Claire kreeg op haar dertigste de diagnose bipolaire stoornis. Ze is moeder van drie kinderen en runt haar eigen onderneming. Haar leven is jarenlang een zoektocht geweest naar de juiste hulp en behandeling. Uiteindelijk vond ze die in ECT – elektroconvulsietherapie.
Als een buitenaards wezen
In een bipolaire wereld zijn er momenten waarop je je volledig verloren voelt, alsof je in een duistere tunnel zit zonder uitzicht op licht. Voor mij was dat moment een paar maanden geleden. Ik was compleet op, overweldigd door de mist in mijn hoofd en de constante prikkels van de buitenwereld. Het voelde alsof iedereen om me heen naar me keek als een buitenaards wezen, en dat was te veel om te dragen. Ik wist dat er iets moest veranderen.
Elektroconvulsietherapie en mijn hoop
Mijn begeleider zat naast me op de bank, en samen dachten we na over de volgende stap. Ik had al twintig elektroshocks achter de rug en voelde me nog steeds niet goed. Mijn baan was ik verloren, mijn dochter woonde tijdelijk bij haar vader en ik zag haar nauwelijks. Er moest wat veranderen.
De gedachte aan een opname kwam naar voren. Het idee om me volledig te kunnen richten op mijn herstel, weg van de buitenwereld, leek de enige optie. Maar de angst om mijn zoon, mijn partner en mijn fijne huis te missen, maakte het moeilijk om die stap te zetten. Mijn omgeving begon het geloof in de therapie te verliezen, maar ik niet. Vijf jaar geleden had ik ook elektroconvulsietherapie (ECT) gehad en toen duurde het ook een tijdje voor het echt aansloeg, dus ik geloofde er nog steeds in. Ik dacht alleen dat ik misschien iets aan mijn omgeving moest veranderen.
Misschien voelde ik me wel té goed
De volgende dag zat ik in de wachtkamer voor mijn behandeling. De tranen stroomden over mijn wangen, en zelfs toen ik werd opgehaald, kon ik niet stoppen met huilen. Het team dat me al zo lang begeleidde, voelde vertrouwd en lief, maar de angst was overweldigend. Toen ik bij de psychiater kwam, vertelde ik haar hoe ik me voelde. Ze begreep me, en we spraken af om na de behandeling te kijken naar de mogelijkheid van een opname.
De narcose kwam, en met een geruststellende stem hoorde ik de woorden: “Slaap lekker.” Het was een moment van rust, een ontsnapping aan de chaos in mijn hoofd. Toen ik weer bijkwam, voelde ik me vreemd. Ik lag in de uitslaapkamer en vroeg me af waar ik was. De zuster vertelde me dat we moesten wachten op de psychiater om te praten over de opname. Maar ik voelde me goed, misschien zelfs te goed voor een opname. Wat was er gebeurd?
De opname leek niet meer nodig
Na een kort overleg met de psychiater mocht ik naar huis, op voorwaarde dat we mijn toestand goed in de gaten zouden houden. En tot mijn verbazing bleef dat goede gevoel hangen. Ik begon weer positief naar de wereld te kijken. Een paar dagen later kwam een goede vriendin op bezoek, en zelfs een wandelingetje maken voelde weer mogelijk. Hoe verder de week vorderde, hoe meer zelfvertrouwen ik kreeg. Mijn psycholoog merkte op dat ik er stukken beter uitzag dan de week ervoor. Eindelijk voelde ik me ‘normaal’, al was het nog broos.
Als iemand met een bipolaire stoornis is het altijd een uitdaging om je eigen gevoelens in te schatten. Voel je je goed, té goed, of glijd je weer af? Iedereen om je heen heeft de beste bedoelingen en tips, maar uiteindelijk moet je het zelf doen. Mijn levensstijl heeft een enorme impact op mijn stemming. Hoe laat ga je naar bed? Drink je alcohol? Ga je naar feestjes? Het zijn allemaal dingen waar ik op moet letten, en dat is niet altijd makkelijk.
