Het is een bekend gegeven dat mensen met een bipolaire stoornis, zeker als zij de manische kant volop ervaren, op een bepaald moment het idee krijgen dat zij Jezus zijn, of een andere profeet, of de reïncarnatie van één van deze historische personen.
Ik ervoer dit zelf ook. Tijdens een boeddhistische meditatieretraite in India maakte ik namelijk een plotseling ontwaken mee van mijn kundalini energie, zoals dat daar heet. De levensenergie die dan ineens vanuit je stuitje langs de ruggengraat omhoog raast. Omdat dit zo onverwachts was, en niet te behappen voor mij werd ik 10 dagen lang psychotisch. In deze tijd ervoer ik voor het eerst een doorbraak, een in contact zijn met een andere spirituele werkelijkheid.
Persoonlijk had ik het gevoel dat ik een teruggekeerde Boeddha was
Tijdens een manische fase een aantal jaar later, kreeg ik echter door dat ik de reïncarnatie van Jezus zou zijn. Er zat dus wel een rare twist in mijn verhaal, eerst Boeddha, later Jezus. In de perioden tussen de episoden in, begon ik op een bepaald moment de inhoud van mijn psychosen te onderzoeken. Het viel me (als antropologe) direct op dat de wanen die ik had blijkbaar cultuurgebonden waren.
Op het moment dat ik al twee jaar weg van Nederland was (nog zonder het internet) en mijn omgeving al enige tijd bestond uit boeddhistische retraites, had ik het overweldigende gevoel een teruggekeerde Boeddha te zijn. Maar toen ik na een aantal jaren weer in Nederland was geworteld, terug in de toch van oorsprong christelijke cultuur, ervoer ik mezelf ineens als de reïncarnatie van Jezus tijdens een manische fase.
Zo’n gevoel is persoonlijk, alsof je werkelijk die persoon, of de reïncarnatie van…bent. Velen zullen dat herkennen.
De reactie die je daarna ten deel valt, is meestal behoorlijk onpersoonlijk: het is een waan, je bent niet de enige die dit ervaart, slik je pillen, je hebt een stoornis snap je dat dan niet?
Zo’n reactie gaat eigenlijk volledig voorbij aan dat wat degene die deze ervaring heeft werkelijk van binnen voelt. Los van het idee van een persoonlijke god of profeet, heeft iemand vaak voor het eerst contact gemaakt met een groter geheel, een andere werkelijkheid die de gewone dagelijkse werkelijkheid overstijgt. Die ervaring is in essentie een diep spirituele ervaring, hoezeer deze ook vermengd kan zijn met wanen, persoonlijke ideeën of beelden.
Het wegduwen van die spirituele ervaring onder de noemer: ach er zijn er zoveel, of je bent eigenlijk ziek, ontneemt een mens de weg naar heling via het spirituele pad
Ja ik zie alweer een paar lezers van hun stoel afschrikken. Sinds ik ontdekt heb dat datgene wat ik meemaakte in India een kundalini ontwaken heet, weet ik ook dat een gezonde aarding het allerbelangrijkste is wanneer dit gebeurt. Die sterk spirituele energie is ontwaakt en wil naar boven, maar wij zijn nou eenmaal mensen, we leven op aarde en hebben het hier uit te zoeken.
Iedereen die hier mee te maken heeft raad ik aan heel goed voor zichzelf te zorgen en voor je eigen lichaam, en activiteiten te ondernemen zoals wandelen, tuinieren, gezonde ademhalingsoefeningen en vormen van lichaamswerk en lichamelijke beweging die je liggen en die helpend zijn voor jou.
Ondertussen kan het helemaal geen kwaad om een tijdje het gevoel te hebben dat jij de uitverkorene bent
Waarschijnlijk is dit de enige manier voor mensen met een grote kwetsbaarheid om die plotselinge spirituele doorbraak te behappen – door hem als persoonlijk te ervaren. Maar zoals Jezus ook de Christus vond en doorgaf aan de wereld (vergeef me als ik het verkeerd zeg, ik ben Bijbel-loos opgevoed en ben geen christen) zo is deze ervaring volgens mij bedoeld om de universele liefde te vinden, het universele zijn, de spirituele essentie die wij allemaal zijn.
Die weg, mits met aarding gepaard gaande, is veelal een enorm helende weg. En die weg wordt je afgenomen als je te horen krijgt: a joh – je ben ziek, het is allemaal maar waan wat je ervaren hebt.
Een dergelijke reactie stompt de ervaring af, en maakt dat de persoon zich ziek gaat voelen, of ondergronds gaat met zijn ervaring en dat is allerminst helpend.
Die plotselinge spirituele ervaring kan namelijk zo overweldigend zijn, dat er echt ruimte en oprechte aandacht moet zijn om die ervaring te kunnen integreren
Ooit had ik iemand aan de telefoon die mij vertelde: ‘Jezus liep zo door mij heen als lichtwezen, echt.‘
Wie ben ik om die ervaring te betwijfelen? Altijd is de ervaring overweldigend en enorm betekenisvol. En volgens mij ook altijd bedoeld om ons op het pad te zetten van het gaan ervaren van die universele liefde, die universele spiritualiteit, misschien het ervaren van een eigen unieke missie hier op aarde. Maar die weg kunnen we moeilijk ontdekken als stap 1 ons ontnomen wordt onder de noemer waan.
Dus waarom mag die God niet een tijdje persoonlijk zijn…om op den duur te vervagen in het kennen van de universele liefde, en het herkennen van die kern in ieder mens. Waarom zou een profeet niet soms in de ene, en dan weer in de andere persoon kunnen stappen. Wat weten wij nou helemaal van hoe dat werkt…
Geef een reactie