Angsten hebben. Rogier vertelt erover in deze blog. “Tegenwoordig praat ik over mijn klachten, alleen nog niet met iedereen en nog niet op elk moment. In vergelijking tot jaren geleden ben ik opener geworden. Hierdoor is er een enorme last van mijn schouders gevallen”.
Die enkeling die er nog voor kiest om botweg niets meer van zich te laten horen wanneer ik vertel hoe het gaat zoekt het maar uit, daar maak ik mij niet meer druk om.
Ik had altijd al angst
En ander angst gerelateerd geneuzel. Naarmate ik ouder werd namen de klachten toe en ik kreeg door dat wat ik voelde niet door iedereen gevoeld werd. Mede hierdoor had ik vrijwel geen aansluiting bij leeftijdsgenoten. Ik begon mij steeds meer terug te trekken en kwam nog met moeite buiten voor school of werk. Dit ging overigens altijd gepaard met overgeven, continu denken aan doodgaan, paniek en zo snel mogelijk weer op een veilige plek aankomen waar ik verder kon stressen.
Mijn klachten werden steeds zwaarder
Ik kreeg veel paniekaanvallen en kon enkel nog van boom naar boom en onder balkons door buiten komen. Dit omdat ik in geval van het wegvallen van de zwaartekracht iets had om mij aan vast te houden. Een zoveelste bezoek aan de huisarts leek vooraf nutteloos. De huisarts, een andere dankzij bemoeienis van mijn moeder, luisterde naar mijn gedachten. Ze herkende de klachten en beperkingen die ik daardoor ondervond en stuurde mij door richting GGZ.
Na twee weken die aanvoelden als jaren mocht ik langskomen bij de GGZ
Ik kreeg medicatie en na een behoorlijke begin dip ging het vrij snel beter met mij. Dossier gesloten, volgende patiënt! Men dacht dat ik door de medicatie vrij was van klachten, dit hoopte ik in eerste instantie ook, probleem opgelost! Maar al vrij snel kwam ik er achter dat medicatie nog niet betekent dat klachten/ angsten beheersbaar geworden waren. Maar hoe ga je dit vertellen, heb ik weer iets nieuws bedacht, het leek toch steeds beter te gaan.
Met deze vragen heb ik nog zeker tien jaar rondgelopen
Gedurende deze jaren begonnen oude en nieuwe creatieve hersenspinsels die met allerlei beperkingen gepaard gingen de kop op te steken. Zo wilde ik alleen in de nacht en zwaar vermoeid de straat op. Ook was niet prettig te denken dat iemand mij in de rug zou aanvallen. Allemaal lastig te combineren met een werkzaam leven maar e.e.a. kon lange tijd onopgemerkt blijven omdat ik toentertijd zelfstandige was.
Een doe-het-zelf oplossing?
Ik wantrouwde inmiddels de hulpverlening, kan ik niet beter zelf iets bedenken? Middelen zoeken om het te onderdrukken of er op een zo prettig mogelijk (te vinden) wijze een punt achter zetten?
Inmiddels durfde ik het huis niet uit, mijn wc niet op, mijn douche niet onder en was ik de gehele dag bang dat ik iets zou doen of mij iets zou overkomen. Het voelde als idioot en werkelijkheid tegelijk maar ik kreeg het niet onder controle en hield vrijwel al mijn gekkigheid voor mijzelf.
Mijn neefje werd geboren en werd naar mij vernoemd. Hij mocht van mij niet rondlopen met de naam van iemand die kort na zijn geboorte door omstandigheden overleden zou zijn. Daarnaast kon ik de gedachte mijn vriendin verdriet aan te doen, terwijl ze altijd goed voor mij is, niet verdragen.
Verder interesseerde het mij allemaal niets meer. Om deze redenen heb ik wederom hulp gezocht, inzet getoond en niets gedaan waar ik spijt van zou krijgen.