Maar liefst zestien pillen per dag
Veertien jaar geleden werd de diagnose bipolaire stoornis gesteld. Ik omarmde het, want ik had er ook voordelen van: ik was creatief, had innovatieve ideeën en deed het goed op het werk. Toen mijn eerste arts zei dat ik nooit een normaal leven zou kunnen leiden, geloofde ik haar niet en vond het overdreven.
Nu, met alle ervaring (depressies en hypomaniën) die ik heb, besef ik dat ze gelijk had. En met dat besef kwam ook het moment om anders tegen mijn behandeling aan te kijken. Dit jaar had ik de kans om met vriendinnen een weekend naar Spanje te gaan. Het was een geweldige gelegenheid om te ontspannen en te genieten van elkaars gezelschap. Maar tijdens dat weekend gebeurde er iets dat me aan het denken zette.
Mijn vriendinnen schrokken van het aantal medicijnen dat ik nam – maar liefst zestien pillen per dag. Ik voelde me alsnog somber en trilde de hele dag door. Het was een moment van realisatie: ik kon niet langer zo doorgaan. Dit bracht me op het idee om elektroconvulsietherapie (ECT) te overwegen om stabieler te blijven en tegelijkertijd medicatie te verminderen.
Een grote vermindering van medicatie
Vijf jaar geleden was elektroconvulsietherapie (ECT) voor mij een noodoplossing. Mijn psychiater had me destijds geen keuze gelaten; de depressie was zo overweldigend dat ik deze behandeling moest ondergaan. Het was een heftige ervaring, en ik herinner me nog goed hoe ik me voelde: verloren en wanhopig. Maar nu, jaren later, had ik de mogelijkheid om er met mijn psychiater over te praten en het als een serieuze optie te beschouwen.
Na dat weekend in Spanje begon ik me in te lezen over elektroconvulsietherapie (ECT). Ik wilde begrijpen wat het inhield en hoe het mijn leven zou kunnen veranderen. Na grondig onderzoek leek het me een goed idee om deze therapie in alle rust in te zetten. Het is belangrijk om te benadrukken dat het een heftige behandeling is, met bijwerkingen die niet te negeren zijn. Het vraagt ook veel van de mensen om me heen. Maar het resultaat is uiteindelijk constant, en het aantal medicijnen dat ik nu slik, is nog maar een fractie van wat ik voorheen nam. Dit heeft me een gevoel van verlichting gegeven en ik voel me beter dan ooit.
Een nieuw leven
Deze nieuwe aanpak is nu een “way of life” voor me. Er is veel veranderd in mijn leven. Ik ben volledig afgekeurd voor werk, wat me verdrietig maakt, maar het heeft me ook de kans gegeven om me volledig te richten op mijn kinderen en het leven. Alcohol is geen optie meer; ik drink geen druppel meer. Dat is niet altijd makkelijk of leuk, maar het werkt. Het geeft me de ruimte om te groeien en te herstellen.
Ik ben dankbaar voor de steun van mijn vrienden en familie, en voor de mogelijkheid om deze nieuwe weg in te slaan. Het is een reis vol uitdagingen, maar ook vol hoop. Ik leer elke dag meer over mezelf en wat ik nodig heb om te bloeien. En hoewel de weg soms steil is, weet ik dat ik niet alleen ben. Het licht aan het einde van de tunnel is dichterbij dan ooit, en ik ben vastbesloten om daar te komen.
Claire heeft sinds 14 jaar heb ik de diagnose van bipolaire stoornis. Ik ben moeder van 3 kinderen en ondernemer. Mijn partner is Dennis en hij is mijn rots in de branding. Om mij heen heb ik een vaste groep vriendinnen en vrienden en zonder hen zou ik naast een hoop gezelligheid een hoop steun missen.
Meer lezen over Bipolariteit en behandeling?
- Alles over Bipolariteit
- Hoe kan mijn bipolaire stoornis stabiel zijn zonder stemmingsstabilisator?
- De bipolaire wereld – Planeet aarde
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Vereniging Afbouwmedicatie
De Vereniging Afbouwmedicatie is te allen tijde bereikbaar om met je mee te denken. Ook als je vragen hebt over deelbaarheid van pillen of andere praktische vragen rondom het afbouwen van medicatie.
Mail je vraag naar: info@verenigingafbouwmedicatie.nl
Geef een reactie