Mijn volwassen zoon heeft van zijn achtste tot ongeveer zijn twaalfde jaar Ritalin gebruikt. Hij kampt nu al jaren met depressies. Hij heeft geen werk en gebruikt af en toe drugs om zijn hoofd rustig te krijgen. Hij geeft aan geen voldoening te halen uit het leven.
Hij is ervan overtuigd dat Ritalin de oorzaak is van deze ellende. Hij wil hulp maar niet volgestopt worden met medicijnen. Hij wil hulp zodat de zin in het leven terugkomt. Hij heeft al informatie aangevraagd over levensbeëindiging.
Ik ben niet op zoek naar tweedelijnszorg, want daar komen we zeker niet verder mee.
Heeft u een idee wat een geschikte manier zou zijn om hem te helpen?
Antwoord
Beste A.,
Ik denk niet dat het zo eenvoudig is dat methylfenidaat (Ritalin) als oorzaak van een dergelijke complexe problematiek aangewezen kan worden. In het algemeen is er daarbij nooit één oorzaak, het is altijd een samengaan van vele factoren.
Kennelijk is je zoon teleurgesteld in de hulp die hij tot nu toe heeft ervaren. Dat is altijd een moeilijke uitgangspositie die doorbroken moet worden voordat er een nieuwe behandeling kan worden begonnen. Het begint ermee dat hij nog eens op een rij zet wat hij zou willen bereiken met (of zonder) hulp, en dat gaat verder dan ‘ik wil van mijn klachten af’ of ‘ik wil weer de zin van het leven zien’.
Er moeten concrete en haalbare doelen worden geformuleerd, passend bij zijn leefsituatie, voor de korte en de langere termijn. Waar liggen mogelijkheden en wat zijn zijn sterke kanten? Daarbij hoort natuurlijk ook: welke psychische klachten zijn het meest belemmerend om die doelen te bereiken? Wat zijn de behandelmogelijkheden daarvoor anno 2021? Wat leren de eerdere ervaringen met hulpverlening?
Of je in het kader van een behandeling medicijnen gaat gebruiken bepaal je uiteindelijk zelf. De tweedelijnszorg afserveren brengt je zoon niet verder. Soms is er inderdaad een indicatie voor gespecialiseerde ‘derdelijns’ behandeling, maar dat zou opnieuw moeten blijken na grondige diagnostiek en probleemanalyse.
Ik heb geen gemakkelijke oplossingen voor jullie, maar dat is natuurlijk een open deur, want die zijn er niet. Het is altijd hard werken en frustraties over de beperkingen van de zorg kunnen verdragen. Maar dat wil niet zeggen dat je niets kan bereiken met een frisse blik. Misschien kan de huisarts of de POH helpen om bovenstaande nog eens op een rij te zetten en een werkbaar plan te maken.
Vriendelijke groet,
Ralph Kupka
Deze vraag is gesteld door een vrouw in de leeftijdscategorie 50-65
Beantwoord door: Ralph Kupka op 7 januari 2021
