In dit derde blog in de nieuwe herstelreeks beschrijft May-May wat haar geholpen heeft bij haar herstel van psychosen, manieën en depressie. Het gaat ook over hoe zij haar cirkel van eenzaamheid heeft doorbroken en hoe andere mensen daarbij geholpen hebben. “In de tijd dat ik depressief was ging ik veel de natuur in.”
Tijdens mijn werkperiode voor de universiteit zat ik vaak vastgeplakt op mijn stoel. Gedurende mijn periode als promovenda aan de universiteit ging het goed, als ik dan voelde dat ik naar buiten wilde, ging ik even naar de bibliotheek aan de overkant van de straat of ik maakte een praatje met collega’s. Zo had ik ongemerkt toch nog voldoende ontspanning en leuke sociale contacten. Op een gegeven moment werd ik echter universitair docent bij de werkgroep Filantropie aan de Vrije Universiteit.
Dat voelde als een echt serieuze baan
Ook kregen we urenregistratie. Ik hield er per kwartier bij wat ik deed en zoiets simpels als mijn bureau opruimen durfde ik soms bijna niet, omdat er dan zoveel tijd kwam te staan bij ‘’overige’’. Ik voelde ook de publicatiedruk van the publish-or-perish cultuur. Een goed bedoelende hoogleraar gaf mij het advies om zo veel mogelijk te publiceren en vergaderingen en andere bijeenkomsten over te slaan. Ook werd ik gezien als een van de toekomstige nieuwe hoogleraren. Het plezier en de zoektocht naar de waarheid en nieuwe kennis waar ik altijd zo’n plezier in had gehad verdween en ik voelde enorme druk om te publiceren, zeker daar ik zelf ook ambitieus was. Ik voelde geen innerlijke drang meer om naar buiten te gaan of op te staan en bleef gedurende werktijd op mijn stoel geplakt zitten. Mijn hersenen liepen vast, maar dat viel eerst een tijd lang niet op, doordat het ongeveer een jaar duurt voordat je publicaties gepubliceerd worden. Ook schaamde ik me enorm, waardoor ik niet bij mijn leidinggevende, voorzitter van de werkgroep Filantropie, durfde te melden wat er aan de hand was. Ik was me zelf ook totaal niet bewust van het feit dat er ook zoiets was als geestelijke gezondheid.
De natuur in
In de tijd dat ik depressief was ging ik veel de natuur in. In Japan noemen ze het forest-bathing. Tegenwoordig jog/wandel ik nog steeds ongeveer om de dag door het bos en op de hei. Op de momenten dat ik wandel luister ik soms naar de vogels en bekijk ik de verschillende kleuren groen waardoor ik omring word. Al zijn er ook momenten waarbij ik in beslag genomen word door mijn bezigheden.
Natuurlijk kan het zijn dat je niet in de buurt van de natuur woont, misschien is er dan een park in de buurt? Of kun je gewoon een blokje omlopen?
Naar de sportschool en bewegen
Mijn SPV’er of psychiater gaf me het advies om weer naar de sportschool te gaan. Dat vond ik erg lastig, want door de medicijnen had ik een erg slechte conditie gekregen. Zo had ik net medicijnen gehad en probeerde ik te joggen. Het lukte me alleen om het stukje te lopen dat ik normaal als opwarming deed, en zelfs toen moest ik nog tien keer stoppen. Dit herhaalde zich een tijd lang. Dat was voor mij ook direct het bewijs dat antipsychotica echt slecht voor je zijn. Al helpen ze in mijn geval om een psychose te voorkomen. Doordat het joggen zo slecht ging raakte ik mijn plezier dat ik er altijd in had gehad kwijt, en gaf ik het op.
