gezien zijn, niet gevoeld mochten worden, of te groot waren om te dragen. En ja, dan zie je vaak dat zo’n manie of depressie niet zomaar uit de lucht komt vallen, maar getriggerd wordt door iets. Een life-event, een conflict, een breuk, zelfs een succesmoment dat eigenlijk te overweldigend voelt.
Dus het antwoord op jouw vraag is: ja. Als iemand z’n pijn, zijn oude verwondingen, z’n schaamte of verlies echt onder ogen kan zien — en daar iets van leert — dan worden die pieken en dalen vaak minder heftig. Of in elk geval: beter hanteerbaar. En dat hoeft niet te betekenen dat de gevoeligheid helemaal weggaat, maar je krijgt er wel meer zeggenschap over. Je gaat herkennen: ah, nu gebeurt het weer… En dan kun je eerder bijsturen, vertragen, hulp zoeken.
Hoe dan? Therapie, jazeker. Maar niet de soort die zegt: “denk maar anders”. Eerder therapie die zegt: “voel maar anders”. Denk aan lichaamsgerichte therapie, systemisch werk, ACT, EMDR, of zelfs rituelen of creatieve vormen. En ja, ook herstel in contact is een groot ding. Want veel mensen zijn juist ziek geworden van het gevoel dat ze het allemaal alleen moesten doen. Of dat er iets mis met ze was. Terwijl herstel vaak begint met: gezien worden in je worsteling, en toch oké zijn.
Dus A., jij als familielid bent daarin al goud waard. Alleen al je vraag laat zien dat je je naaste serieus neemt — niet als “iemand met een stoornis”, maar als iemand met een verhaal. En geloof me, dat maakt een wereld van verschil.
Hope this helps,
Greetz Jim
Bespreek eventuele verandering van medicatie of andere aspecten van je behandeling altijd eerst met je voorschrijvende arts
Ga niet alleen dingen zitten veranderen, dat is niet de bedoeling van de adviezen van de experts van PsychoseNet. Bedenk je dat de adviezen van experts altijd van algemene aard zijn – je kunt ze niet zonder meer op jezelf van toepassing achten, dat kan pas na overleg met je behandelaar of huisarts. Onze expert heeft je immers niet persoonlijk onderzocht.
Wil je met iemand chatten?
Ga dan naar onze chat en verrijk jezelf met een herstelondersteunende chat met een van onze medewerkers.
Wil je een blog schrijven over je ervaring met een onderwerp relevant voor PsychoseNet?
Kijk hier voor informatie.
Lees deze toegankelijke boeken over Goede Zorg:
Wil je weten hoe je medicatie moet afbouwen, of hoe je mensen hiermee kunt helpen?
Ben je op zoek naar informatie over Persoonlijk Herstel?
Ben je op zoek naar de JUISTE HULP?
