Enkele jaren geleden beëindigde mijn jongste broer (47) zijn leven. Hij was een gevoelig mens en stond voor iedereen klaar. Hij had een busonderneming en leefde voor zijn biljartsport. Hij gaf vele gratis demonstraties en had meerdere internationale titels in verschillende spelsoorten op zak en was door iedereen heel erg geliefd.
Hij was een groot knuffeldier: zijn beide dochters van 15 en 17 hingen aan hem. Op de dag van de uitvaart was de kerk afgeladen vol en er stonden zelfs mensen buiten in de regen.
Als familie hebben we geen enkel voorteken gezien dat erop wees dat hij hiermee bezig was
We hebben niet gezien dat hij erg ongelukkig was en depressieve perioden kende. Daarom kwam zijn dood als een geweldige onverwachte klap. Enkele weken daarvoor was ook nog onze moeder overleden en mijn vader stierf twee weken na de dood van mijn broer. Plots was ik de helft van mijn familie kwijt.
Toch durf ik rustig te stellen dat mensen – ook al heb je een psychiatrische achtergrond – een enorme veerkracht kunnen bezitten. Wat helpt? Zoek steun bij elkaar en praat er open over. Lucht je hart, geef jezelf de tijd om te rouwen en verwerk je verdriet op je eigen manier. Ik heb bijvoorbeeld. Het heeft mij enorm geholpen dat ik mijn beide ouders heb gewassen en afgelegd bij het afscheid. Achteraf heeft juist dit me enorm geholpen in mijn verwerkingsproces.
Als mensen voor zelfdoding kiezen komt dit voor de omgeving vaak onverwacht
Dit kan jarenlang pijn doen en onze levens ingrijpend veranderen. Bedenk dat mensen die tot deze daad komen meestal gevangen zitten in een groot web van psychische pijn of ander onmenselijk leed. Ze durven er vaak niet met hun omgeving of naasten over te praten, omdat ze bang zijn niet begrepen te worden. Op het moment dat iemand overgaat tot zelfdoding is hij of zij er volgens mij al heel lang mee bezig. Uit het leven stappen is voor deze mensen de enige verlossing, maar voor hun omgeving en vooral de naasten onbegrijpelijk en zo definitief.
Blijf als naaste niet met schuldgevoelens zitten
Het is niet jouw schuld. Bij mijn broer was er geen afscheidsbrief en ik vraag me nu nog af wat zijn beweegredenen waren om tot zelfdoding te komen. Juist omdat de omgeving vaak niet door heeft wat iemand bezighoudt, is het belangrijk dat we de eerste signalen kunnen herkennen en mogelijk een laagdrempelig instituut in de ggz creëren of onderbrengen waar mensen met doodsgedachten anoniem terecht kunnen voor verantwoorde hulp.
Geef een reactie