Al jarenlang heeft S. zichzelf gekend als een luisteraar. Het begon rond haar 12de, ineens klapte zij dicht… Als -klein- kind was zij ontzettend spraakzaam, vrolijk en eveneens een allemansvriend. En na genoemde leeftijd werd zij een stille, teruggetrokken dame. “Ik drukte zoveel mogelijk weg en durfde/wilde niets voelen.” Pakkende blog over de weg naar herstel.
Ik deelde met niemand iets, waardoor niemand wist wat er in mijn hoofd omging.
Van binnen was ik altijd prikkelbaar en angstig, maar ik straalde altijd rust uit… Ik kropte alles op en al snel leerde ik mijn eigen boontjes te doppen. Op een gegeven moment dachten mijn zusjes en vriendinnen zelfs dat ik geen obstakels had in het leven. Ik deelde alleen positieve ervaringen. Pijnlijke ervaringen? Daar wist niemand iets van… Ik drukte zoveel mogelijk weg en durfde/wilde niets voelen.
De eerste psychose van mijn broer heeft veel impact op mij gehad
zowel positief als minder positief. Het heeft mij onder andere in beweging gebracht en kwam ik terecht op een weg naar de bestemming: “het delen van mijn verhaal.” Ofwel: mezelf kwetsbaar opstellen. Maar die weg voelde enorm onveilig en vreemd. Ik heb heel vaak terug willen gaan en mijn bekende, veilige, weg willen nemen. Want de andere weg heb ik altijd geassocieerd met allerlei gevaren door mijn negatieve wereldbeeld. Hierdoor voelde het alsof ik mezelf blootstelde aan allerlei gevaren, voornamelijk: de mens! Misschien maken zij misbruik van mijn verhaal, ze kunnen alles ermee doen. Ik heb er geen controle meer over. Ze weten al mijn kwetsbaarheden en het is niet meer veilig. Dat was mijn mensbeeld, overigens nog steeds wel een beetje…
Naast dat het delen zo moeilijk was, werd er bijna altijd niet naar mij geluisterd. De vriendschappen die ik had waren over het algemeen gebaseerd op patronen: ik als de luisteraar en zij als de sprekers. Dat was enorm frustrerend en pijnlijk!
Daarnaast vond/dacht ik dat mijn verhaal niet zo belangrijk was. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik er niet toe deed, anderen liet ik voor mijn eigen behoeftes gaan. Als ik grenzen aangaf, voelde ik mij enorm schuldig en kon ik lang over piekeren. Bovendien heb ik mij altijd onbegrepen gevoeld, ik vond mezelf te complex en ik was ervan overtuigd dat niemand mij kon helpen.
En toen waren er vriendinnen die naar mij wilden luisteren
mijn kritische kant sprong heel goed naar voren om mij te beschermen. Ik zocht fouten in hoe iemand reageerde en had verwachtingen in hoe iemand zou moeten reageren. Dat ging ontzettend ver, alsof ik de wijze van communiceren testen afnam:
”Tja, nu moest zij eigenlijk gevoelsreflectie toepassen of hierop doorvragen, maar ze zit mij nu te adviseren”
Het bleef niet daarbij, ik ging ze ook nog afleiden, vermijden en deed bijna alles om niets te hoeven delen. En ik kan je verzekeren dat ik ondertussen hierin competent ben geworden. Vervolgens maakte ik mezelf van alles wijs:
”Ik wilde wel vertellen, maar zij heeft geen belangstelling in mij en/of zij wil niet naar mij luisteren. En nu hoef ik het helemaal niet meer”
Dat ging trouwens onbewust, op dat moment dacht ik: waarom wil er niemand naar mij luisteren? Ik heb mij vreselijk eenzaam gevoeld.
”They have got a wall in China. It is a thousand miles long. To keep out the foreigners they made it strong. And I have got a wall around me, that u can’t even see” (Something so right -Annie Lennox)
Van kinds af aan had ik een muur om mij heen gebouwd uit angst om weer gekwetst te worden, angst voor pijn, angst voor verlating en angst voor de lege plek die als gevolg daarvan zal ontstaan.
Mijn levensmotto was: “Je kan niemand vertrouwen, je moet met niemand gaan binden en je kunt op niemand rekenen. Je moet alles zelf doen!”
Ik werd bijna altijd als emotioneel afstandelijk gezien
En dat is terecht, want dat is ook het beeld wat ik liet zien. Knuffelen ging ik zoveel mogelijk vermijden. Complimenten ging ik bagatelliseren. Lieve woorden daar werd ik achterdochtig van.
Maar… ”Some people never say the words I love you, it is not their style to be so bold
some people never say the words I love you, but like a child, I am longing to be told” (Something so right -Annie Lennox)
Diep van binnen verlangde ik naar liefde, erkenning, warme knuffels, lieve woorden en een luisterend oor. Tegelijkertijd was ik als kind zo gekwetst en had de muur om mij heen zo sterk opgebouwd om mezelf te beschermen.
Al bijna twee jaar ben ik bezig met mijn herstelproces
Mijn levensmotto is niet volledig veranderd, maar er is een grote verandering in gekomen. Ik probeer mezelf kwetsbaar op te stellen en probeer mijn verhaal te delen in stukjes bij wie/waar het veilig voelt, al is het maar anoniem op PsychoseNet. Hoewel ik sommige blogs nog steeds met een beetje angst verstuur en meerdere blogs teruggetrokken heb. Ik dank de redactie van PsychoseNet voor hun begrip! Knuffels ga ik niet meer ontwijken, sterker nog, ik geef knuffels! Complimenten neem ik voorzichtig aan. En ik vertel mijn naasten en vriendinnen dat ik om ze geef. En ze zijn heel verbaasd over mijn verandering: ”Ben jij de S. die ik altijd heb gekend?”
Maar ook enorm ondersteunend: “Je bent echt veranderd, ik ben trots op je!”
Mijn muur is er nog steeds, ik ben er niet overheen geklommen noch heb ik die gebroken. Dat hoeft ook nog niet en ik denk dat het voor een tijdje blijft. Het belangrijkste is dat ik niet meer eenzaam ben om mijn muur heen. Inmiddels heb ik van kleine gaatjes deuren gemaakt en lieve mensen binnengelaten. En misschien wordt het ooit vol en breek ik samen met die lieve mensen de muur om mij heen af.
S. is psychiatrisch verpleegkundige in opleiding
Meer blogs lezen van S. ?
- Een nieuwe wereld ging voor mij open, de wereld van psychiatrie
- Waarvoor sta ik vandaag op?- S. over zingeving
- Mijn rollen als mantelzorgster en hulpverleenster in de psychiatrie
Geef een reactie