Hoofdstuk 9
In hoofdstuk 9 schrijft Miriam over haar wens om het dossier van haar overleden zoon in te zien. Dat blijkt moeilijker dan ze had gedacht, maar ze zet door totdat ze de waarheid achterhaalt. Naast dit hoofdstuk zijn er ook andere hoofdstukken waarin Miriam haar verhaal vertelt. Ze schrijft voornamelijk over de zoektocht naar de waarheid achter de dood van haar zoon en haar eigen rouw.
Lees eerdere hoofdstukken van Miriam hier!
Op zicht.
De afspraak met zijn oude studievriendin had enige voeten in de aarde. Het ging niet zomaar. Er gingen weken overheen voordat een datum werd gevonden in hun drukke agenda’s. Na veel afzeggingen op het laatste moment, kwamen er weer weken van uitstel voordat er voor de zoveelste keer een plaats en tijd uit de bus kwam. Deze keer leek alles goed te gaan. “Gewoon geduld “, sprak ze zichzelf toe, “Ze doen het voor jou, wees alsjeblieft dankbaar”. Maar ze had geen geduld. Toen kwam plotseling het bericht dat ze samen werden verwacht in haar werkkamer in het hoofdgebouw.
Ze was al dagen dood nerveus en had slechte nachten gehad. “Wat ging ze zeggen, zou ze in staat zijn haar vraag zo te formuleren dat ze haar vooroordelen zou kunnen wegnemen, dat ze haar op haar woord zou kunnen vertrouwen en ze hem niet teleur zou stellen door een blunder? Die geschiedenis met de vorige collega zeurde nog door haar hoofd. Hoe zou deze collega zijn?” Ze voelde zich een bang zwak vogeltje dat stoer moest doen.
Op reis naar haar bestemming
Ze kon vervoer regelen vanuit Harlingen en liet zich afzetten bij zijn werk. Daar namen ze zijn auto. Samen liepen ze van de parkeerplaats naar het indrukwekkende nieuwbouwpand. Het was nog best een stuk lopen. De weg was opengebroken en het was een puzzel om op het goede trottoir terecht te komen, laverend tussen bergen stenen en kuilen. Ze was slecht ter been, had pijn aan haar rechterheup vanwege de lange rit naar Amsterdam met het ouderenvervoer. Een busje met slechte vering en drie andere passagiers die onderweg moesten worden opgehaald en weer afgezet. Zij was de laatste klant. Ze arriveerde in de spits op haar bestemming.
Boven op het dak van de locatie waar hij werkte was een kunstwerk aangebracht. Ze zag het helder afsteken tegen de grijze lucht. Een ladder schuin omhoog, eindigend in het niets, met een mannetje dat met uitgestrekte armen op het punt stond te springen. Geniale suggestie, als je mentale gezondheid te wensen over laat…dacht ze cynisch. “Hier helpen we U de eeuwigheid in.” Op de stoep bij de ingang van het gebouw had de directie een bordje geplaatst met uitleg voor de ware kunstminnaar. Mocht je door de aanblik in verwarring zijn geraakt werd je hier door de woorden van de kunstenaar zelf aan de juiste visie geholpen.
De ingang
Wat haar bij binnenkomst in het hoofdgebouw direct opviel was het duur uitziende meubilair en de niet te missen luxe design koffiemachine, die stond te glimmen onder een oversized abstract schilderij. Twee medewerksters draaiden hun hoofd hun richting op terwijl ze doorgingen met hun conversatie, elk een stapeltje papieren in de hand. Hun hakken schoven verend over het bedrijfstapijt terwijl ze ieder met hun eigen mok aftaaiden naar hun werkruimtes. De ene zwaaide met een sierlijk gebaar de haren uit haar gezicht en de ander verplaatste haar bril van haar neus naar haar voorhoofd. Het diamantje van haar trouwring schitterde. Ze waren klaar om cliënten te ontvangen. Hij ging haar voor, wees de weg naar de garderobe. “Fijne winterjas”, merkte hij op.
“Heb ik wel nodig in Harlingen, het is daar altijd een paar graden kouder dan in Amsterdam. De vulling is van eendendons. Sportief merk.” Ze rilde en wou dat ze haar jas had kunnen aanhouden. Hij praatte tegen haar op weg naar de ruime lift. Een lift met koud licht en heldere spiegels langs de zijwand. Tot de vierde etage had ze genoeg tijd om zichzelf te bekijken. Ze kreeg het ineens weer warm. Nog even en ze zou oog in oog staan met de vrouw die over haar en haar obsessieve verlangen zou beslissen. Ze wilde niet verder leven zonder te weten wat er allemaal met haar zoon was gebeurd en hoopte aanwijzingen te vinden in het dossier. “Voor de juiste rouwverwerking, heel belangrijk”, had hij wellicht tegen haar gezegd. Maar dat verzon ze ter plekke. Ze had geen idee hoe deze ontmoeting met haar tot stand was gekomen. “Want een dossier inkijken, laat staan verkrijgen, is onmogelijk. Juridisch onmogelijk.” Zijn studievriendin en collega bleek klein, vriendelijk en beleefd. Er kwam thee.