Angsten verergerden in eerste instantie
Ik voelde totaal geen band met mijn familie maar ze hebben mij geholpen toen het nodig was. Het alternatief, in het meest rooskleurige geval een logeerpartij op inmiddels mijn werk (GGZ), is mij hierdoor bespaard gebleven. Ondanks alles verergerden in eerste instantie de angsten, soms dusdanig dat ik allerlei mensen hoorde schreeuwen, maar nadat ik om mij heen keek bleek er niemand aanwezig.
Toen ik meer las over angsten bleek uit meerdere bronnen dat ze irreëel kunnen zijn. Irreëel en toch zo werkelijk aanvoelen? Het onder ogen komen van mijn angsten was vanaf dat moment wat ik deed.
Zo heb ik bijgevoegde foto gemaakt
De dijk op de foto is gekozen omdat in mijn beleving geen ambulance daar op tijd aanwezig kon zijn. Ik stelde mij kwetsbaar op, zweette als een otter, had een torenhoge hartslag maar kwam uiteindelijk levend en wel thuis. Het was één van de eerste ervaringen dat het mogelijk toch goed komt.
Een voorzichtig houvast
Ik had, in tegenstelling tot eerder, iets gevonden dat op houvast begon te lijken. Er was een manier om de gedachten over te laten waaien. In eerste instantie nog door er mee bezig te zijn en actief aan te tonen dat het irreëel was. Later werd denken: “laat maar gebeuren, het zal ok zijn” genoeg om in veel gevallen de angst te doen afnemen.
Door mij kwetsbaar op te stellen viel er een last van de schouders maar tegelijkertijd had ik met enige regelmaat het gevoel dat er op mij ingehakt werd. Zo moest ik vanwege uitvallen op werk naar de bedrijfsarts. De bedrijfsarts wilde mij zo snel mogelijk weer aan het werk krijgen, hij deed dit door mij iedere afspraak o.a. te vertellen wat ik allemaal niet meer kon…
Openheid
Meerdere “vrienden” die ik op de hoogte bracht van mijn toestand door hen een subtiele variant van mijn verhaal te vertellen hebben vervolgens niets meer van zich laten horen. Helaas gebeurt ook dat als je open bent, het is daarom van belang sterk te blijven, erg lastig overigens.
Door open te zijn heb ik inmiddels meer mensen leren kennen dan dat er afgehaakt zijn. De mensen waar ik contact mee heb zijn op de hoogte en respecteren mij. Ze mogen vragen naar mijn klachten/ angsten maar het is geen punt van discussie of een mogelijke reden om contact op te zeggen.
Ik ben weerbaarder geworden
Door op mijn ritme te letten, medicatie in te nemen, regelmatig te sporten en een meer open houding richting anderen aan te nemen ben ik weerbaarder geworden. De nare gedachten en angsten zijn niet weg maar ik heb controle voordat het uit de hand loopt, mede dankzij EMDR.
Tegenwoordig ben ik mijzelf zonder geheel ondergesneeuwd te zijn door de angsten, paniek, verhullend gedrag en aanverwant geneuzel. Dit is mede gerealiseerd omdat ik op late leeftijd (36) de diagnose ASS kreeg, mijzelf hier in herkende en hier mijn leven deels op aangepast heb.
Heb je een vraag over angst?
Onze PsychoseNet experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur. Gratis en anoniem.
Rogier van der Sluis is momenteel werkzaam als verpleegkundige en ervaringswerker binnen de GGZ. Hij heeft lang last gehad van angst en paniek die naar later, op zijn 36e, vanuit autisme bleken te ontstaan.
Meer lezen over angst?
- Angstreacties – of het wel een trauma was?
- Prinses op de erwt – als de angst doordrukt
- Mijn crisiskaart maakte mij angstig
Steun PsychoseNet en maak de publicatie van herstelverhalen zoals deze mogelijk
Geef een reactie