De bewegingstherapeut op de Rembrandthof zei mij echter dat het erom gaat, dat je beweegt, en hoe goed je het doet, dat maakt niet uit. Ook mijn psychiater moedigde me op een gegeven moment aan om weer naar de sportschool te gaan. Dat deed ik weer. En daar leerde ik Arianne kennen. Zij is nog altijd een goede vriendin van me. We wandelen een paar keer per week samen op de hei en dan kletsen we bij. Ook doen we andere leuke dingen.
Vrijwilligerswerk
Ik heb tijdens de perioden dat ik ziek was veel vrijwilligerswerk gedaan. Zo werkte ik op een zorgboerderij. Het was fijn om bezig te zijn en weer op tijd ergens te moeten zijn. Ik heb verder ook leerlingen geholpen met hun maatschappelijke stage en op een manege voor gehandicapte kinderen gewerkt.
Ook nodigde iemand uit de plaatselijke politiek me uit om weer actief te worden in de lokale politiek. Samen met iemand anders dacht ik mee over armoedebestrijding. Het voelde erg goed om weer eens aan iets anders te denken. Ook pakte ik mijn lidmaatschap van de Buitenlandcommissie van de PvdA weer op. Later heb ik mijn lidmaatschap van de PvdA opgezegd.
Werken bij Seats2Meet
Arianne werkt vaak bij Seats2Meet en ze nodigde me uit om ook te komen. Je kunt daar gratis van een werkplek in de lounge gebruik maken. Ze verdienen geld met het verhuren van vergaderruimte en als er eten overblijft, eten de mensen in de lounge dat op. Delen vanuit overvloed noemen ze dat. Als je van een werkplek gebruik wilt maken, is het belangrijk dat je openstaat voor ontmoetingen met anderen, dat hoort bij het concept. Tijdens de coronatijd had Seats2Meet het moeilijk en waren ze dicht waardoor ik thuis werkte. Thuiswerken ging me goed af, daar ik hersteld was. Desalniettemin ben ik erg blij dat Seats2Meet weer open is. Ik ben nu weer een paar keer geweest. En heb al erg veel mooie ontmoetingen gehad via Seats2Meet. Ik werk daar vaak voor mijn vredesorganisatie Peace SOS.
Samen met Arianne aan het werk bij Seats2Meet
Misschien is werken bij Seats2Meet en/of vrijwilligerswerk ook iets voor jou als je iets anders wilt?
Contact met andere vrienden waarvan sommigen een psychische kwetsbaarheid hebben
Mijn zoon, zusje, vader en moeder zijn me al die zware jaren blijven steunen en ik zie hen regelmatig. Genoemde zoon is om de week bij me en is al zestien jaar. Mijn vader komt elke week een dagdeel langs en dan helpt hij met klussen en kook ik voor hem en mijn zoon.
Een goede vriendin van me verhuisde in de periode na mijn eerste dwangopname naar Madagaskar. Dat vond ik een enorm gemis. Gelukkig woont ze nu met haar man en kinderen in Frankrijk, dat is al een stuk dichterbij.
Tijdens mijn boekpresentatie in 2018 heb ik iemand leren kennen die bij mij in de buurt woont. Hij is kunstenaar en moedigt mij aan om mijn kunst te exposeren. Hij is inmiddels een vriend van me en we zien elkaar regelmatig.
Tijdens mijn dwangopname in de Rembrandthof in 2009
heb ik iemand leren kennen met wie ik nog steeds contact heb. Hij is oud-redacteur en we hebben alle twee interesse in buitenlandse aangelegenheden. Ook tijdens de deeltijd bij de Rembrandthof heb ik iemand leren kennen met wie ik nog steeds contact heb, zij is een vriendin van mij geworden. Ze werkt en ik begrijp als geen ander hoe zwaar dat voor haar is. Via haar heb ik ook weer twee andere jonge vrouwen leren kennen.
En verder zie ik nog vriendinnen van vroeger en leer ik steeds meer mensen kennen.
Als je eenzaam bent en lijdt dan hoop ik dat je hier wat aan hebt, stel gerust een vraag aan mij in de reacties.
Liefs,
May-May
Geef een reactie