Hoofdstuk 10
Miriam wil met behulp van het dossier van haar zoon zijn verlies beter begrijpen. Ze hoopt op antwoorden wanneer ze het eindelijk in handen krijgt. Wat volgt, is een stapel papieren op de deurmat, maar het belangrijkste onderdeel ontbreekt: het dossier over de weken voor en na zijn dood.
Miriam heeft meer hoofdstukken over haar rouwproces en zoektocht naar de waarheid geschreven. Lees eerdere hoofdstukken van Miriam hier!
Dossiers.
Bijzonder meelevend was het telefoongesprek met een van de twee vrouwelijke juristen geweest. Zo aardig, invoelend en begrijpend, precies de juiste toon die haar alertheid wegnam en haar wantrouwen suste. Ze smeekt om erkenning en kon er niet tegenop; bleef maar dankjewel zeggen. Voor hun medewerking en betrokkenheid. Na het beëindigen van het gesprek brak ze in snikken uit. De bodem was nog niet bereikt. De juristen vroegen om nog meer informatie voordat ze konden beslissen; ze spraken veel over begrip van haar kant. Of ze nogmaals kon bevestigen dat ze de dossiers voor zichzelf en echt alleen voor zichzelf nodig had.
Haar antwoorden op hun vragen bleken nog steeds niet te passen in wat ze wilden horen, alleen zeiden ze dat niet. Ze lieten haar eindeloos rondjes draaien in een defecte zweefmolen en ze vroeg zich af wanneer de monteur tijd zou vinden om het feestje te stoppen. Welke hokjes moesten nog worden afgevinkt? Na een mail met een smekende toon van haar kant en aanbod dat ze wel naar Amsterdam wilde komen voor een ontmoeting om uitleg te geven, werd er een gesprek per video verbinding voorgesteld.
Een grote zware enveloppe
“Hoezo,” dacht ze. “Lijkt ons gemakkelijk voor U”, schreven ze. Ze was geen fan van video gesprekken. Wie keek er allemaal mee? Als ze haar wilden zien konden ze toch een afspraak maken? Haar laatste mail met dezelfde informatie maar dan toch weer net iets anders geformuleerd bleek eindelijk een schot in de roos. Verbaasd had ze haar wenkbrauwen opgetrokken toen het antwoord van de juristen te kennen gaf dat de dossiers zouden worden verzonden. Ze had er niet meer op gerekend. Onderaan de mail deden ze nog de hartelijke groeten en wensten ze haar het allerbeste. Toen ze de mail nog eens goed las, viel het haar op dat de naam van de tweede juriste uit het mailcontact was verdwenen.
Na twee weken lag de eerste grote zware enveloppe op de mat. De dag daarna de tweede. Naast elkaar lagen ze op de ronde eettafel. Soms lagen ze op elkaar om ruimte te maken. Stapels A4tjes. Bij een eerste blik bleek er veel dubbel gekopieerd of de informatie overlapte elkaar. Na de eerste tien bladzijden echt te hebben gelezen werd het haar teveel. Daar kwam bij dat ze tot haar schrik ontdekte dat juist het laatste stuk dossier, voor haar het allerbelangrijkste, wat zou moeten gaan over de weken voor en na de dood van haar zoon, ontbrak.
Haar mail aan de juriste met haar vraag naar het laatste deel bleef dagen in de niet verzonden items bungelen. De derde enveloppe liet op zich wachten en werd niet bezorgd. Haar mail werd eveneens niet verstuurd. Ze stelde het uit. ze was bezig, ze was druk. Druk met andere dingen.
Guardian angel
Ze pluisde de reclamefolders uit, vulde haar fietstassen met aanbiedingen zodat ze wegens het gewicht moest lopen naar huis, kookte zoveel dat de vriezer vol raakte. De resten van het eten gooide ze weg omdat ze genoeg kreeg van drie dagen hetzelfde en bestelde uit balorigheid een pizza waar ze drie stukken van at en de rest wegflikkerde. ’s Avonds bij de T.V. opende ze een blikje sardientjes, goed voor de omega 3 en at ze alle chocola en koekjes die ze had ingekocht voor als er bezoek zou komen. Daarna proefde ze van de kaas, die in de aanbieding was geweest. Met een glas warme melk taaide ze af naar boven en vergat haar tanden te poetsen.
’s Nachts werd ze zwetend wakker. Na overgeven en diarree ging het wel weer. Ze keek naar de schoolfoto van de vijfjarige die op het kastje naast haar bed stond. Op zijn shirt allemaal buttons van “DOE MAAR”. Daarachter stond een schilderijtje van een vrouwenportret. Het was gesigneerd. Uit 2006, toen haar zoon de moed had opgevat om zich in te schrijven bij de Kunst Academie. Een paar maanden voor zijn dood. “Voor jou, Mam, ze is mijn guardian angel.” Hij had er een goudkleurige lijst om laten zetten. De volgende morgen lag de stapel dossiermappen nog onaangeraakt op tafel. Ze vulde de theepot met heet water en deed er twee schepjes biologische kamille in. Daarna verstuurde ze de mail.
Zelfportret van Miriam
Een moeder (Miriam) ontmoet een aantal jaren na de dood van haar zoon de psychiater die een korte periode de behandelaar van haar zoon was. Hun gedeelde verdriet over het verlies verbindt hun bij hun zoektocht naar de waarheid. De vriendschap werkt helend voor beiden. Met ups en downs.
Meer lezen van Miriam haar verhaal?
Meer lezen over Rouw en verlies?
- Zo rauw als rouw kan zijn – rouw heeft tijd nodig
- Stoppen met strijden – rouw, depressie, verlies
- Steunpunt Verlies – Hulp en advies bij rouw en verlies
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Wil je PsychoseNet steunen?
Wordt donateur en help ons om mooie projecten te realiseren.
Geef een reactie