Beste meneer van Os,
Nadat mijn zoon destijds met een RM werd opgenomen (diagnose paranoïde schizofrenie) is hij zeer goed hersteld en werkt alweer vele jaren. Jarenlang gebruikte hij Risperdal en functioneerde goed op een minieme onderhoudsdosis. Twee jaar geleden is hij gestopt. In zijn signaleringsplan heeft hij opgenomen dat zijn broer en ik hem attent moeten maken indien hij weer spiritueel dreigt te worden.
Dit is voor ons zo moeilijk in te schatten, maar zijn broer en ik zijn beiden bang dat hij wederom gaat afglijden en weer in een psychose terecht komt met alle nare gevolgen van dien. Wanneer hij hierop door ons attent wordt gemaakt ervaart hij dit als zeer kwetsend en wil daar niets van weten. Hij is toch al weer (een half jaar geleden) naar zijn behandelaar gegaan en ook zijn SPV-er vindt dat het “goed” gaat. Tegen ons kan hij urenlang filosoferen, hij mediteert weer en zegt ook stemmen te horen. Nu heeft hij zijn relatie verbroken. Hij voelt zich heel goed.., maar wij zijn er allesbehalve gerust op.
We willen eigenlijk het liefste een gesprek samen met zijn behandelaar, Hoe gaan we dit “aanpakken” of maken we ons maar nodeloos ongerust. Ik heb toch een “nietpluisgevoel”. In 2005 was hij letterlijk alles kwijt. Zwierf rond, dakloos, dacht dat hij de Messias was en nu heeft hij alles weer terug. Een mooie baan, een huis etc.
Kun je of mag je met deze diagnose én voorgeschiedenis én medicatievrij je op het spirituele pad begeven en toch “normaal’ functioneren? Kun je wellicht ook op een schaal van 10 enigszins psychotische verschijnselen vertonen zonder risico om “knalpsychotisch’ te worden? Wel veel vragen en vooral twijfels..
Met vriendelijke groet en heel benieuwd hoe u hier tegenaan kijkt.
J
Antwoord
Beste Joshua,
Dit is een zeer goede vraag.
Heb je de blog van May-May gelezen over dit thema? Zie: Christus en ik.
Er zijn een aantal dingen waar je op moet letten.
Het kan heel goed zijn dat je zoon een spirituele weg heeft gevonden.
Soms is dit een manier om de psychosegevoeligheid een richting te geven die positief is en waarmee de persoon goed kan leven. In dat geval kun je het zien als een herstelstrategie. Dus op zich kan het een manier zijn om zichzelf opnieuw uit te vinden en de psychosegevoeligheid te kanaliseren naar iets dat mooi en leefbaar is.
Het horen van stemmen hoeft op zich niet problematisch te zijn als hij een positieve relatie met de stemmen heeft en zich voldoende heeft geëmancipeerd ten opzichte van de stemmen. Ik kende een beroemde kok die ’s avonds stemmen hoorde over wat ie de volgende dag moest maken in de keuken. Was ie blij mee en kon er goed mee leven.
Waar het om gaat is: gaat het leven gewoon door? Gaat het werk goed, heeft hij een goed ritme, ziet hij andere mensen, zorgt hij goed voor zichzelf, kan hij de spirituele kant af en toe op de achtergrond houden als dat gepast is (bijvoorbeeld bij het werken met klanten), kan hij ook over alledaagse dingen praten, kan hij luisteren naar andere mensen?
Ging het uit met de vriendin omdat hij als het ware bezeten was van spirituele ideeën die hij haar op onredelijke wijze wilde opdringen of was er een hele andere reden?
In het algemeen is het lastig om als familie als ‘waakhond’ te moeten fungeren. De persoon voelt zich dan al snel door de bril van ziekte en risico bekeken, hetgeen de relatie kan verslechteren. Gezien het feit dat een SPV-er en een psychiater meekijken is het misschien beter om eventuele zorgen aan hen te mailen, en in de relatie met je zoon juist te focussen op het gezonde deel, niet het deel van risico en ziekte…
Hope this helps….
Beantwoord door: Jim van Os op 30 maart 2018