Ik wil het kunnen begrijpen
“Ik wil graag helpen”, zei ze. “Hoe had U contact met hem gekregen?” Dat was niet te moeilijk te vertellen. “Het begint goed” dacht ze. Ze vertelde over de ontmoeting op het fietspad en lachte vanwege het moment waarop ze zou zeggen: “en ik heb altijd gezegd dat hij in al die jaren de enige psychiater is geweest, in al die jaren, waar ik een gewoon gesprek mee kon voeren.” Ze lachten nu alle drie. “Om verder te kunnen leven moet ik absoluut inzage hebben in het dossier van mijn zoon. Ik ben zijn moeder en ik wil het kunnen begrijpen”. Ze knipperde met haar ogen en slikte. Het klonk vreselijk theatraal vond ze. “Ik ga geen procedure beginnen, ik wil geen rechtszaak, ik wil alleen weten hoe het heeft kunnen gebeuren dat hij dood is gegaan.”
Het dossier kwam pas in etappes op de laptop van de collega te voorschijn. Het werd hap snap door de psychiater en zijn collega bekeken. Zij zat achter de laptop en hij stond achter haar en keek mee. “Veel belangrijks zie ik niet,” hoorde ze haar zeggen. Hij knikte instemmend. Zelf bleef ze stil voor zich uit zitten kijken. Tegen de tijd dat ze klaar waren, haalde ze diep adem en zei: “Zou het mogelijk zijn nog een afspraak te maken waarbij ik zelf ook kan meekijken?.”
De bijeenkomst in Amsterdam
Enkele weken later lukte het om een bijeenkomst in Amsterdam te regelen. Het dossier zat nog steeds op de laptop en dit keer mocht ze het zelf ook inzien, begreep ze. Ze had een hotelkamer geboekt omdat ze wist dat alle emoties op één dag teveel van haar zouden eisen. Er moest ook ontspanning zijn rond deze ontmoeting, een beetje vakantie gevoel. Haar vriendinnen kwamen langs om samen te dineren en te ontbijten. Er was zelfs een zwembad op het dak en zo was er voldoende balans om op de been te blijven. Het kostte een vermogen maar daar zat niemand mee.
Ze was weggeweest, bij haar kind, en weer teruggekomen
De ontmoeting was even spannend als de eerste keer en het resultaat was verbluffend. Zo scheen het haar tenminste toe na alle energie die het al die maanden had gekost en waar ze steeds van had gedacht dat het een doodlopende weg was. Het was een raadsel waarom de laptop in de tas bleef.
De reden was dat er eigenlijk niks van belang in stond, gaf de collega aan. Ze zou de juristen contact met haar laten opnemen met het doel het dossier aan haar op te sturen. “Op papier graag”, hoorde ze zichzelf nog zeggen.
Hij ging niet tegelijk met zijn collega weg, niet deze keer. “Ik zag de stoom uit je oren komen” zei hij en hij lachte. Ze ontspande hierdoor maar kon het toch niet plaatsen. “Waarom lach je nou.” vroeg ze. “Ik begrijp het niet. Wat er precies is gezegd en wie wat heeft gezegd, ik zou het niet kunnen navertellen.“ Ze was weggeweest, bij haar kind, en weer teruggekomen. Haar ogen waren vochtig. Het ontroerde haar om hem daar te zien zitten. Ze keek hem aan en ademde langzaam uit. Het klonk als een zucht. “Fijn dat je nog even blijft en niet samen met haar bent weggegaan.” “Ik blijf gewoon om nog even na te praten”, zei hij.
Zelfportret van Miriam
Een moeder (Miriam) ontmoet een aantal jaren na de dood van haar zoon de psychiater die een korte periode de behandelaar van haar zoon was. Hun gedeelde verdriet over het verlies verbindt hun bij hun zoektocht naar de waarheid. De vriendschap werkt helend voor beiden. Met ups en downs.
Meer lezen van Miriam haar verhaal?
Meer lezen over Verlies en de Psychiatrie?
- Niet alleen op de wereld – Dorien Verloop
- Rouw om het verleden – ik blijf zwemmen
- Omgaan met verlies en rouwen: hoe doe je dat? – Fonds Slachtofferhulp
- Steunpunt Verlies – Hulp en advies bij rouw en verlies
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ken je de hoofdstukken van PsychoseNet al?
De professionals van PsychoseNet schreven deze hoofdstukken met betrouwbare, hoopgevende informatie.
Geef een reactie