Tijdens het hoorcollege in mijn eerste studiejaar van de opleiding Verpleegkunde werd studenten gevraagd: ‘waarvoor ben je vandaag opgestaan?’ Het ging over zingeving. En ik moest op dat moment nadenken en had werkelijk geen idee waarvoor ik die dag ben opgestaan. Nadat de docent aan mij vroeg gaf ik het eerst wat in mij opkwam: Ik moest hier zijn. Zij vroeg: ‘En waarom ben je hier’. Ik vertelde haar: Ik wil later van betekenis kunnen zijn voor een ander. Ik heb mij nooit met deze vraag beziggehouden, totdat ik ongeveer 2 jaar later mezelf deze vraag dagelijks stelde.
In mijn tienerjaren heb ik nooit geleefd, het was een shock toen ik 19 werd: “Ben ik al 19?! Is dit mijn laatste tienerjaar? Ik heb helemaal niet geleefd…” En probeerde in dat jaar alles in te halen. Ik leefde altijd in morgen, want morgen is de toekomst en zal alles beter zijn. Totdat ik in die ‘geïdealiseerde morgen’ kwam, waar ik van gedroomd heb en hard voor had gewerkt. Maar het leek als gisteren of misschien nog erger.
Overleven
Want gisteren kon ik prima overleven ondanks al het lijden. En vandaag lukt het mij zelfs niet om één ledemaat uit bed te krijgen. Dat was de zwaarste taak van de dag. ’s Avonds dacht ik altijd: ‘Alweer een nieuwe dag morgen en moet ik zien te overleven’
Op een gegeven moment wilde ik niet meer naar bed, en als ik op bed lag wilde ik niet slapen. En nadat ik wakker werd, wilde ik niet uit bed. Het was constant een strijd met mezelf.
Ik lag uren op bed, doelloos naar het plafond of naar de muur te staren. Ik had geen toekomstperspectief meer, mijn toekomst werd grijs. Het gevoel van leegte was het ergste, je voelt niets… vervlakt… je bent op…
Angst voor opname
Waarvoor moest ik vandaag opstaan als ik geen toekomstperspectief meer had? Het verleden was naar, het maakte mij van een lief meisje een verbitterde dame. Ik had haat naar iedereen die mij wat aangedaan had, en als ik conflict met iemand had zette ik die persoon makkelijk in de lijst… Daarnaast wilde ik helemaal niet meer van betekenis zijn voor een ander, het was immers de schuld van anderen waardoor ik in deze toestand verkeerde, mensen hebben mij vreselijke dingen aangedaan. En nu moet ík al die schade herstellen, boos was ik.
Het leven was zinloos, correctie: mijn leven was zinloos. Dus waarvoor zou ik vandaag opstaan?
Tegelijkertijd wist ik dat ik moest opstaan om een negatieve spiraal te voorkomen. En ik wilde niet zwaar depressief worden, op dat moment vond ik mezelf matig depressief. Een opname is mijn grootste angst.
Gelukkig zet mijn brein al zijn creativiteit in om tot een oplossing te komen ter preventie van een opname. Ik ben immers dezelfde persoon die de depressieve hulpvragers motiveert uit bed te komen…
Vandaag
Ik besloot niet meer naar de toekomst te kijken, want dat was grijs en gaf mij geen hoop meer. Ik besloot niet meer naar het verleden te kijken met verdriet, maar met boosheid/haat. Dat maakte mij in ieder geval krachtig en niet meer somber. Ik besloot te kijken naar vandaag, voor het eerst in mijn leven stond ik op voor vandaag. Wat heb ik nodig om mij goed te voelen vandaag? Soms was het heel simpel: mijn favoriete maaltijd eten. Of wandelen langs de haven/op het strand, luisteren naar de natuurgeluiden en focussen op de patronen van de golven van de zee. Een andere dag was het om gewoon mezelf op te maken, trok mijn ‘comfort’ kleding aan, dat gaf mij een beter gevoel dan mezelf onverzorgd voor de spiegel zien. Ik sprak met vriendinnen af of ik maakte vroeg in de ochtend mijn opdrachten, dan had ik tenminste geen stress.
En heel vaak was er een discussie in mijn hoofd die eindigde:
“Hup, kom op. Opstaan, je kan niet zo op bed blijven liggen. Anders is de dag alweer voorbij en heb je niets gedaan. Dan is je leven pas echt nutteloos”
Of
“Je vindt dat je niet verdient wat je is aangedaan. Verdien je het dan om nu zo te leven? Wordt het niet tijd om je leven op te pakken nu je niet meer kwetsbaar en afhankelijk bent?”
Of
“Opstaan, je kan niet op bed blijven liggen en verwachten dat je leven opeens gaat veranderen”
Verrassend genoeg werkte dat, hoewel ik nog steeds met tegenzin opstond.
En soms probeerde ik nadat ik wakker werd snel op te staan, wegrennen van mijn bed voordat mijn negatieve gedachtes opkomen. Maar dan moest ik wel sneller zijn dan mijn gedachtes of deze uitschakelen. Helaas lukte dat niet altijd, want ik werd altijd futloos wakker.
Stukken beter
Nu ben ik ongeveer 5 maanden verder, ik heb er vrijwel geen last meer van. Daarnaast kan ik beter omgaan met negatieve gedachtes/emoties. Ik heb een beter toekomstperspectief, probeer te leven in het heden en van mijn verleden levenslessen te leren. En de haat naar bepaalde mensen? Ik heb iets beters waar ik mijn energie in kan steken: mijn persoonlijke ontwikkeling. Haten kost opmerkelijk veel energie die uiteindelijk ten koste gaat van je welbevinden.
Waarvoor sta ik vandaag op? Eigenlijk zijn er teveel dingen om op te noemen. Kort samengevat: ik sta vandaag op om van betekenis te kunnen zijn voor een ander én voor mezelf.
Waarvoor sta jij vandaag op?
S. is psychiatrisch verpleegkundige in opleiding
Meer lezen over zingeving?
Geef een reactie