Het eerste jaar na haar vaders zelfmoord droomde Mieke vaak over hem. Het waren steeds andere dromen, maar de essentie was meestal hetzelfde.
Ik sta in een gang. Onwillekeurig doe ik een rode deur open en loop ik een met beige linoleum beklede trap op. Zonder dat ik weet waar ik ben, ik vraag het me niet eens af, sjok ik naar boven. Het linoleum voelt stroef onder mijn voeten. De treden liggen ver uit elkaar. Ik heb twee passen nodig om een traptrede op te stappen.
Als ik boven ben aangekomen, duw ik hijgend mijn hele lichaamsgewicht tegen een klapdeur en stap ik een ruimte in. Links en rechts bevinden zich drie deuren. Achter eentje brandt licht. Ik ga ernaartoe en open de deur.
Nu herken ik het, dit is het klaslokaal van mijn vroegere middelbare school
Collega’s van mijn vader zitten achter de bureaus. Mijn vader staat voor de klas op een tafel. Er schijnt geel licht om hem heen. Hij staat er zo zelfverzekerd bij dat hij me aan iets goddelijks doet denken.
Ik ga naast zijn collega Ad op een houten stoel zitten.
“Fijn dat je ook bent gekomen”. Ad legt zijn hand op mijn schouder.
“Ik ben hier om jullie vragen te beantwoorden“, zegt mijn vader, terwijl hij zijn schouders naar achteren rolt en nog trotser kijkt.
Hij spreekt langzaam en kalm. Iedereen is stil. Opeens besef ik me dat mijn vader dood is. En speciaal terug is gekomen om ons te woord te staan. Zijn dood was weliswaar totaal abrupt, maar we krijgen de gelegenheid om met hem te praten. Ik voel een ongekende rust door mijn borstgebied naar mijn buik stromen.
Een vrouwelijke collega die ik nooit eerder gezien heb, steekt haar hand op. Mijn vader buigt naar haar en opent zijn armen met een theatraal gebaar. Alsof hij toestemming geeft voor haar vraag. Ze begint te praten met een tekenfilmstem.
Ik moet opeens heel nodig plassen en loop op mijn tenen geruisloos het lokaal uit
Heel voorzichtig doe ik de deur achter me dicht. Om niet te storen. Op een hele kleine wc zak ik op mijn hurken.
Het toilethok heeft onder en boven een open ruimte. Je zou je hier nooit anoniem kunnen verstoppen. Toch vervelend voor de al wat onzekere puber die genoeg reden heeft om zichzelf terug te trekken. Je zou op de wc moeten gaan staan en dan door je knieën buigen om jezelf hier onvindbaar te maken.
Even later open ik het hok en was mijn handen. Terwijl ik terugloop naar het klaslokaal bedenk ik me wat ik mijn vader zal vragen. Of hij nog aan mij gedacht heeft, net voordat hij sprong? Of hij spijt heeft van zijn zelfmoord?
Of zal ik hem gewoon een knuffel geven, zeggen dat het oké is en ik hem ontzettend mis?
Er klinkt geroezemoes wat ik al vanaf de gang kan horen
Ik versnel mijn pas en open de deur van het klaslokaal. Al mijn vaders collega’s zijn opgestaan en druk in gesprek met elkaar. Ze praten luid en met hun handen. Ik kijk de ruimte rond, op zoek naar mijn vader.
“Hij is net vertrokken“, zegt Ad.
“Zonder gedag te zeggen?” wil ik hem vragen, maar er komt geen geluid.
Mijn keel voelt kurkdroog aan. De mouwen van mijn trui trek ik over mijn handen, ik houd de uiteinden vast.
Zijn blik is zo doordringend dat ik naar beneden kijk. Ik heb mijn paarse pantoffels nog aan
Er klinkt een vrolijk deuntje. Het geluid gaat als harder. Ik draai op mijn zij en besef me dat het mijn wekker is. Pak mijn telefoon van het nachtkastje, zet het alarm af en rol op mijn rug. Diep zuchtend realiseer ik me dat ik weer over mijn vader gedroomd heb. En dat het weer geen leuke droom was.
Er rolt een traan uit mijn nog slaperige oog. Ik denk dat je geen psycholoog hoeft te zijn om te begrijpen wat deze droom betekent.
Mieke Terlouw verloor in 2016 haar vader aan zelfmoord. Ze schreef hier een boek over: ‘In de waan van het leven’. Mieke werkt als vrijwilliger op de redactie van PsychoseNet en ze geeft les als yogadocent.
Geef een reactie