1. Is het overdreven of professionele angst van een psychiater (in een universitair ziekenhuis, niet zijnde de eigen psychiater) om een aantal weken voor de bevalling te veronderstellen dat iemand met een bipolaire stoornis 2 die 8 jaar geleden haar laatste episode (milde depressie) had, evenwichtig leeft, zich heeft laten voorlichten door een poppoli, goede afspraken heeft met de eigen psychiater en tijdens de zwangerschap diverse life events mee maakt (en dan ook stabiel blijft) te adviseren de lithiumspiegel te verhogen, (omdat een spiegel van ca 0,3 mmol/liter bij verspreide inname van Camcolit geen therapeutische werking kan hebben) om zo de kans op instabiliteit of zwangerschapspsychose na de bevalling te verkleinen. (De situatie speelde eind 2014, maar intrigeert me nog steeds.)
2. Ik ben blij dat ik de dosis niet verhoogd heb, anders had mijn dochter waarschijnlijk ook een hogere lithiumspiegel gehad. Ze was 3 wk te vroeg, kon zich zelf niet warm houden en mocht het zkh pas verlaten als de lithium uit haar lijfje verdwenen was. De kans was dus groot geweest, dat ze bij een hogere spiegel langer in de couveuse had moeten liggen. Uit onderzoek (weet niet meer welk) blijkt dat moeders van couveusekinderen een hogere kans hebben op ontregeling.
Is een hogere dosis lithium juist niet het paard achter de wagen spannen in een situatie waarin de kans op ontregeling uiterst klein is, maar de kans dat de baby langer in het zkh moet blijven groter?
3. Is er wetenschappelijk/epigenitisch onderzoek waaruit blijkt dat een spiegel < 0,6 in combi met een goede levensstijl (o.a. gezond eten en een verhuizing uit een wijk met nachtelijke (geluids)overlast) helemaal geen risico hoeft te zijn voor een psychose?
Wellicht is dergelijk onderzoek niet aanwezig, omdat de meeste psychiaters en patiënten zich minimaal aan 0,6 houden en er amper respondenten te vinden die zijn die op een lage spiegel goed functioneren?
3. Enig idee waarom er niet naar de patiënt en zijn/haar omgeving gekeken wordt, maar alleen naar een diagnose van 10 jaar terug?
Nb. Ik vond de houding van de arts zo kleinerend dat ik hier wel een nacht van wakker heb gelegen. Gelukkig leidt een nacht slecht slapen niet meteen tot instabiliteit. Een dergelijke bejegening zorgt bij mij wel voor verdriet, machteloosheid en boosheid en dat heeft in mijn ogen niets met “biposchap” te maken maar met mijn persoonlijkheid.
