Het hebben van een eigen huis. Deze plek je eigen maken en er rust vinden. Daarover gaat deze blog van Geeske.
2002
Verliefd was ik op het idee van het hebben van een eigen huis, een mooie ruime tussenwoning van gele steen en een warmrood dak, en met zo’n mooie ruime erker aan de voorzijde. Als ik daar toch ooit eens mocht wonen… Zat als ik ‘t was in mijn toch wel wat krap bemeten driekamer flat met balkon, leek zo’n ruime woning met tuin me een waar walhalla.
2006
Drie jaar later kijk ik door mijn nieuwe grote erkerraam naar buiten. Ik kijk uit op andere huizen die, net als mijn huis, van een mooie zachtgele steensoort zijn gemetseld in combinatie met een mooi rood pannendak.
Niemand heeft vanuit de aangrenzende huizen inkijk heeft in mijn huis, dat vind ik heel plezierig
Alhoewel ik ook nog eens uitkijk over enkele keurige gemeentelijke groenpartijen vanuit mijn woning, mis ik toch de uitgestrekte groene ruimte in deze intensief bebouwde woonwijk.
Ik ben mijn woonomgeving nogal hatelijk een ‘woonwijk van beton’ gaan noemen en zo voelt het ook voor me. Over drie tot vijf jaar, neem ik me stellig voor, ben ik wat mij betreft vertrokken naar een huis met meer groen om het huis en met een stuk minder omwonenden dan hier.
Het willen verhuizen houdt me bezig, ik ben onrustig
2008
Uiteraard loop het leven niet altijd zoals verwacht. Het krijgen van een gezin blijkt een slopend meerjarenplan met diepe emotionele dalen op de route. De recessie kickt in en in 2008 neemt de waarde van m’n woning een flinke duik onder water. En ik word -door andere factoren- ernstig ziek. Mijn hele leven en m’n perspectief wordt binnen enkele jaren totaal anders.
Ondanks mijn onvrede over mijn leefomgeving heb ik toch ook wel een mooi gezinsleven in dit huis
Ik volg een glooiend pad van herstel. Mijn partner creëert in 2012 op de zolderverdieping een mooie leefruimte. Ik richt deze in tot een mooie zolder-relaxstudio voor mezelf waar ik volop rust kan en mag vinden. Ik heb hier later ook voldoende ruimte om te experimenteren met de fotografie.
Het leven is in deze tijden onvoorspelbaar, mijn pad volstrekt onduidelijk, het is zwaar en tegelijkertijd is het leven ook goed. Op zolder vind ik rust wanneer ik het nodig heb. Het is de ultieme plek voor mezelf. Verhuizen? Nee, de gedachte komt niet eens meer in me op.
Anno 2018
Ik zit in de achtertuin en besef me opeens dat ik inmiddels al twaalf jaar in deze woning woon, terwijl ik me verwonderd afvraag waar die oude dwingende droom van een ander huis is gebleven. Die behoefte die ik ervoer is helemaal geen gemis meer.
De afkeer van het omringende beton is wel gebleven, maar er is zoveel meer nuancering gekomen
Dankzij deze gewone tussenwoning kunnen mijn partner en ik zonder zorgen leven. We kunnen andere dromen verwezenlijken: investeren in onszelf, in mijn fotografie, een leuke auto, een ruime caravan. Hiermee gaan we regelmatig op vakantie.
We gaan zelfs seizoens-kamperen. Een grotere achtertuin dan op de een mooie camping kunnen we niet hebben. Voor mij zijn dat vrijheden waar ik geniet, die ik waardeer. Ik heb weinig behoefte aan een grote tuin meer. Ik heb ontdekt dat mijn huis eigenlijk ook wel goed is zoals het is.
Aan beide kanten van ons huis hebben we leuke buren. We helpen elkaar
Nieuwe Verhuiskoorts?
Nu de grote in- en uitstroom in mijn woonwijk weer volop is begonnen, merk ik dat ik met enige afstand naar de keuzes van mensen in het algemeen sta te kijken. Huizen worden hier in mijn buurt vandaag de dag binnen enkele uren verkocht.
De markt is overspannen en de overwaarde heeft zijn herintrede weer gedaan. De verhuiskoorts lijkt ook behoorlijk besmettelijk te zijn: Jaren van klussen en bikkelen aan een groot vrijstaand huis lijkt vandaag de dag aantrekkelijker dan een rustig en financieel ruimer gezinsleven in een meer doorsnee woning. Ik krijg ook weer vaker vragen waarom ik nog in een tussenwoning woon, waarom mijn partner en ik niet een vrijstaande woning met meer tuin willen betrekken.
Gelukkig ben ik deze keer wonderwel niet aangestoken door het verhuisvirus
Het feit dat er op een WIA uitkering geen hypotheek kan krijgen vind ik in deze dagen een hele mooie natuurlijke begrenzing. Die uitkering zelf is misschien ook wel één van de redenen dat ik deze ronde niet bevattelijk ben voor het dringende gevoel ook weg te willen. Heerlijk, deze rust. Ik weet heel goed welke spanning ik misloop bij een verhuizing. Funda is nog steeds een echte ver-van-mijn-bed-show en dat houd ik graag zo.
Ondertussen ga ik vrolijk door het dagelijks leven in m’n mooie tussenwoning. Ik ga helemaal nergens heen, terwijl ik me ondertussen stilletjes blijf verwonderen om de steeds meer ontremde wereld om me heen.
Geef een reactie