Vlinder is een Survivor. Ze is moeder, echtgenote, vriendin maar bovenal zichzelf. Na een lange strijd, opnames, veel medicatie, tal van hulpverleners weet ze weer wie ze is. “Dat ik af en toe nog even mezelf tegenkom is niet zo erg”. Mooie blog over teveel moeten.
Ook al kan ik me heel goed staande houden in het dagelijks leven, zo af en toe heb ik er nog last van: Alle ‘moetens’ drukken zwaar op mijn schouders. Mijn ‘willens’ zitten daar nog niet eens bij. Tel daarbij op dat ik een vrij chaotisch persoon ben met een perfectionistische aanleg, een man en kind heb die net zo chaotisch zijn, twee honden én een kat heb, en mijn man een eigen bedrijf heeft die momenteel al zijn aandacht en tijd opslokt. Dat is niet altijd een goede combinatie.
Zoals ook vandaag
Het begon al afgelopen week. Bloedje heet is het. Aan poetsen en opruimen totaal geen puf. Door het warme weer ervaar ik gek genoeg onrust. Maar daar kan ik dan weer niks mee. Ik probeer het maar te accepteren en te laten maar na een paar dagen wordt het te zwaar. Het zal toch moeten gebeuren denk ik dan, terwijl ik de stof zie in de hoeken van de kamer, en de zandkorrels voel onder m’n blote voeten. En dan heb ik het nog niet eens over de rommel, leefrommel wel te verstaan, maar het blijft rommel. Dus wordt het steeds groter in m’n hoofd. Het handelen lukt steeds minder….
Ik heb mezelf aangeleerd niks te doen met de lichte paniek die ik dan ervaar. Dan wordt het juist groter. Dus óf ik zet de schouders eronder, schop mezelf liefdevol onder m’n achterwerk en ga aan de slag, óf ik laat de boel de boel, doe m’n best de irritatie te negeren met de wetenschap er eerdaags vanzelf ruimte komt en ik in een ochtend (!!!) alles gedaan heb wat ik wilde én moest. Hoe ironisch eigenlijk…
Maar als ik kijk waar ik vandaan kom: wonende bij of mijn ouders, of in een ziekenhuis/afdeling of hersteloord
Alleen al bij de gedachte alleen te zijn bevloog me paniek. Als ik lag te slapen en ik de voordeur hoorde dichtvallen gevolgd door de auto die gestart werd, wetende dat iig één van mijn ouders weg ging, en misschien wel allebei, ik volledig in paniek was. Totaal niet in staat om te kunnen vertrouwen op mezelf… zo bang.
En nu? Ik werk ’s ochtends onze dochter de deur uit, loop een eind met de honden, doe m’n dagelijkse dingen waarvan ik op dat moment vind dat ze moeten gebeuren en geniet van mijn tijd alleen. Haken, lezen, sporten, sociale contacten, net wat zich aandient of waar ik zin in heb.
Dus dat ik af en toe nog even mezelf tegenkom is niet zo erg
Het feit dat ik er even tegenaan bots zegt mij eigenlijk dat ik een mens ben, een mens die van heel ver is gekomen, nu een heel fin leven heeft zonder ingewikkelde toestanden. En dat is echt vrij zijn! En die rommel? Ach hoe erg is het? Vaak maken we het onszelf veel te moeilijk.
Geef een reactie